เมื่อเห็นหลูปินลงมาต่อสู้ด้วยตัวเอง บรรดาเพื่อนๆและนักเรียนของเขาต่างก็ประหลาดใจกันมาก คนจำนวนมากเข้ามาดูการต่อสู้ของเขา ไม่นานสแตนด์ก็เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก

 

 

แม้หลูปินจะล็อคอินเข้ามาในกลาดิเอเตอร์อยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็แทบจะไม่เคยต่อสู้ด้วยตัวเองเลย ส่วนมากที่เขาเข้ามาในกลาดิเอเตอร์ก็เพื่อสอนนักเรียนเป็นหลัก

 

 

มันไม่ใช่เพราะหลูปินรู้สึกว่าตัวเองไร้เทียมทาน แต่มันเพราะการต่อสู้จำลองมันไม่น่าตื่นเต้นหรือระทึกพอสำหรับเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหลูปินถึงไม่สนใจการต่อสู้แบบนี้เท่าไหร่ จริงๆแล้วหลังจากที่ถอนตัวออกจากกองทัพ หลูปินก็แทบไม่เคยได้ใช้เพลงเตะสังหารอีกเลย ดังนั้นบรรดานักเรียนหรือสหายร่วมรบเก่าๆต่างก็ไม่เคยเห็นหลูปินใช้เพลงเตะสังหารมานานแล้ว

 

 

“อีกฝ่ายเป็นใครกันถึงทำให้หลูปินยอมสู้ด้วย?” หวังต้าชิงประหลาดใจที่เห็นหลูปินสู้ด้วยตัวเอง

 

 

“ไม่รู้ คู่ต่อสู้ของเขาใช้ฟังชั่นเบลอหน้า เราเลยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ฉันพนันได้เลยว่าเขาต้องไม่ธรรมดา ไม่งั้นหัวหน้าหลูปินคงไม่สู้ด้วยตัวเอง” อีกคนพูดออกมาด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

 

 

“ไม่ได้เห็นเพลงเตะสังหารมานานแล้ว วันนี้ช่างโชคดีจริงๆที่มีโอกาสได้เห็นมันอีกครั้ง”

 

 

“แน่นอน พวกเราทุกคนรู้จักคุณหลูดี ถ้าสู้แล้วเขาจะทำเต็มที่ทุกครั้ง”

 

 

“งั้นพวกเราก็ควรจะขอบคุณทหารคนหนึ่งบนยานรบ ฉันหวังว่าเขาจะ ต้านได้นานๆหน่อย พวกเราจะได้สนุกกับการต่อสู้ได้เต็มที่”

 

 

“ฉันขอพนันด้วยเงิน 1000 ดอลลาร์เลยว่าหนุ่มคนนั้นไม่รอดกระบวนท่าที่ 7 อย่างแน่นอน”

 

 

“นายประเมินสูงไปแล้ว ฉันขอพนัน 2000 ดอลลาร์เลยว่าเขาจะไม่รอดตั้งแต่กระบวนท่าที่ 4”

 

 

“…”

 

 

พวกเพื่อนและสหายเก่าที่เคยร่วมรบกับหลูปินต่างก็ตื่นเต้นกันมาก พวกนักเรียนเองก็กระตือรือร้นที่จะดูเขาต่อสู้มาก มันคือประสบการณ์ครั้งแรกที่เขาจะได้เห็นเพลงเตะสังหารของหลูปินกับตา

 

 

มีเพียงแค่เชียนเหอเจิ้นที่จ้องไปที่หานเซิ่นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

 

 

“สหายหนุ่ม นายสังกัดอยู่กองกำลังไหนงั้นหรอ?” ก่อนที่จะเริ่มสู้ หลูปินยิ้มและถาม

 

 

เขาคิดว่าหานเซิ่นเองก็น่าจะเป็นทหารที่ออกรบแนวหน้ามานับครั้งไม่ถ้วนเช่นเดียวกัน ไม่งั้นเขาคงจะไม่มีความสามารถถึงขนาดนั้น ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกว่าหานเซิ่นคล้ายๆกับเขา

 

 

“เป็นความลับทางทหาร” หานเซิ่นตอบ

 

 

เขาไม่ได้หยิ่ง แต่มันคือความลับจริงๆ อย่างน้อยๆมันก็เขียนบอกไว้ในสัญญาที่เขาได้รับ และเขาก็เซ็นมันไปแล้วด้วย ถ้าหานเซิ่นไปบอกคนอื่น เขาจะต้องถูกส่งไปขึ้นศาลทหาร

 

 

การปล่อยให้ข้อมูลลับทางทหารรั่วไหลออกไป มันอาจจะทำให้เกิดผลเสียร้ายแรงต่อกองทัพได้ หานเซิ่นไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัว

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของหานเซิ่น หลูปินยิ้มและพูดต่อ “งั้นก็อย่าออมมือล่ะ”

 

 

“แน่นอน” หานเซิ่นพยักหน้า

 

 

“งั้นเรามาเริ่มกันเลย” หลูปินดูสงบนิ่งขึ้นทันที เขาเตะไปที่หานเซิ่นทันที เขาเตะได้รุนแรง และรวดเร็วจนไม่มีใครมองมันได้ทัน

 

 

“นั่นสินะเพลงเตะสังหาร..” พวกนักเรียนที่เป็นศิษย์ของหลูปินรู้สึกสงสัยอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขารู้สึกสงสัยว่าที่พวกเขาเรียนมามันใช่เพลงเตะสังหารจริงๆหรือเปล่า พวกเขาพึ่งจะได้เห็นการเตะที่เฉียบขาดขนาดนี้

 

 

“คุณหลูดูจะเอาจริงมาก ฉันไม่เชื่อว่าหนุ่มคนนั้นจะรับมือลูกเตะนี้ได้”
หวังต้าชิงพูดพร้อมกับเบิกตากว้าง เขาไม่คิดว่าหลูปินจะจริงจังขนาดนี้

 

 

ตูม!

 

หลังจากที่หวังต้าชิงพูด ทหารคนหนึ่งบนยานรบก็ยกแขนขึ้นมาป้องกันลูกเตะของหลูปินทันที ถึงจะถูกเตะจนกระเด็นถอยหลังไป 2 ก้าว แต่HPของเขาก็ลดลงมาแค่ 2 หน่วยเท่านั้น

 

 

“โห คู่ต่อสู้คนนี้ไม่ธรรมดาเลย! เขาสามารถป้องกันลูกเตะของหลูปินได้ เขาเป็นใครกันแน่?” พวกเพื่อนๆของหลูปินรู้สึกประหลาดใจ

 

 

อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถตอบคำถามของเขาได้ แม้แต่เชียนเหอเจิ้นเองก็ยังไม่รู้ว่าทหารคนหนึ่งบนยานรบคือใครกันแน่

 

 

หลูปินรู้สึกระทึกใจขึ้นมาทันที ราวกับเลือดในกายของเขาเดือดแล้ว เขาคำรามออกมา และเตะใส่หานเซิ่นรัวๆ ลูกเตะแต่ละครั้งมันทั้งรวดเร็วและรุนแรงยิ่งกว่าลูกเตะแรกซะอีก

 

 

ทักษะการใช้ขาของหลูปินไม่ได้ดูสวยงามหรือน่าตื่นตาตื่นใจเหมือนกับวิชาอื่นๆ แต่ทุกครั้งที่เขาเตะ มันคือการหวังจะเอาชีวิตอีกฝ่าย ไม่ต้องมีท่าทางอะไรให้ยุ่งยาก ลูกเตะแต่ละครั้งของเขามาจากมุมที่ไม่คาดคิด

 

 

หานเซิ่นถูกกดดันให้ถอยหลังไปเรื่อยๆโดยลูกเตะของหลูปิน เขาต้องใช้แขนป้องกันลูกเตะ และขาในการเคลื่อนไหวหลบ ถึงเขาจะสามารถป้องกันการโจมตีจากหลูปินได้ แต่ตอนนี้เขาก็เสียเปรียบอย่างหนัก

 

 

“นี่สิเพลงเตะสังหารของจริง ร้ายกาจมาก!”

 

 

“อาจารย์หลูสุดยอดจริงๆ”

 

 

“เตะ 5 ครั้งในชั่วพริบตา แข็งแกร่งจริงๆ”

 

 

“เขาเตะแบบนั้นได้ยังไง? มุมที่เขาเตะบางครั้งมันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย”

 

 

“อย่างที่คิดเอาไว้เลย หัวหน้าหลูยังไม่ลืมวิชาการต่อสู้”

 

 

“ทุกกระบวนท่าหวังสังหารคู่ต่อสู้ทั้งนั้น นี่ถึงเรื่องว่าสุดยอดวิชา”

 

 

“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลงเรียนกับเขา หลังจากกลับไปที่สถาบัน”

 

 

ผู้ชมทุกคนอึ้งกับการเคลื่อนไหวของหลูปิน พวกเขากำลังจินตนาการว่าตัวเองเป็นหลูปินแล้วกำลังใช้ลูกเตะพวกนั้นอยู่

 

 

อย่างไรก็ตาม พวกผู้วิวัฒนาการเก่งๆหลายคนต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นลูกเตะของหลูปิน จากความรู้สึกประทับใจเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกช็อค ถ้าหากพวกเขาต้องลงไปต่อสู้กับหลูปิน พวกเขาไม่กล้าพูดว่าจะสามารถป้องกันการโจมตีที่รุนแรงพวกนั้นได้

 

 

แต่ทว่าคู่ต่อสู้สามารถป้องกันการโจมตีทั้งหมดจากหลูปินได้ แม้จะดูทุลักทุเล แต่จนกระทั่งถึงตอนนี้ หลูปินก็ยังไม่สามารถทะลวงผ่านการป้องกันของอีกฝ่ายได้เลย HPที่คู่ต่อสู้สูญเสียไปจากการป้องกัน ระบบประมานไว้ให้อยู่ประมาน 1-2 HP ต่อครั้งที่เขาโดนลูกเตะของหลูปิน

 

 

“คู่ต่อสู้ของหลูปินเป็นใครกันแน่? เขารับลูกเตะของหลูปินไปมากขนาดนั้นแล้วนะ!” พวกคนที่รู้จักหลูปินเริ่มตะลึง

 

 

พวกเขารู้จักลูกเตะของหลูปินดี ซึ่งมันเป็นสิ่งที่สามารถสังหารข้าศึกในสนามรบได้ ตั้งแต่ร่วมรบกับหลูปินมา พวกเขายังไม่เคยเห็นใครป้องกันลูกเตะของหลูปินได้มากขนาดนี้มาก่อน

 

 

หานเซิ่นเองก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นเดียวกัน เขาไม่คิดว่าคู่ต่อสู้แปลกหน้าคนนี้จะเป็นผู้ใช้เพลงเตะที่มีชื่อเสียง แม้แต่หานเซิ่นก็ยังยากที่จะคาดเดาลูกเตะของหลูปินได้ในช่วงแรกๆ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงป้องกันมันได้อย่างยากลำบาก