“คุณหาน ผมได้ยินชื่อคุณมานานแล้ว ในที่สุดผมก็มีโอกาสได้พบคุณ!”

ในเมืองแบล็คก็อตชายหนุ่มจับมือทักทายกับหานเซิ่น พร้อมกับแสดงความนับถือเขา

 

หานเซิ่นยิ้มให้ชีซิวเหวิน ซึ่งเขาดูเป็นหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดีเลยทีเดียว แค่เขายิ้มก็ทำให้หัวใจคนละลาย แต่ความรู้สึกที่หานเซิ่นได้รับจากหนุ่มคนนี้มันคล้ายกับความรู้สึกที่เขาได้รับจากหนิงเยวี่ย เพียงแค่ชีซิวเหวินดูหนุ่มกว่าเท่านั้น

 

แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ยังรู้สึกว่าหนิงเยวี่ยน่ากลัวกว่าคนคนนี้มาก แม้ตอนนี้ชีซิวเหวินจะยังดูด้อยกว่าหนิงเยวี่ย แต่ในอนาคตหนุ่มคนนี้จะต้องสร้างชื่อให้ตัวเองได้แน่

 

หานเซิ่นสังเกตชีซิวเหวินอย่างละเอียด หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ไม่คิดจะสนใจเขา เพราะดูยังไงหนุ่มคนนี้ก็ไม่มีศักยภาพพอที่จะมาเป็นศัตรูกับเขาได้ ในทุ่งแข็งแห่งนี้ไม่มีใครเลยที่เก่งพอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ ตอนนี้หานเซิ่นมองไปถึงดินแดนกว้างใหญ่ภายนอกแล้ว

 

“พี่หาน ผมคงต้องพึ่งพาคุณอีกมาก ผมเพิ่งจะเข้ามาก็อตแซงชัวรี่และมาถึงเมืองนี้หมาดๆ คุณพอจะหาเนื้อกลายพันธ์และวิญญาณอสูรให้ผมได้ไหม? มันจะดีมากถ้าเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ!” ชีซิวเหวินพูดอย่างสุภาพ เขาทำตัวเหมือนเด็กใหม่จริงๆ

 

“ไม่มีปัญหา” หานเซิ่นตอบ

 

ชีซิวเหวินรู้สึกมีความสุขมาก เขาพูดอย่างพอใจ “งั้นผมก็คงต้องพึ่งคุณแล้ว พ่อบอกให้ผมเรียนรู้จากคุณให้มาก ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ครั้งหน้าถ้าคุณออกไปล่าพาผมไปด้วยได้ไหม?”

 

“แน่นอน” หานเซิ่นตอบ

 

หานเซิ่นบอกให้หยางม่านลี่ขายเนื้อและวิญญาณอสูรให้ชีซิวเหวิน ถ้าเขาสามารถหาเงินมาจ่ายได้ก็ไม่มีเหตุผลที่หานเซิ่นจะต้องปฏิเสธ

 

“คุณชี ทำไมคุณถึงไปนอบน้อมกับหานเซิ่นถึงขนาดนั้นล่ะ? ในเมืองแบล็คก็อตนี้มีแต่คนของเรา แค่สั่งคำเดียว พวกเขาก็สามารถยึดอำนาจจากเขาได้ทันที” ผู้วิวัฒนาการคนหนึ่งพูดกับชีซิวเหวิน หลังจากที่หานเซิ่นไปแล้ว

 

ชีซิวเหวินพูดอย่างเยือกเย็น “มันไม่ง่ายเหมือนที่นายคิด หานเซิ่นไม่ใช่คนธรรมดา การไล่เขาออกไปไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหา นายแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี และอย่าไปต่อต้านเขา ฉันจะอยู่ใกล้ชิดเขาสักระยะ แล้วหลังจากนั้นพวกเราค่อยมาหาวิธีกันทีหลัง”

 

“ทำไม?” ผู้วิวัฒนาการหลายคนมองชีซิวเหวินด้วยความรู้สึกที่ไม่เห็นด้วย

 

“ถ้าเราต้องการเอาชนะใครสักคน มันจะง่ายกว่าถ้าเราเข้าไปใกล้ชิดคนคนนั้น” ชีซิวเหวินพูดอย่างสงบ

…

 

หยางม่านลี่รู้สึกสับสน เธอคิดว่าหลังจากที่ชีซิวเหวินมาถึงเมืองแบล็คก็อต มันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เกิดขึ้นแน่ แต่ผลปรากฏว่าทุกอย่างยังคงสงบเรียบร้อยดี ทุกคนยังคงฟังคำสั่งของหานเซิ่น และทำหน้าที่ตัวเองเหมือนปรกติ

 

แต่กระนั้นชีซิวเหวินก็ตามติดหานเซิ่นไปทุกที่เหมือนกับเงา เหมือนกับว่าเขานับถือหานเซิ่นเป็นลูกพี่ใหญ่

 

แต่หยางม่านลี่ก็รู้สึกไม่ดีกับชีซิวเหวิน ถึงเขาจะแสดงออกว่าเขาเคารพหานเซิ่นมาก แต่หยางม่านลี่ก็รู้สึกเป็นกังวลอย่างอดไม่ได้ เหมือนกับเงาแห่งความชั่วร้ายกำลังก่อตัวขึ้น

 

“ฉันคิดว่าชีซิวเหวินมีอะไรชอบมาพากล โปรดระวังเขาให้มาก อย่าให้เขาเข้าใกล้นายมากไปกว่านี้จะดีกว่า” หยางม่านลี่เตือนหานเซิ่น

 

“ฉันเข้าใจ” หานเซิ่นตอบ แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย เมื่อชีซิวเหวินถามอะไร หานเซิ่นก็จะสอนและอธิบายให้เขาฟัง

 

หยางม่านลี่เตือนหานเซิ่นทุกอย่างแล้ว แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ไม่ได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไปเลย

 

“ฉันคิดว่าเราต้องคุยกันเกี่ยวกับเรื่องชีซิวเหวินอย่างจริงจังแล้ว”

หยางม่านลี่ก็เดินเข้ามาหาหานเซิ่นอีกครั้ง เธอมาขวางทางเขา ตอนที่เขากำลังจะออกไปล่า

 

“ไม่มีปัญหา พูดมาได้เลย” หานเซิ่นยิ้ม เขานั่งลงพร้อมที่จะรับฟังหยางม่านลี่

 

“ชีซิวเหวินเป็นคนที่อันตราย ตอนนี้ดูเหมือนเขาพยายามจะหว่านล้อมคนที่ใกล้ชิดนายให้ไปอยู่ข้างเขา คนคนนี้เหมือนกับงูพิษ” หยางม่านลี่พูดไปตรงๆ เธอหวังให้หานเซิ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น

 

“เรื่องนั้นฉันรู้” หานเซิ่นพูด

 

“ถ้านายรู้แล้ว ทำไมนายถึงยังทำตามทุกอย่างที่เขาขอ?” หยางม่านลี่มองหานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เข้าใจเลยว่าหานเซิ่นกำลังคิดอะไรอยู่

 

หานเซิ่นหยุดคิดอยู่ชั่วครู่ เขาเอียงหัวและพูด “ม่านลี่ เธอเคยมีสัตว์เลี้ยงไหม?”

 

“นี่ฉันกำลังพูดเรื่องซีเรียสอยู่นะ!” หยางม่านลี่เริ่มหงุดหงิดแล้ว

 

“ฉันดูเหมือนไม่จริงจังงั้นหรอ? ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอเคยเลี้ยงสัตว์บ้างไหม?” หานเซิ่นยิ้มพร้อมกับถาม

 

“ไม่” แม้หยางม่านลี่จะไม่พอใจ แต่เธอก็ตอบคำถาม

 

“ฉันเคยรู้จักเพื่อนบ้านคนหนึ่งที่เลี้ยงแมว มันเป็นคู่หูและเพื่อนที่ดี และเพื่อนบ้านของฉันก็ดูจะหลงรักมันจริงๆ เขาแปรงขนมันทุกเส้น และป้อนอาหารที่หรูหราให้กับมัน เท่านั้นยังไม่พอเขายังสร้างบ้านราคาแพงให้มันอยู่”

หานเซิ่นยิ้มและพูดต่อ “เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเดินผ่านบ้านของเขา ฉันก็มักจะมองเข้าไป และเห็นแมวนอนอาบแดดอยู่ในลานบ้านเหมือนกับราชา มันทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านซะเอง เมื่อไหร่ก็ตามที่มันหงุดหงิด มันก็จะไปกัดรองเท้าของเจ้าของบ้าน และเมื่อไหร่ก็ตามที่เจ้าของมันไม่สนใจ มันก็จะไปฉีกหนังสือที่เขากำลังอ่าน”

 

ตาของหยางม่านลี่เป็นประกายขึ้นมา ราวกับว่าเธอตระหนักถึงเรื่องบางอย่างได้ จากนั้นเธอก็มองหานเซิ่น

 

“ฉันก็สงสัยมากจนฉันต้องเข้าไปถามเจ้าของว่าทำไมเขาถึงเลี้ยงแมวนิสัยเสียแบบนั้น” หานเซิ่นพูด

 

“แล้วเขาตอบว่ายังไง” หยางม่านลี่ถามด้วยความอยากรู้

 

หานเซิ่นถอนหายใจ “เจ้าของบ้านทำตาแคบลง เขาบอกว่า ‘เธอไม่รู้หรอว่ามันก็แค่แมวตัวหนึ่ง? โลกของมันก็แค่โลกเล็กๆ ขณะที่ฉันคือเจ้านายมัน ฉันมีทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงในสายตาของมันจะคิดว่าตัวมันยิ่งใหญ่และครอบครองทุกสิ่ง แต่ในมุมมองของเรา มันก็แค่แมวตัวหนึ่ง”

 

หลังจากที่เขาพูด เขาก็จับไหล่ของหยางม่านลี่ “เธอไปทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว โลกของเธอไม่ได้มีแค่นี้”

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นเดินออกจากห้องไป หยางม่านลี่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน แต่มันก็มีความรู้สึกที่เด่นชัดออกมา ซึ่งก็คือความรู้สึกช็อค

 

“งั้นแสดงว่าเขาไม่ได้เห็นชีซิวเหวินอยู่ในสายตาเลย สำหรับแล้วเขาแค่ได้ครอบครองทุ่งน้ำแข็งทั้งหมดก็ยังไม่ใช่โลกที่เหมาะสมกับเขาอีกงั้นหรอ?” หยางม่านลี่รู้สึกสับสน เธอพูดกับตัวเอง “สำหรับนาย ชีซิวเหวินก็คงเป็นแค่สัตว์เลี้ยงเท่านั้นสินะ”

 

หลังจากที่หานเซิ่นออกจากเมืองไป เขาก็ดำน้ำลงไปที่ปราสาทคริสตัลทันที เขาต้องการจะออกล่ามอนสเตอร์กลายพันธ์เพื่อเก็บจีโนพ้อยเพิ่ม เนื้อมอนสเตอร์กลายพันธ์ที่เขาล่ามาก่อนหน้านี้ถูกกินไปจนหมดแล้ว ตอนนี้จีโนพ้อยกลายพันธ์ของเขามี 76 จีโนพ้อย มันใกล้ที่จะเต็มเข้าไปทุกที

 

แม้จะมีมอนสเตอร์กลายพันธ์มากมายใต้ทะเล แต่เนื่องจากพวกมันตัวใหญ่จึงต้องใช้เวลากินนาน มอนสเตอร์กลายพันธ์ขนาดเล็กนั้นหาได้ยากมาก

 

จิ้งจอกสีเงินนั่งอยู่บนไหล่ของหานเซิ่นอย่างสงบ มันกระดิกหางของมันตลอดเวลา ขณะที่สายตาของมันจับจ้องไปยังปลาที่กำลังว่ายน้ำอยู่ข้างนอก

 

‘ดูเหมือนมอนสเตอร์ที่อยู่นอกปราสาทคริสตัลจะไม่รู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของจิ้งจอกสีเงิน บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสของเรา’ หานเซิ่นคิด