หลังจากเห็นคริสตัลสีเขียวๆพวกนั้น จีเหยียนหรันก็ถามด้วยเสียงเบาๆ

“ที่นี่มีรังคริสตัลอยู่! แล้วพวกเราผ่านไปได้ยังไง?” จีเหยียนหรันถามหลี่หมิงถัง

 

“นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงต้องร่วมมือกัน” หลี่หมิงถังพูด

 

หานเซิ่นไม่รู้ว่าคริสตัลสีเขียวมีไว้ทำอะไร ดังนั้นเขาเลยไม่ออกความเห็น เขาแค่ฟังอย่างเดียว หลังจากฟังไปสักพัก เขาก็เข้าใจว่าทำไมหลี่หมิงถังและหวังโฮว่ถึงไม่สามารถผ่านไปได้

 

คริสตัลสีเขียวที่ดูเหมือนกับโคมไฟพวกนี้ถูกเรียกว่ารังคริสตัล เพราะข้างในมันมีคริสตัลเล็กๆจำนวนมาก รังคริสตัลไวต่อการไหลเวียนของอากาศรอบๆตัวมาก เมื่ออากาศรอบๆตัวเคลื่อนไหวแปลกไป พวกคริสตัลขนาดเล็กก็จะพุ่งออกมาเหมือนกับลูกเห็บทันที

 

แต่ทว่าคริสตัลเล็กๆพวกนั้นน่ากลัวกว่าลูกเห็บเป็นพันๆเท่า พวกมันเต็มไปด้วยหนามที่สามารถดูดเลือดได้

 

แม้แต่คนที่ฝึกวิชาซุปเปอร์ไดมอนสำเร็จอย่างหลี่หมิงถังก็ไม่สามารถป้องกันคริสตัลเล็กๆพวกนี้ได้ ดังนั้นมันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านไป

 

การใช้วิญญาณอสูรบินไปเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้เลย ทางเดียวคือต้องค่อยๆเดินไปตามสะพาน และอย่าทำให้อากาศไหลเวียนผิดปรกติ

 

แต่ส่วนที่ยากก็คือถึงพวกเขาจะค่อยๆเดินไปบนสะพาน แต่การเคลื่อนไหวของพวกเขาก็อาจจะทำให้เกิดการไหวเวียนของอากาศที่ผิดแปลกไป ทำให้คริสตัลเล็กๆออกมาโจมตี

 

ถ้าคริสตัลเล็กๆออกมา พวกเขาทั้ง 3 ก็ต้องร่วมมือกัน เพื่อที่จะไม่สัมผัสกับคริสตัลพวกนั้น

 

พวกเขา 3 คนร่วมเดินไปตามสะพานอย่างช้าๆ เหมือนกับภาพสโลโมชั่น พวกเขากลัวว่าคริสตัลเล็กๆจะออกมาจากรัง

 

เดิมทีหลี่หมิงถังคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินผ่านไปโดยไม่ทำให้คริสตัลเล็กๆออกมา แต่ทว่าพวกเขา 3 คนก็เดินไปข้ามไปอีกฝั่งได้ โดยที่ไม่ทำให้พวกคริสตัลออกมา

 

“แปลกมาก” แม้แต่หลี่หมิงถังก็ยังงง เขาไม่รู้ว่าทำไมรังคริสตัลถึงได้ดูสงบแบบนี้

 

ครั้งก่อนที่เขามากับหวังโฮว่ พวกเขาทำให้คริสตัลเล็กๆออกมา หลังจากเดินไปได้ไม่ไกล สุดท้ายพวกเขาทั้ง 2 คนก็ต้องวิ่งหนีกันไปคนละทาง แม้จะหนีพ้น แต่หลี่หมิงถังก็ได้รับบาดเจ็บ

 

“ไม่ว่ายังไงการที่พวกมันไม่ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี พวกเรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ” หลี่หมิงถังพูด และเดินเข้าไปในปราสาท

 

จีเหยียนหรันกับหานเซิ่นตามหลี่หมิงถังเข้าไป พวกเขารักษาระยะห่างจากหลี่หมิงถัง ตอนแรกหลี่หมิงถังต้องการให้พวกเขาช่วยตอนเดินข้ามสะพาน แต่ทว่าตอนนี้พวกเขาข้ามมาเรียบร้อยแล้ว หลี่หมิงถังคงจะไม่ต้องการอะไรจากพวกเขาอีก

 

หานเซิ่นตามหลี่หมิงถังเข้าไปในปราสาทอย่างระมัดระวัง ประตูของปราสาทเปิดออกเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไปในปราสาท พวกเขาก็ต้องตกตะลึง

 

ในปราสาทขนาดใหญ่มีศพจำนวนมากนอนเกลื่อนไปหมด ทุกศพดูเหมือนกับยังมีชีวิต ผิวหนังของพวกเขาไม่ได้แห้งเลย พวกเขาดูเหมือนกับคนเป็นๆ

 

แต่กระนั้น เมื่อมองดูใกล้ๆ พวกเขาทั้ง 3 คนก็บอกได้เลยว่าพวกเขาตายไปแล้ว

 

เมื่อเห็นศพของคนตายพวกนี้ หลี่หมิงถังก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ เขาจ้องมองไปที่ศพของชายวัยกลางคน

 

แม้หลี่หมิงถังจะดีอกดีใจมาก แต่เขาก็ไม่กล้าจะเดินเข้าไป เขาสังเกตอย่างระมัดระวังตัว

 

คนพวกนี้ไม่ตายโดยไม่มีเหตุผลแน่ พวกเขาไม่ได้บาดเจ็บที่ส่วนใดของร่างกายเลย พวกเขาตายอย่างเป็นธรรมชาติ โดยไม่มีร่องรอยของการต่อสู้หรือดิ้นร่นเลย

 

แต่กระนั้นหลี่หมิงถังก็ยังไม่เข้าใจว่าพวกเขาตายได้ยังไง และทำไมพวกเขาถึงได้ดูเหมือนยังมีชีวิต ร่างกายของพวกเขาไม่เน่าเลย ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังไม่กล้าเข้าไปใกล้ๆ

 

หานเซิ่นและจีเหยียนหรันเองก็ไม่กล้าเข้าไปเช่นกัน เมื่อพวกเขากำลังจะถามหลี่หมิงถังที่เป็นผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาก็เห็นใครบางคนเดินออกมาจากปราสาท

 

เมื่อเขาเดินมาใกล้ๆ หลี่หมิงถังก็พบว่าเขาคือหวังโฮว่ ท่าทีของหลี่หมิงถังเปลี่ยนไปทันที เขาถามหวังโฮว่ “นายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? นายพบอะไรไหม?”

 

หวังโฮว่ยิ้ม เขายื่นมือออกมาช้าๆ และโชว์คริสตัลสีแดงขนาดเท่ากับไข่นกพิราบ “หลังจากที่ผมแยกกับคุณ ผมก็หนีไปรอบๆ และก็กลับเข้ามาที่นี่ และผมก็พบสิ่งนี้เข้า”

 

“ยอดเยี่ยมมาก รีบเอามาให้ฉันดูเร็วเข้า” หลังจากเห็นคริสตัลสีแดง หลี่หมิงถังก็ดูจะดีใจมาก เขามองดูคริสตัลสีแดงอย่างกระตือรือร้น

 

“โอเค” หวังโฮว่เดินไปหาหลี่หมิงถังอย่างช้าๆ เขารีบยื่นมือที่ถือคริสตัลไปหาหลี่หมิงถัง

 

หลี่หมิงถังตื่นเต้นมาก เขายื่นมือออกไปคว้าคริสตัล แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าหวังโฮว่จะพลิกมือที่เขาถือคริสตัลอยู่ และชกมาที่หน้าอกของเขาด้วยมืออีกข้าง

 

หลี่หมิงถังเองก็เตรียมตัวมาดีเช่นกัน ทันทีที่หวังโฮว่เคลื่อนไหว ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีทองทันที เมื่อหมัดของหวังโฮว่ปะทะกับหน้าอกของหลี่หมิงถัง ก็เกิดเสียงดังเหมือนกับโลหะปะทะกัน

 

“หวังโฮว์ นายก็น่าจะรู้นิว่านายทำอะไรร่างกายของฉันไม่ได้” หลี่หมิงถังพูด

 

“จะเป็นแบบนั้นแน่หรอ?” หวังโฮว่พูด และขว้างระเบิดทันที

 

แต่ทว่าหวังโฮว่ไม่ได้ขว้างระเบิดไปที่หลี่หมิงถัง แต่เขาปามันออกไปนอกปราสาท

 

หลังจากได้ยินเสียงระเบิด หานเซิ่นก็หน้าซีดทันที ในเวลาเดียวกันรังที่แขวนอยู่บนเพดานก็แทบจะระเบิดออกมา คริสตัลสีเขียวขนาดเล็กทั้งหมดที่อยู่ภายในรังพุ่งออกมาเหมือนกับพายุ

 

ไม่นานคริสตัลขนาดเล็กก็มาถึงจุดที่พวกเขายืนอยู่ ซึ่งมันแทบจะไม่มีเวลาให้พวกเขาได้ตั้งตัว

 

“ลงนรกไปซะ” หวังโฮว์จ้องมองพวกเขา 3 คน ขณะที่คริสตัลเล็กๆเคลื่อนที่ผ่านตัวเขาไปราวกับว่าตัวเขาไม่ใช่เป้าหมายของพวกมัน หลี่หมิงถังช็อค แต่มันก็สายเกินไปที่เขาจะวิ่งหนี คริสตัลสีเขียวเล็กๆทั้งหมดพุ่งชนและเกาะติดอยู่ที่ตัวของเขา แม้แต่ซุปเปอร์ไดมอนก็ยังไม่สามารถป้องกันได้ เขาพยายามสลัดแขนอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาไม่สามารถสลัดพวกมันออกไปได้ ตอนนี้เขาดูเหมือนกับพวกคนเลี้ยงผึ้งที่มีผึ้งเกาะเต็มตัว แต่ของเขาเป็นคริสตัลสีเขียว

 

หลังจากเกาะติดกับตัวของหลี่หมิงถัง คริสตัลสีเขียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เห็นได้ชัดว่าพวกมันดูดเลือดเข้าไปจำนวนมาก

 

หลี่หมิงถังกรีดร้อง เขาเอามือทุบคริสตัลที่ติดอยู่ตามตัวอย่างบ้าคลั่ง แต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะมีคริสตัลจำนวนมากพุ่งเข้ามาติดอยู่บนตัวเขาอย่างต่อเนื่อง

 

หานเซิ่นและจีเหยียนหรันหน้าซีดทั้งคู่ พวกเขาคิดว่าต้องมาจบชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว แม้แต่หลี่หมิงถังที่มีวิชาซุปเปอร์ไดมอนก็ยังป้องกันตัวเองไม่ได้ พวกเขาก็แทบไม่มีโอกาสรอดชีวิตเลย

 

แต่ทว่าหลังจากที่พวกคริสตัลตรงมาที่พวกเขา พวกมันก็ผ่านพวกเขา 2 คนไป ซึ่งมันทำให้พวกเขาประหลาดใจมาก

 

“อะไรเนี่ย?” หลังจากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หวังโฮว่ก็ประหลาดใจเช่นกัน

 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะส่งพวกแกไปลงนรกด้วยตัวเอง” หวังโฮว่เรียกวิญญาณอสูรดาบสีทองออกมา และเดินตรงไปที่หานเซิ่น