หานเซิ่นยังคงนิ่งเงียบ ขณะจ้องมองคริสตัลสีเขียวที่มีลักษณะเหมือนด้วงปีนขึ้นมาจากรูที่เกิดจากการระเบิด

 

ด้วงมีขนาดเท่ากับกำปั้น ความเร็วในการปีนของมันไม่ได้เร็วนัก และช่องว่างก็ค่อนข้างแคบ ทำให้มันต้องใช้ความพยายามในการปีนขึ้นมาบนพื้น

 

ถ้าเปรียบเทียบกับรูบิคสีทองและคริสตัลเลียนแบบแล้ว ด้วงตัวนี้ดูงุ่มง่าม ไม่น่าจะมีความอันตราย การปีนของมันค่อนข้างช้า และก็ดูไม่น่าจะบินได้

 

หลังจากปีนขึ้นมาได้ เขาของมันก็ไปติดกับรูปปั้น เจ้าตัวเล็กนี่มันโง่มาก มันไม่รู้แม้กระทั่งวิธีการเลี้ยวหลบ มันขยับขาอย่างรวดเร็ว เพื่อพยายามจะเดินไปข้างหน้าให้ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าพลังของมันไม่พอ รูปปั้นไม่ขยับเลยสักนิด

 

หลังจากสังเกตมันอยู่นาน หานเซิ่นก็พบว่ามันทั้งโง่และก็อ่อนแอ มันเทียบกับรูบิคสีทองไม่ได้เลย

 

หานเซิ่นครุ่นคิด และก็ตัดสินใจออกมาจากรูปปั้น เขาขว้างคริสตัลไปใกล้ๆด้วงตัวนั้น

 

หลังจากมันได้ยินเสียง มันก็เลิกสนใจรูปปั้นข้างหน้าทันที มันเดินตรงเข้าไปหาคริสตัลที่ตกลงมา

 

ไม่นานมันก็สัมผัสกับคริสตัล ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่ากำปั้นเล็กน้อย มันพยายามใช้เขาของมันงัดคริสตัล แต่มันก็ทำได้แค่ทำให้คริสตัลนั้นสั่นเล็กน้อยเท่านั้น มันไม่สามารถทำให้คริสตัลขยับได้

 

“วิทยาการของพวกคริสตัลไลเซอร์มีสิ่งที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ด้วยหรอ?”

หานเซิ่นประหลาดใจ เขาเดินเข้าไปหาด้วง และหยิบมันขึ้นมาดู ด้วงพยายามขยับขาของมัน แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มันอ่อนแอจริงๆ มันไม่ได้สามารดิ้นหลุดออกจากมือของหานเซิ่นได้

 

“นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของพวกคริสตัลไลเซอร์รึเปล่า?” หานเซิ่นมองดูมันอย่างละเอียด บนตัวของมันมีลวดลายที่ลึกลับ ซึ่งดูคล้ายๆกับลวดลายที่อยู่บนประตูคริสตัลสีดำ

 

หานเซิ่นลองใช้นิ้วจับขาของมัน แต่นิ้วของเขาก็ถูกขาของมันจับทันที อย่างไรก็ตามแรงของมันก็น้อยมาก

 

ด้วงเดินมาบนหลังมือของหานเซิ่น มันหันหน้ามาทางหานเซิ่น และพยายามจะส่งเสียงร้อง

 

เมื่อหานเซิ่นเห็นว่าด้วงตัวนี้ไร้ประโยชน์ เขาก็ปล่อยมันไป และเดินไปดูรูที่เกิดจากแรงระเบิดของหลี่หมิงถัง

 

ระเบิดของหลี่หมิงถังถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ มันสามารถทำให้เกิดรอยแตกยาวประมาน 1 ฟุตบนพื้นที่เป็นคริสตัลได้ หานเซิ่นมองลงไปในรอยแยก และเขาก็ต้องประหลาดใจ

 

ข้างล่างมีห้องที่มีลักษณะเป็นวงรี ข้างในมีคริสตัลสีม่วงอยู่เป็นสิบชิ้น หานเซิ่นเคยเห็นคริสตัลแบบนี้มาก่อน ซึ่งมันคืออันที่จีเหยียนหรันเคยให้เขาลองใช้

 

หานเซิ่นต้องการจะลงไปเอาคริสตัล แต่เขาไม่มีเครื่องมือ และที่สำคัญร่างนี้ก็แค่ร่างดอพเพลแกงเกอร์ เนื่องจากกลัวว่ามันจะถูกพวกผู้เชี่ยวชาญทำลาย หานเซิ่นเลยไม่ได้ให้วิญญาณอสูรกับมัน

 

ด้วยความแข็งแกร่งของบีทเทิลไนท์เอง มันไม่สามารถทำให้รอยแยกกว้างขึ้นได้ หานเซิ่นต้องตัดใจรอให้ตัวเขามาถึงที่นี่ก่อน

 

ตอนนี้หานเซิ่นและจีเหยียนหรันยังอยู่ค่อนข้างไกลจากดอพเพลแกงเกอร์ ดังนั้นหานเซิ่นเลยให้ร่างดอพเพลแกงเกอร์นั่งเล่นกับด้วงคริสตัลฆ่าเวลาไปก่อน ถึงมันจะอ่อนแอ แต่มันก็ดูน่ารักดี เขารู้สึกสนุกที่ได้เล่นกับมัน

 

หานเซิ่นและจีเหยียนหรันเดินไปตามเส้นทางในความทรงจำของดอพเพลแกงเกอร์ หานเซิ่นบอกจีเหยียนหรันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น และเขาก็รีบพาเธอไปให้ถึงตำแหน่งที่ดอพเพลแกงเกอร์อยู่

 

หานเซิ่นได้บรรยายลักษณะของด้วงให้จีเหยียนหรันฟังด้วย แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขาเดาว่ามันน่าจะเป็นของเล่นหรือไม่ก็สัตว์เลี้ยงของพวกคริสตัลไซเลอร์

 

หลังจากมาถึงจุดที่ดอพเพลแกงเกอร์อยู่ หานเซิ่นก็หยิบด้วงตัวนั้นมา จากนั้นเขาก็เรียกวิญญาณอสูรบีทเทิลไนท์กลับ

 

“ปรกติแล้วสิ่งประดิษฐ์ของคริสตัลไลเซอร์จะมีหน้าที่หรือความสามารถพิเศษ รูบิคสีทองที่นายบอก มันน่าจะเป็นคริสตัลที่ทำหน้าที่เฝ้ายาม ถ้าคนที่บุกเข้ามาไม่เร็วพอที่จะหลบจากดาบแสงของมัน พวกเขาก็จะไม่สามารถผ่านมันไปได้ แต่สิ่งที่ดูไร้ประโยชน์นี้เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยากในโบราณสถานคริสตัลไลเซอร์” จีเหยียนหรันสังเกตด้วง แต่เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรพิเศษเลย

 

“ยังไงมันก็เป็นสิ่งประดิษฐ์ของคริสตัลไลเซอร์ ถึงจะเป็นแค่ของเล่น มันก็น่าจะมีอะไรพิเศษบ้าง ฉันเชื่อว่าฉันสามารถทำเงินได้ ถ้าเอามันกลับไปขาย จริงไหม?” หานเซิ่นพูด ขณะมองด้วง

 

“พวกนักสะสมสิ่งประดิษฐ์ของคริสตัลไลเซอร์น่าจะสนใจมัน ถ้านายไปหาถูกคน นายก็น่าจะทำเงินได้ไม่น้อยเลย” จีเหยียนหรันพยักหน้าและพูด

 

“งั้นฉันจะเก็บมันไว้” หานเซิ่นเอาด้วงตัวนั้นใส่กระเป๋ากางเกงของเขา จากนั้นเขาก็เดินตรงไปที่รอยแยก และใช้วอเฟรมทำให้รอยแยกกว้างขึ้น หลังจากผ่านไปประมานครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรอยแยกก็กว้างพอจะให้คนลงไปได้ ดังนั้นหานเซิ่นเลยเก็บวอเฟรม และลงไปข้างล่าง

 

ในห้องไม่มีอะไรอย่างอื่น นอกจากคริสตัลสีม่วง หานเซิ่นหยิบพวกมันขึ้นมาดูทีละอันๆ จากที่หานเซิ่นนับมีทั้งหมด 16 อัน ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมาก

 

จีเหยียนหรันเคยบอกกับเขาไว้ ถึงคริสตัลสมองพวกนี้จะถูกพบในโบราณสถานหลายๆแห่ง แต่จำนวนก็มีไม่มากนัก

 

ในโบราณสถานเล็กๆ ถ้าได้สัก 1-2 อันก็ถือว่าโชคดีแล้ว บางแห่งอาจจะไม่มีเลย

 

แม้แต่ในโบราณสถานใหญ่ๆ ถ้าเจอคริสตัลสมองสัก 7-8 อันก็น่าประทับใจมากแล้ว ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ พวกเขาเคยค้นพบคริสตัลสมองมากที่สุดในโบราณสถานแห่งเดียวคือประมาน 100 อัน ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ทำให้สหพันธ์ช็อค

 

การพบคริสตัลสมอง 16 อันในสถานที่แห่งนี้ถือว่าเป็นจำนวนที่มากจริงๆ

 

“ถ้านายต้องการเอาคริสตัลสมองมาใช้เอง นายก็ต้องใช้มันตอนนี้เลย ไม่งั้นตอนที่พวกเราขึ้นยานแดฟเน่จะถูกสแกนสิ่งของ และพวกมันก็จะถูกส่งให้ทางสหพันธ์” จีเหยียนหรันบอกหานเซิ่น เมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเธอดูท่าทางตื่นเต้นมาก

 

“งั้นใช้มันเลยละกัน พวกเราแบ่งกันคนละครึ่ง” หานเซิ่นพูด จากนั้นเขาก็เเบ่งมันออกเป็น 2 กอง กองละ 8 อัน

 

เดิมทีจีเหยียนหรันไม่คิดจะใช้มัน เพราะเรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำในฐานะทหารของสหพันธ์ แต่ในเมื่อหานเซิ่นพูดถึงขนาดนี้ เธอก็ยินดีรับคริสตัลสมองทั้ง 8 อัน “ใน 12 ชั่วโมงพวกเราจะใช้ได้แค่ 1 อัน ไม่งั้นสมองจะถูกกระตุ้นหนักเกินไป และอาจจะเกิดปัญหาได้”

 

หานเซิ่นพยักหน้า และเอาคริสตัลสมองวางบนหัวของเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงกระแสไฟฟ้าไหลเข้าไปในสมองของเขา และคริสตัลสมองก็แตกออก