“ทำไมมันเงียบไปแล้วล่ะ?” เจียเยียนมองไปทางภูเขาด้วยความสงสัย

 

 

“มันอาจจะจบแล้วก็ได้” เซียวเหวยถอนหายใจออกมาและพูด

 

 

“พวกเรากลับไปดูกันเถอะ” เจียฉางเฟิงพูด และเขาก็ควบสัตว์ขี่กลับไปทางภูเขาทันที

 

 

“งั้นพวกเราตามไปกันเถอะ คอยระวังอย่าเข้าไปใกล้ๆพวกบลัดโบนด้วย” เซียวหลิงเฟิงหันไปพูดกับ 2 สาว และควบสัตว์ขี่ตามเจียฉางเฟิงไป

 

 

พวกเขาควบสัตว์ขี่กลับมาบริเวณภูเขา และสิ่งที่พวกเขาเห็น ทำให้พวกเขาต้องอ้าปากค้าง

 

 

ทุกที่เต็มไปด้วยซากของบลัดโบน เลือดไหลนองเป็นสายน้ำ ทรายสีขาวๆถูกย้อมไปด้วยเลือดที่มีพิษของบลัดโบน

 

 

มีลำตัวครึ่งท่อนของราชาบลัดโบนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น แม้ว่ามันจะเริ่มเน่าแล้ว แต่มันก็ยังทำให้คนที่เห็นต้องช็อค

 

 

“..เขาฆ่าพวกมันทั้งหมดเลยงั้นหรอ..?” เจียฉางเฟิงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี

 

 

“เขาเป็นใครกันแน่?” เซียวหลิงเฟิงเต็มไปด้วยคิดที่ซับซ้อน ใครก็ตามที่ทำได้ถึงขนาดนี้ เขาจะต้องแข็งแกร่งเหนือจินตนาการจริงๆ

 

 

“หานเซิ่นอยู่ที่ไหน?” เจียเยียนและเซียวเหวยที่พึ่งมาถึงถาม หลังจากที่มองไปรอบๆ พวกเธอก็ไม่เห็นหานเซิ่น

 

 

หนุ่มอีก 2 คนมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นหานเซิ่นเช่นเดียวกัน พวกเขาทุกคนรู้สึกแปลกๆ

 

 

พวกเขาพึ่งจะมาพบคนคนหนึ่ง และคนนั้นก็เก่งกาจเหนือคำบรรยาย ทำให้พวกเขาทำตัวไม่ถูก

 

 

ในตอนนี้หานเซิ่นลงไปในหลุมลึก เพื่อไล่ตามราชาบลัดโบนอีกครึ่งท่อนที่เหลือ ข้างในมีอุโมงค์จำนวนมากที่เชื่อมต่อกันคล้ายกับเขาวงกต

 

 

หานเซิ่นสั่งให้โฮลี่แองเจิลนำหน้าไปเพื่อสำรวจเส้นทางก่อน หานเซิ่นและโฮลี่เเองเจิลตามรอยเลือดของราชาบลัดโบนไป

 

 

หลังจากผ่านไปสักพักใหญ่ พวกเขาก็ยังไม่สามารถไล่ตามราชาบลัดโบนได้ทัน ถ้าหานเซิ่นไม่เห็นรอยเลือด เขาก็ไม่มีทางรู้เลยว่าเขามาถูกทางหรือเปล่า

 

 

“ไอ้ตัวนี้มันไวมาก” หานเซิ่นสวมชุดขั้นสุดยอดให้กับโฮลี่เเองเจิล และสั่งให้โฮลี่แองเจิลไล่ตามรอยเลือดไปเลย เพราะยังไงสัตว์เลี้ยงขั้นสุดยอดก็น่าจะไร้เทียมทานในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แล้ว ไม่มีอะไรที่หล่อนจะต้องกลัว

 

 

หลังจากผ่านไป 3 ถึง 4 ชั่วโมง ในที่สุดหานเซิ่้นก็มาเจอส่วนที่เป็นห้องกว้างๆเหมือนกับภายในโบสถ์ เพดานสูงเกือบครึ่งไมล์ และกำแพงรอบๆมีรูที่มีขนาดแตกต่างกันอยู่เต็มไปหมด

 

 

รอยเลือดหายไปในห้องนี้ หานเซิ่นต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นรูจำนวนมากบนกำแพง ถ้าไม่มีร่องรอยอะไร มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาราชาบลัดโบนจากรูจำนวนมากมายขนาดนี้

 

 

หานเซิ่นจุดครบเพลิง และมองไปรอบๆถ้ำ ทันใดนั้นหานเซิ่นก็เห็นกระเป๋าโลหะอัลลอยอยู่ที่มุมถ้ำ

 

 

“มีใครบางคนมาที่นี่ก่อนหน้าเราหรอเนี่ย!” หานเซิ่นประหลาดใจมาก กระเป๋านั้นมันดูเหมือนกับสิ่งที่ถูกผลิตด้วยเทคโนโลยีขั้นสูงของสหพันธ์ มันทำจากโลหะZคุณภาพสูงที่สุด มันไม่ใช่เพียงแค่แข็งอย่างเดียว แต่มันยังมีน้ำหนักเบาอีกด้วย กระเป๋าดูจะบู้บี้เล็กน้อย เหมือนมันจะถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง กระเป๋านี้ดูค่อนข้างเก่า ฝาของมันเปิดออกมาเล็กน้อย เหมือนมีคนพยายามเปิดมัน

 

 

“ใครกันที่จะเข้ามาในที่ที่มีบลัดโบนเฝ้าอยู่ข้างนอกแบบนี้ หรือว่าภูเขาลูกนี้จะทางเข้าอื่นอยู่อีก” หานเซิ่นนั่งยองๆตรวจดูกระเป๋าใบนั้นอย่างละเอียด

 

 

แม้ว่าฝาจะเปิดออกเล็กน้อย หานเซิ่นก็ยังมองไม่เห็นข้างใน แต่ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน

 

 

ถึงเทคโนโลยีจะไร้ประโยชน์ถ้าอยู่ในก็อตแซงชัวรี่ แต่หานเซิ่นก็ไม่กล้าประมาท เขาถอยหลังออกมา และให้โฮลี่้เเองเจิลเป็นคนเปิดแทน

 

 

โฮลี่เเองเจิลไร้ซึ่งความกลัว เธอยื่นมือเข้าไประหว่างช่องว่าง และดึงกระเป๋าให้เปิดออก

 

 

ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น ส่วนในกระเป๋าใบนั้นมีขวดเล็กๆ 3 ขวดและการ์ดที่ทำจากคริสตัล

 

 

“ยาปรับปรุงพันธุกรรมงั้นหรอ?” หานเซิ่นมองไปที่ขวดเล็กๆ 3 ขวด เขารู้สึกประหลาดใจมาก

 

 

หานเซิ่นเคยเห็นขวดประเภทนี้มามาก มันดูเหมือนกับขวดยาปรับปรุงพันธุกรรมที่มาคู่กับวิชาไฮเปอร์จีโน ขวดพวกนี้เป็นขวดที่ทำจากวัสดุพิเศษ เพื่อบรรจุยาปรับปรุงพันธุกรรม

 

 

แต่ทว่าถึงจะมี 3 ขวด แต่ก็มีแค่ขวดเดียวที่มีของเหลวสีม่วงอยู่ภายใน หานเซิ่นหยิบขวดที่มีของเหลวขึ้นมา และมองดูมันอย่างละเอียด แต่เขาไม่เห็นว่าจะมีโน็ตอะไรเขียนไว้บนขวดเลย

 

 

โดยปรกติแล้วขวดแบบนี้จะต้องมีฉลากเขียนไว้อย่างละเอียดว่ามันเป็นยาปรับปรุงพันธุกรรมที่ใช้คู่กับวิชาไฮเปอร์จีโนอะไร แต่อย่างไรก็ตามขวดนี้ไม่มีอะไรเขียนอยู่เลย

 

 

“มันจะใช่ยาปรับปรุงพันธุกรรมหรือเปล่า?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว และหยิบคริสตัลการ์ดขึ้นมาดู

 

 

ดูแล้วมันน่าจะเป็นเมมโมรี่การ์ด ซึ่งมีสภาพที่สมบูรณ์ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่สามารถเช็คดูข้อมูลของมันได้ตอนนี้ หานเซิ่นเก็บเมมโมรี่การ์ดและขวดไว้

 

 

หานเซิ่นมองไปรอบๆ และไม่เห็นว่าจะมีคนหรือสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่เลย เขายังสงสัยว่าทำไมกระเป๋าแบบนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้

 

 

หานเซิ่นเดินไปรอบๆ แต่เขาก็ไม่พบอะไรอย่างอื่นเลย มันทำให้เขารู้สึกแย่ที่ปล่อยให้ราชาบลัดโบนหนีรอดไปได้

 

 

แต่ยังไงก็ไม่มีทางที่หานเซิ่นจะรู้ได้เลยว่าราชาบลัดโบนมันหนีไปทางไหน ถึงเขาจะอยากตามมันไป แต่เขาก็ไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนอยู่ดี

 

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังลังเลอยู่ว่าจะออกจากที่นี่เลยดีไหม เขาก็รู้สึกว่าถ้ำขนาดใหญ่นี่กำลังสั่นสะเทือน และมีเสียงดังเหมือนกับเสียงฟ้าผ่าเกิดขึ้น

 

 

เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งดูค่อนข้างน่ากลัว

 

 

“อะไรเนี่ย?” หานเซิ่นพยายามตั้งใจฟัง เขาพยายามจะบอกให้ได้ว่าเสียงมันดังมาจากทางไหน อย่างไรก็ตามมันมีรูอยู่ในห้องมากมาย ทำให้เสียงสะท้อนของมันดังมาก มันสะท้อนกันไปมา เป็นไปได้ยากที่หานเซิ่นจะบอกให้ได้ว่าเสียงดังมาจากรูไหน

 

 

แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจได้เลยก็คือมีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา และมันน่าจะมีขนาดใหญ่เลยทีเดียว