ขณะที่เซินเทียนจื่อกำลังช็อคอยู่นั้น หิมะเจ้าเสน่ห์ก็ยกหอกของเธอขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็มีนกที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า มันดูเหมือนกับนกฟินิกซ์ ตอนนี้เปลวเพลิงของมันกำลังปกคลุมไปทั่วสนามประลอง

 

“หืม! ถึงขนาดเอาวิญญาณอสูรออร่าให้สปิริตใช้เลยหรอเนี่ย?” เซินเทียนจื่อช็อค โดยปรกติแล้ววิญญาณอสูรออร่ามักจะถูกเอามาใช้สำหรับการต่อสู้ด้วยคนจำนวนมาก เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าของจะเอาวิญญาณอสูรออร่ามาให้สปิริตขุนนางใช้ ยิ่งกว่านั้นรัศมีการทำงานของมันกว้างมาก ดูยังไงก็น่าจะเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ ตอนนี้ใบหน้าของเซินเทียนจื่อเริ่มถอดสี

 

การคาดการของเซินเทียนจื่อนั้นไม่ผิด เพราะรัศมีทำการของออร่าที่เป็นวิญญาณอสูรขั้นสุดยอดของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ไม่ได้ด้อยไปกว่าวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวขี่เขต 2 เลย ที่แตกต่างก็แค่ผลการเพิ่มพลังเท่านั้น

 

ตอนนี้เดม่อนกำลังถูกไล่ต้อน ไม่สำคัญว่ามันจะมีวิญญาณอสูรมากแค่ไหน เพราะระดับพลังของวิญญาณอสูรที่หิมะเจ้าเสน่ห์ใช้มีมากกว่า

 

แม้จะไม่มีวิญญาณอสูรนกทะเลทราย แต่แค่วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิชุดเกราะกับกรีฟเบอร์เซิร์กที่เธอใช้ก็เกินกว่าที่เดม่อนจะสู้ได้แล้ว

 

หิมะเจ้าเสน่ห์แทบไม่ต้องสนใจการโจมตีของอีกฝ่าย เธอโจมตีสวนกลับไปที่จุดอ่อนของคู่ต่อสู้ หลังจากที่ถูกโจมตีไปหลายๆครั้ง เดม่อนก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

“มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

“ถ้าฉันมีวิญญาณอสูรแบบนั้น ฉันก็คงแข็งแกร่งเหมือนกันแหละ”

“นี่มันไม่การประลองแล้ว มันเหมือนเป็นการอวดความรวยมากกว่า”

“ใช่ เจ้าของหิมะเจ้าเสน่ห์ต้องเป็นมหาเศรษฐีแน่นอน”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร แต่ดูแล้วเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าเซินเทียนจื่อเลย”

…

 

เซินเทียนจื่อใบหน้าบิดเบี้ยว เขารู้สึกอึดอัดมากที่ต้องมองดูสปิริตของเขาหมดหนทางชนะ หลังจากคิดอยู่สักพัก เขาก็ตัดสินใจโยนผ้าขาวขอยอมแพ้ ถึงเขาจะไม่อยากทำก็ตาม แต่ถ้าเขาปล่อยให้เดม่อนถูกฆ่า วิญญาณอสูรทุกดวงที่เขามอบให้เดม่อนก็จะหายไป แม้แต่คนอย่างเซินเทียนจื่อ ถ้าต้องเสียหายมากขนาดนี้ เขาก็รับไม่ได้เหมือนกัน

 

“ไปพาเขามาพบฉัน ฉันต้องการพบคนๆนี้” เซินเทียนจื่อกัดฟัน สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเสียหน้ามาก

 

จางเซี่ยงรีบไปหาหานเซิ่นทันที “คุณหาน เจ้านายของผมต้องการจะพบคุณ”

จางเซี่ยงไม่กล้าที่จะเรียกหานเซิ่นว่า’น้อง’อีกต่อไป หลังจากที่ได้เห็นการต่อสู้ของหิมะเจ้าเสน่ห์ เขาก็คิดว่าหานเซิ่นคงไม่บุคคลธรรมดาแน่

“เซินเทียนจื่องั้นหรอ?”

“ใช่ครับ” จางเซี่ยงพูด

 

หานเซิ่นพูดแบบสบายๆ “ถ้าเขาต้องการพบฉัน ก็บอกให้เขาลงมาหาฉันที่นี่ ฉันไม่มีเวลาและก็ไม่สนใจที่จะขึ้นไปหาเขา”

 

“งั้นโปรดรอสักครู่” หลังจากได้ยินที่หานเซิ่นพูด มันทำให้เขาอึ้งมาก คนที่ต้องให้เจ้านายของเขาลงมาหาเองจะต้องใหญ่ถึงขนาดไหนกัน เขารีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปรายการเซินเทียนจื่อ

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะลงไปดูเองว่าเขาเป็นใครกันแน่” หลังจากที่ได้ยิน เซินเทียนจื่อก็ต้องปิดกั้นความโกรธไว้ก่อน เพราะเขายังเกรงว่าอีกฝ่ายก็คงจะเป็นผู้มีอิทธิพลเหมือนกัน

 

ในตอนที่เขาเปิดประตูเข้าไป และมองเห็นหานเซิ่น อยู่ๆตัวของเขาก็แข็งทื่อไปเลย เขาอยู่ยืนหน้าประตูไม่ยอมเดินเข้าไปข้างใน

 

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าหิมะเจ้าเสน่ห์เป็นหานเซิ่นจริงๆ เขาคิดตลอดว่าอีกฝ่ายต้องไม่ใช่หานเซิ่น คนที่เพิ่งจะเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ได้ไม่นาน ไม่มีทางมาได้ไกลถึงขนาดนี้

 

‘เป็นไปได้ยังไง?’ สีหน้าของเซินเทียนจื่อเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

 

จางเซี่ยงที่ยืนอยู่ข้างหลังมองดูด้วยความช็อค เขาอยู่กับเซินเทียนจื่อมานานแล้ว ปรกติเจ้านายของเขาจะเป็นคนที่หยิ่งยโส และทำอะไรไม่เกรงกลัวใคร นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเห็นเซินเทียนจื่อมีอาการแบบนี้

 

‘เขาไม่กล้าเข้าไปข้างในงั้นหรอ? พระเจ้านี่มันเกิดอะไรขึ้น? หนุ่มแซ่หานคนนี้เป็นใครกันแน่? ถึงทำให้เซินเทียนจื่อกลัวได้ขนาดนี้?’ จางเซี่ยงคิด เขาสังเกตสีหน้าของเซินเทียนจื่อ แต่ดูเหมือนเขาจะเข้าใจผิด

 

เซินเทียนจื่อไม่ได้กลัวหานเซิ่น แต่เป็นเพราะตระกูลของเขาสั่งห้ามทุกคนในตระกูลไม่ให้ไปทำอะไรให้หานเซิ่นไม่พอใจ ในตอนที่เซินเทียนจื่อเห็นหานเซิ่น เขาก็ช็อค เขาไม่รู้ว่าควรจะวางตัวยังไง

 

แม้เขาจะเกลียดคนคนนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร และเขาก็ไม่คิดจะเป็นสหายกับหานเซิ่นด้วยเช่นเดียวกัน

 

“นายบอกว่าอยากพบฉันไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงเอาแต่ยืนอยู่แบบนั้น จะไม่พูดอะไรสักหน่อยหรอ?” หานเซิ่นรู้สึกขำที่ได้เห็นท่าทางแบบนั้นของเซินเทียนจื่อ

 

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เซินเทียนจื่อยังวางตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี เขาไม่เคยก้มหัวให้คนอื่นที่ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ของเขามาก่อน ไม่มีทางที่เขาจะเรียกหานเซิ่นว่า’คุณ’อย่างแน่นอน การพบกันโดยไม่คาดฝัน ทำให้เซินเทียนจื่อรู้สึกอึดอัดมาก

 

“ฉันได้ยินว่าถ้าชนะจะได้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิเป็นรางวัล ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะรับมัน ตอนนี้ฉันขอวิญญาณอสูรปักษาอัสนี 4 ปีกไปเลยได้ไหม?” หานเซิ่นยิ้มขณะพูด

 

เซินเทียนจื่อพูดอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก “จางเซี่ยง มอบวิญญาณอสูรปักษาอัสนี 4 ปีกให้เขาไป”

 

จางเซี่ยงไม่เคยเห็นเซินเทียนจื่อเป็นแบบนี้มาก่อน แต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่ง เขาโอนวิญญาณอสูรให้กับหานเซิ่น

 

“อืมม ดูเหมือนฉันจะได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ตอนนี้ฉันว่าฉันควรจะไปได้แล้ว ไว้เจอกันวันหลัง” หานเซิ่นรับวิญญาณอสูรมา และเขาก็เตรียมเดินทางออกจากที่นี่ทันที

 

สีหน้าของเซินเทียนจื่อดูอึดอัดมาก ปากของขยับขยับ แต่เขาไม่พูดอะไร เขาได้แต่ยืนนิ่งๆ

 

หานเซิ่นเดินทางออกจากเมืองเดม่อนทันที ถึงพื้นที่แถบนี้จะเป็นบริเวณที่มีเมืองมนุษย์ที่เจริญมากอยู่ แต่การล่าแถวนี้ก็ยากกว่าทุ่งน้ำแข็ง

 

ที่นี่มีคนอยู่มากเกินไป ถ้าไม่ไปบุกยึดเมืองสปิริต ก็ยากจะหามอนสเตอร์ล่าได้ เพราะคนในเมืองส่วนมากก็จับจองพื้นที่ในการล่าใกล้ๆเมืองกันหมดแล้ว

 

หลังจากกลับมาที่ปราสาทคริสตัล หานเซิ่นก็เทเลพอร์ตกลับไปที่สหพันธ์ดวงดาวทันที

 

ตอนนี้เขาได้ดาบมา 2 เล่มแล้ว เขาเหลือแค่ต้องทำให้วิชาดาบคู่สมบูรณ์เท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็จะสามารถไปบุกยึดเมืองสปิริตได้ตามที่ต้องการ

 

หลังจากกลับมาที่สหพันธ์ดวงดาว หานเซิ่นก็หมกมุ่นอยู่กับการฝึกดาบคู่ทุกวัน เขาจะฝึกจนกระทั่งรู้สึกว่าเขาเชี่ยวชาญมัน

 

เนื่องจากวิญญาณอสูรไม่สามารถเอาไปใช้ในการต่อสู้ผ่านเน็ตได้ หานเซิ่นจึงต้องฝึกในห้องฝึกซ้อมบนยานแดฟเน่ ขณะที่เขาฝึกวิชาดาบคู่ เขาก็ทำความคุ้นเคยกับดาบทั้ง 2 เล่มไปด้วย

 

ตอนนี้แอนนี่กำลังหงุดหงิด เพราะหานเซิ่นจองห้องฝึกที่ดีที่สุดบนยานแดฟแน่ เขาใช้มันทั้งวันทั้งคืน

 

วันนี้แอนนี่ก็มาเพื่อฝึกซ้อมเหมือนกับทุกวัน และเธอก็เห็นว่าห้องฝึกซ้อมระดับสูงถูกหานเซิ่นใช้งานอยู่ เธอกัดริมฝีปาก และต้องการจะเดินไปใช้ห้องธรรมดา แต่กระนั้นวันนี้เธอก็อยากจะไปดูให้เห็นกับตาว่าหานเซิ่นกำลังฝึกอะไรอยู่ ถ้าหานเซิ่นตั้งใจฝึกซ้อมจริงๆ เธอก็จะปล่อยให้เขาฝึกไป แต่ถ้าเขาเข้าไปนั่งเฉยๆไม่ได้ฝึกซ้อมอะไร เธอก็จะโยนเขาออกมาจากห้อง

 

ในฐานะบอดี้การ์ดของจีเหยีนหรัน เธอมีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่น เธอได้รับอนุญาตให้เข้าฝึกซ้อมที่ห้องไหนก็ได้

 

“กำลังฝึกวิชาดาบงั้นหรอ?” แอนนี่มองดูหานเซิ่นที่กำลังฝึกซ้อมโดยการใช้วิญญาณอสูรดาบ 2 ดวง