ถ้ำน้ำแข็งนี้ไม่ได้ลึกมากนัก หลังจากเดินเข้ามาได้ 3-4 ไมล์ เขาก็มาถึงส่วนปลายของถ้ำแล้ว ตอนนี้ทางเดินเริ่มแคบลง ตั้งแต่เดินเข้ามาหานเซิ่นยังไม่เจออันตรายอะไรเลย

 

หลังจากเดินผ่านทางเดินแคบๆมา เขาก็มาถึงโถงถ้ำ หานเซิ่นสังเกตเห็นไข่ที่มีความสูงประมาณครึ่งตัวของมนุษย์ มันมีเงินสีเหมือนกับโลหะ และเปลือกไข่ก็มีลวดลายสีดำแปลกๆ

 

ในที่สุดหานเซิ่นก็ยิ้มออกเมื่อเขาเห็นมัน เขาเดินตรงเข้าไปหาไข่และก็พูด

“ฮาฮา! ดูเหมือนพระเจ้าคงจะต้องชอบเรามากแน่ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมาพบไข่ ซึ่งมันน่าจะเป็นของอสรพิษเนตรเงิน”

 

หานเซิ่นรู้ว่ามันยากมากที่มอนสเตอร์จะให้กำเนิดลูก แม้แต่โกลเด้นโกรวเลอร์ก็ยังอ่อนล้ามาก หลังจากที่มันให้กำเนิดลูก และที่สำคัญถึงจะเป็นแค่มอนสเตอร์ตัวอ่อนหรืออยู่ในไข่ก็ตาม แต่มันก็ให้จีโนพ้อยเหมือนกับตัวเต็มวัยทุกประการ

 

หานเซิ่นคิดว่าแม่ของมันน่าจะอยู่แถวนี้ หรือถ้ามันตายเหมือนโกลเด้นโกรวเลอร์ก็น่าจะต้องมีซากของมันอยู่

 

ถ้ำนี้มองเห็นข้างในได้ค่อนข้างชัด แต่หานเซิ่นก็ยังไม่เห็นอสรพิษเนตรเงินเลย แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ต้องสนใจไข่ที่อยู่ตรงหน้าก่อน นี่เป็นโอกาสทองของเขา เขาไม่ลังเลที่จะเอามือไปสัมผัสกับไข่สีเงิน

 

“อ้ากกกกก!” อยู่ๆหานเซิ่นก็ชักกระตุก ตอนนี้มีกระแสไฟฟ้าไหลเข้ามาในร่างกายของเขา ขนทุกเส้นบนร่างกายของเขาลุกขึ้น เขารีบถอยออกมาอย่างรวดเร็ว จนตัวเขาเกือบจะล้มลงไป

 

“นี่มันไข่อะไรวะเนี่ย? ทำไมมันถึงมีไฟฟ้าด้วย?” หานเซิ่นเบิกตากว้าง เขาจ้องมองไข่ด้วยความงง ตอนที่เขาถูกช็อค เขาเห็นว่าลวดลายของไข่ส่องแสงออกมา แต่ตอนนี้มันดับลงไปแล้ว

 

หานเซิ่นมองดูไข่ใบนี้อย่างละเอียด เขาสงสัยมาก เพราะเขาเคยเห็นไข่มามากมาย แต่เขาก็ยังไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน

 

ขณะที่เขากำลังคิด เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก หานเซิ่นคิดว่าแม่งูอาจจะกลับมาแล้ว หานเซิ่นเงี่ยหูตั้งใจฟัง แต่เขากับพบว่ามันน่าจะเป็นเสียงฝีเท้าของคนมากกว่า

 

หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขามองไปทางที่เสียงนั้นดังมา คนที่เขาพามาด้วยคงจะไม่กล้าเข้ามาถึงที่นี่แน่ ใครก็ตามที่เข้ามาได้ขนาดนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่

 

จากนั้นหานเซิ่นก็เห็นชายที่สวมชุดเกราะสีฟ้าใช้ปีกสีขาวบินเข้ามา เขาไม่ใช่พวกที่หานเซิ่นพามาด้วย แต่กับเป็นคนที่หานเซิ่นรู้จัก

 

“อีตงมู่..” หานเซิ่นอึ้ง หานเซิ่นไม่คิดว่าจะมาเจออีตงมู่ที่นี่ แต่การบินที่เขาเข้ามาโต่งๆแบบนั้น เขาโชคดีมากที่ที่นี่ไม่มีงูอยู่ ไม่งั้นเขาอาจจะเสร็จมันไปแล้ว

 

“แม้นายจะมาถึงที่นี่ก่อน แต่ตามกฎแล้ว ใครเร็วใครได้” เมื่ออีตงมู่เห็นไข่สีเงินตั้งอยู่ เขาก็รีบพุ่งเข้าไปหามันทันที

 

“อย่า!” หานเซิ่นพยายามจะหยุดอีตงมู่ แต่เมื่อเห็นท่าทางของหานเซิ่น อีตงมู่ก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้น ตอนนี้เขาพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูงสุด เขากอดไข่เต็ม 2 แขน

 

“อ้ากกกกกก!” อีตงมู่กรีดร้องออกมา ผมของเขาตั้งขึ้นมา เขาล้มลงไปบนพื้นอย่างแรงในท่าที่เหมือนว่าเขากำลังกอดไข่อยู่ ตอนนี้เหมือนเขาจะตัวแข็งไปแล้วหลังจากที่ถูกไฟฟ้าช็อต

 

หานเซิ่นยิ้ม ขณะเดินเข้าไปใกล้อีตงมู่ เขาส่ายหัวและพูด “ฉันไม่ได้พยายามหยุดนายจากการไปเอาไข่ แต่ฉันแค่ไม่อยากให้นายโดนไฟฟ้าช็อค!”

 

อีตงมู่มองหานเซิ่นด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่

 

หานเซิ่นดูอีตงมู่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่ง จริงๆเขาก็อยากจะทดสอบอยู่เหมือนกันว่าหลังจากที่เขาโดนไปแล้ว ไข่มันจะยังมีไฟฟ้าเหลืออยู่อีกรึเปล่า

 

ตอนนี้หานเซิ่นได้คำตอบแล้ว แต่แค่นี้ก็เห็นกันแล้วว่าไข่ใบนี้มันไม่ธรรมดา มันเป็นไข่ที่ทรงพลังใบหนึ่งเท่าที่เขาเคยเห็น

 

ตอนนี้อีตงมู่เหมือนจะยังมึนๆอยู่ แต่เขาจะไปตำหนิหานเซิ่นก็ไม่ได้ มันเป็นความผิดของเขาเองที่รีบวิ่งเข้าไปกอดมันแบบนั้น

 

“ฉันไม่เคยได้ยินว่าอสรพิษเนตรเงินมีกระแสไฟฟ้าแบบนี้ ฉันคิดว่ามันน่าจะทำได้แค่กัดให้เป็นอัมพาต ไข่ใบนี้มันมีกระแสไฟฟ้าที่รุนแรงแบบนี้ได้ยังไง?” หานเซิ่นเดินไปรอบๆไข่อยู่หลายรอบ เขาสังเกตมันอย่างละเอียด ลวดลายของมันส่องแสงขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ช็อคอีตงมู่ แต่ตอนนี้มันจางลงไปอีกแล้ว

 

“ฉันคิดว่าพวกเราจะต้องทำให้มันแตกให้ได้ก่อนที่พวกเราจะกินมันเข้าไป ถ้าเทียบกันแล้วนายแข็งแกร่งกว่าฉัน ดังนั้นนายควรจะเข้าไปทำให้มันแตกตกลงไหม?” หานเซิ่นหันไปหาอีตงมู่และถาม

 

อีตงมู่มองหานเซิ่นพร้อมกับเป้ปาก เขาเหมือนจะพูดว่า ‘นายคิดว่าฉันโง่รึไง?’

 

หานเซิ่นไม่กล้าที่จะทำให้ไข่เปิดออก เพราะมันมีกระแสไฟฟ้าที่รุนแรง แม้จะสัมผัสมันแค่นิดเดียวก็ตาม ถ้าเขาเปิดมันออกแล้วกระแสไฟฟ้าข้างในไหลออกมาจนหมด เขาจะไม่ตายคาที่เลยหรอ?

 

เมื่อเห็นสภาพของอีตงมู่ที่ยังขยับไม่ค่อยได้ ทำให้เขาไม่กล้าที่เข้าไปก่อน เขากำลังคิดอยู่ว่าจะเปิดมันยังไงดี

 

ถ้าเขากลับไปที่สหพันธ์ดวงดาว เขาก็มีโอกาสกลับไปหาซื้อถุงมือป้องกันไฟฟ้ามาได้ แต่มันไกลมากกว่าจะมาถึงที่นี่ได้ และไข่ใบนี้ก็ดูไม่ธรรมดา ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าถุงมือกันไฟฟ้าจะป้องกันมันได้

 

ตอนนี้เขาไม่ได้เอาอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ติดตัวมาด้วยเลย คงไม่มีใครคิดว่าจะมาเจอไข่ในที่แบบนี้ แล้วแถมยังเป็นไข่ที่มีกระแสไฟฟ้าแบบนี้อีก มันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย

 

ถ้าเขาตัดสินใจกลับไปที่สหพันธ์ดวงดาว เขาก็ต้องปล่อยไข่ไว้แบบนี้

“อีตงมู่ พวกเราก็มากันถึงขนาดนี้แล้ว จะให้กลับไปมือเปล่าก็คงทำใจไม่ได้ นายคิดดีแล้วหรอที่จะไม่ลองพยายามอีกสักครั้ง?” หานเซิ่นพยายามจะหว่านล้อมให้อีตงมู่ลองอีกครั้งให้ได้

 

“ไม่ ฉันอยากเห็นนายลองมันบ้าง” อีตงมู่ไม่ยอมขยับตัว เขายังคงนั่งอยู่บนพื้นต่อไป ใบหน้าของเขาค่อนข้างซีด ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจากกระแสไฟฟ้ามากอยู่

 

“ถ้านายไม่อยากลองก็ไม่เป็นไร เพราะฉันก็ไม่คิดจะลองเหมือนกัน ถ้าพวกเราไม่มีใครทำอะไรสักอย่าง การที่พวกเรามาถึงที่นี่ก็เหมือนเสียเวลาฟรี งั้นฉันขอกลับดีกว่า” หานเซิ่นเริ่มเดินกลับออกไป

 

แต่อีตงมู่ก็ยังคงนั่งอยู่แบบเดิม เขาไม่ได้พยายามจะหยุดหานเซิ่นเลย

“ฉันจะออกไปจริงๆแล้วนะ” หานเซิ่นพยายามเดินช้าๆ และทำเสียงให้มันดังๆเพื่อให้แน่ใจว่าอีตงมู่จะได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา

 

อีตงมู่พึมพำ “อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ”

 

หานเซิ่นเดินต่อไปอีก 2-3 ก้าว จากนั้นเขาก็เดินกลับมาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้ม “นายคงจะเหงา ฉันว่าไม่ควรจะทิ้งนายไว้แบบนี้ บางที่พวกเราน่าจะหาทางร่วมมือกัน”

 

อีตงมู่ยังไม่หายจากอาการมึน ทำให้เขาไม่ค่อยสนใจอะไรที่หานเซิ่นพูดเท่าไหร่

 

แต่หานเซิ่นต้องการใช้อีตงมู่เป็นตัวทดลองไฟฟ้าจริงๆ และเขาก็กลัวว่าถ้าเขาออกไปทั้งๆแบบนี้ อีตงมู่อาจจะหาวิธีเปิดเปลือกไข่ใบนี้ได้ ซึ่งถ้าเขาทำสำเร็จ เขาก็คงจะกินของเหลวข้างในจนหมด ทำให้การเดินทางครั้งนี้ของหานเซิ่นมันไร้ความหมาย

 

ขณะที่พวกเขา 2 คนกำลังนั่งคุยกัน อยู่ๆก็มีเสียงดังมาจากภายในไข่ พวกเขา 2 คนลุกขึ้นยืนและจ้องมองมัน

 

พวกเขาเห็นไข่เริ่มมีรอยราว เหมือนว่ามันจะเปิดออกมาด้วยตัวเองแล้ว

 

หานเซิ่นและอีตงมู่มองดูไข่ที่กำลังเปิดออกอย่างใจจดใจจ่อ แม้พวกเขาจะยังกลัวๆอยู่บ้าง แต่การที่มันเปิดด้วยตัวเองตามธรรมชาติ ทำให้พวกเขาคิดว่าครั่งนี้ไม่น่าจะเป็นอะไร

 

มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง และเปลือกไข่บริเวณด้านบนก็เปิดออก