แม้ว่าภูเขาลูกนี้จะมีหิมะปกคลุมยอดเขาเหมือนกัน แต่มันก็สูงและชันกว่าภูเขาลูกที่หานเซิ่นเคยเห็นมาก

 

 

ภูเขาลูกที่มีนกเพลิงอยู่ มันจะถูกคล้ายๆกับภูเขาไฟ แต่ภูเขาลูกนี้มันดูเหมือนกับภูเขาหินธรรมดาๆ

 

 

‘ผิดที่หรอเนี่ย?’ หานเซิ่นรู้สึกเซ็ง เพราะเหมือนกับเขาเสียเวลาฟรี

 

 

“พวกเราไม่ต่อมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ข้างหน้าคือถิ่นที่อยู่ของบลัดโบน”
เจียฉางเฟิงคนที่คอยนำทางหยุดสัตว์อสูรของเขา และขอให้ทุกคนหยุด

 

 

หานเซิ่นลงจากโกลเด้นโกรวเลอร์ และปีนขึ้นไปบนเนินทราย พร้อมกับคนอื่นๆที่เหลือ เพื่อมองเข้าไปในภูเขา

 

 

ภูเขาลูกนี้ดูแห้งแล้งมาก ไม่มีพืชเจริญเติบโตที่นี้เลย ถึงจะอยู่ในทะเลทราย แต่การที่ไม่มีพืชเลยสักต้นแบบนี้ถือว่าผิดปรกติ

 

 

มันแตกต่างกับทรายสีขาวในทะเลทรายอย่างชัดเจน หินบนภูเขาลูกนี้มีสีดำ มีเพียงส่วนยอดเท่านั้นที่มีหิมะปกคลุมอยู่ บนพื้นผิวสีดำของภูเขามีรูอยู่เต็มไปหมด มันเป็นภูเขาที่ดูน่าขยะแขยงของคนหลายๆคน

 

 

มีตะขาบสีแดงที่มีขนาดพอๆกับแขนของมนุษย์คลานออกมาจากรูจำนวนมาก พวกมันไม่มีหางแต่มีหัวอยู่ที่ลำตัวทั้ง 2 ฝั่ง มันดูน่าเกลียดน่ากลัวมาก พวกมันคลานไปตามพื้นผิวของภูเขา

 

 

มีบางรูบนภูเขาลูกนี้ที่มีความกว้างมากเป็นพิเศษ ซึ่งมีเส้นผ่าสูญกลางประมาน 3 ฟุต หานเซิ่นกำลังจ้องมองไปที่รูที่ใหญ่ที่สุด และเห็นตะขาบขนาดใหญ่กำลังคลานออกมาจากรู ตะขาบตัวนี้มีความหนาพอๆกับถังน้ำใบใหญ่ บางส่วนของตัวมันยังอยู่ในรู ดังนั้นหานเซิ่นยังบอกไม่ได้แน่ชัดว่าตัวของมันใหญ่หรือยาวขนาดไหน

 

 

“หานเซิ่น ราชาบลัดโบนน่ากลัวมาก ผมแนะนำว่าคุณควรคิดให้ดีๆก่อนจะลองไปสู้กับมัน” เซียวหลิงเฟิงกระซิบกับหานเซิ่น หานเซิ่นพยักหน้า แต่เขายังคงจ้องไปที่ตะขาบตัวที่ใหญ่ที่สุดอยู่

 

 

‘มันดูน่าจะแข็งแกร่งทีเดียว มันอาจจะเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดก็ได้’ หานเซิ่นครุ่นคิด และเรียกวิญญาณอสูรธนูกับลูกธนูออกมา จากนั้นเขาก็ธนูเล็งไปที่ราชาบลัดโบน

 

 

ถ้ามันเป็นแค่มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ มันจะไม่สามารถป้องกันลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิที่มีพลังหมุนได้

 

 

“คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ?” เซียวหลิงเฟิงรีบจับแขนของหานเซิ่นไว้่ เมื่อเห็นสิ่งที่หานเซิ่นกำลังจะทำ

 

 

“เนื่องจากผมมาถึงที่นี่แล้ว แน่นอนว่าผมจะต้องฆ่าราชาบลัดโบนให้ได้” หานเซิ่นพูดออกไปตรงๆ

 

 

เซียวหลิงเฟิงรู้สึกปวดหัวทันที เขารีบพูด “ลำตัวของพวกมันแข็งเหมือนโลหะ ยากที่พวกเราจะทำให้มันบาดเจ็บได้ ถึงจะใช้อาวุธที่มีระดับเดียวกับมัน แม้ธนูและลูกธนูที่คุณถืออยู่จะเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิก็ตาม แต่ตรงนี้มันก็ไกลเกินไปที่จะทำให้ราชาบลัดโบนบาดเจ็บได้ และถ้าธนูและลูกธนูไม่ใช่ระดับเลือดศักดิ์สิทธิก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย มอนสเตอร์พวกนั้นประสาทไวมาก ถ้าคุณเริ่มโจมตี พวกมันจะมุ่งหน้ามาทางนี้ทันที คุณอาจจะหนีไปได้ด้วยสัตว์ขี่เลือดศักดิ์สิทธิของคุณ แต่พวกเราคงหนีไม่รอดแน่”

 

 

“คุณพูดถูก ถ้าเป็นแบบนั้นพวกคุณก็หนีไปก่อนได้เลย ผมจะไปรวมกับพวกคุณ ตอนที่ฆ่ามันเสร็จแล้ว” หานเซิ่นครุ่นคิดและพูด

 

 

“คุณคิดจริงๆหรอว่าคุณจะฆ่าราชาบลัดโบนได้?” เจียเยียนเบิกตากว้าง เธอจ้องมาที่หานเซิ่น

 

 

“นี่น้ำ ตอนนี้พวกคุณไปกันได้แล้ว ถ้าผมพลาดและตายที่นี่ อย่างน้อยพวกคุณก็มีน้ำพอที่จะออกจากที่นี่ได้” หานเซิ่นโยนน้ำให้พวกเขา

 

 

พวกเขามองหานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ หานเซิ่นให้น้ำพวกเขาเกือบหมด ถ้าพวกเขาเอาน้ำไปตอนนี้ มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับหานเซิ่นที่จะออกจากทะเลทรายด้วยปริมานน้ำที่เหลืออยู่ ถึงเขาจะฆ่าราชาบลัดโบนสำเร็จก็ตาม

 

 

พวกเขาทั้ง 4 คนสับสนมาก พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าหานเซิ่นกำลังคิดอะไรอยู่

 

 

แต่ก็ไม่แปลกที่พวกเขาจะไม่เข้าใจ เพราะพวกเขาไม่รู้ถึงความเร็วที่แท้จริงของโกลเด้นโกรวเลอร์ ถ้ามันวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด ปริมานน้ำที่เหลืออยู่มากพอที่จะทำให้หานเซิ่นออกจากทะเลทรายปีศาจได้อย่างสบาย

 

 

“หานเซิ่น ถ้าคุณต้องการฆ่าราชาบลัดโบนจริงๆ บางทีพวกเราควรจะร่วมมือกัน” เซียวเหวยรู้สึกลังเล และไม่อยากจะทิ้งหานเซิ่นไว้แบบนี้ เนื่องจากหานเซิ่นมอบน้ำส่วนมากให้พวกเขาแล้ว

 

 

“ไม่จำเป็น ไปก่อนเลย ผมจัดการมันคนเดียวได้” หานเซิ่นไม่ต้องการเสียเวลาอีกแล้ว เขาจะฆ่าราชาบลัดโบนก่อน และรีบไปหานกเพลิงต่อ

 

 

“หานเซิ่น คิดให้ดีๆมอนสเตอร์ตัวนั้นเร็วมากในทะเลทราย ถึงคุณจะมีสัตว์ขี่เลือดศักดิ์สิทธิ คุณก็อาจจะหนีไม่ทันก็ได้” เจียฉางเฟิงก็ช่วยพูดด้วย

 

 

“ถ้าพวกนายไม่ยอมออกไปตอนนี้ ฉันจะยิงมันแล้วนะ” หานเซิ่นเริ่มหมดความอดทน เขาเสียเวลามามากพอแล้ว เขาเล็งธนูไปที่ราชาบลัดโบน

 

 

“ไปกันเถอะ หมอนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” เซียวหลิงเฟิงเห็นท่าทางของหานเซิ่นเหมือนไม่ได้ล้อเล่น เขาก็รีบดึงพี่สาวของเขาออกมาทันที

 

 

เจียฉางเฟิงเองก็ดึงเจียเยียนออกไป พวกเขาไม่ต้องการเข้าไปยุ่งกับการล่าครั้งนี้ด้วย เพราะมันอันตรายเกินไป

 

 

พวกเขาเจอกับบลัดโบนมาแล้วครั้งหนึ่งในทะเลทราย ซึ่งมันเป็นแค่ระดับกลายพันธ์ แต่การสู้กับมันก็ยังเสี่ยงมากๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวที่เป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิอย่างราชาบลัดโบน

 

 

ยิ่งกว่านั้นถ้าราชาบัลดโบนพากองทัพตะขาบมาปิดล้อมพวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่มีทางรอดไปได้ และตะขาบทุกตัวยังมีพิษที่ร้ายแรงมาก

 

 

“ระวังให้มาก ถึงตัวพวกมันจะถูกตัดเป็น 2 ท่อนแล้ว บลัดโบนก็จะยังไม่ตายในทันที พวกมันโจมตีต่อได้อีก และพยายามอย่าไปสัมผัสถูกเลือดของมัน เพราะมันมีพิษ” เจียเยียนบอกกับหานเซิ่นก่อนที่เธอจะไป

 

 

“รับทราบ” หานเซิ่นจ้องมองฝูงตะขาบตาไม่กระพริบ เมื่อเห็นคนอื่นๆหนีไปได้ไกลแล้ว หานเซิ่นก็รั้งสายธนูจนสุด

 

 

สวบ!

 

หานเซิ่นยิงธนูไปที่ราชาบลัดโบนอย่างไม่ลังเล