ตอนนี้มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่กำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเล ซึ่งดูเหมือนกับเกาะเคลื่อนที่เลย

 

เมื่อเห็นมัน หานเซิ่นและควีนแทบไม่กล้าที่จะหายใจ ควีนสั่งให้วาฬไปอีกทิศทางหนึ่งทันที เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับมัน ตอนนี้พวกเขามีจิ้งจอกสีเงินอยู่ด้วย มอนสเตอร์ที่กล้าเข้ามาใกล้จะต้องเป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย

 

พวกเขา 2 คนหลงอยู่ในทะเลเป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้ว และนี่เป็นครั้งที่ 2 ที่พวกเขาเห็นมอนสเตอร์ตัวนี้ โชคดีที่มันไม่ได้สนใจพวกเขา มันมุ่งหน้าไปในทิศทางของมันต่อไป

 

พวกเขารอจนกระทั่งมอนสเตอร์ขนาดใหญ่หายลับไปจากสายตา จากนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หลังจากผ่านไปอีกครึ่งวัน อยู่ๆหานเซิ่นก็มีเห็นอะไรบางอย่างอยู่ไกลออกไป ดูแล้วมันน่าจะเป็นเกาะ

 

‘พวกเรารอดแล้ว! มีเกาะอยู่ตรงนั้น ถึงจะเป็นเกาะร้าง เราก็น่าจะหาอาหารดีๆกินได้บ้าง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราได้แต่ดื่มเลือดปลาจนจะอ้วกอยู่แล้ว’

 

ควีนดูจะมีความสุขมากเมื่อเห็นเกาะ ตลอดเวลาที่อยู่บนหลังวาฬ พวกเขากินแต่เนื้อปลาและเลือดของปลา ตอนนี้พวกเขาเบื่อมันจะแย่อยู่แล้ว

 

พวกเขาเริ่มเข้าไปใกล้มันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเข้าไปใกล้ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นเกาะจริงๆ บนเกาะมีภูเขาที่ค่อนข้างชัน แต่เป็นภูเขาเตี้ยๆ ซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้จำนวนมาก

 

แต่บนเกาะแทบไม่มีต้นไม้สูงๆเลย มีก็แต่ต้นไม้ต้นเล็กๆอยู่เป็นจำนวนมาก ต้นไม้พวกนั้นมีผลที่ดูคล้ายๆกับองุ่น ซึ่งดูน่าอร่อยมาก

 

ควีนเรียกปีกวิญญาณอสูรออกมาและก็บินเข้าไปดูบนเกาะ เกาะนี้ไม่ใหญ่มาก และดูเหมือนจะไม่ค่อยมีมอนสเตอร์ด้วย

 

พวกเขา 2 คนเบื่อหน่ายกับการอยู่ในทะเลเต็มที่แล้ว พอเห็นเกาะพวกเขาก็รีบขึ้นฝั่งทันที หานเซิ่นมองดูต้นไม้ต้นเล็กๆ ซึ่งมีผลที่คล้ายๆลูกเบอร์รี่สีแดงๆ เขาคิด ‘พวกลูกเบอร์รี่นี่มันจะเหมือนกับเห็นสีแดงรึเปล่า?’

 

ควีนเข้าไปสำรวจในเกาะเรียบร้อยแล้ว หลังจากสำรวจอยู่สักพัก เธอก็พบบ่อน้ำที่ซ่อนตัวอยู่ในภูเขา ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นน้ำสะอาด ทำให้เธอตื่นเต้นมาก

 

“นายกำลังดูอะไรอยู่?” เมื่อเห็นว่าหานเซิ่นกำลังมองดูต้นไม้ที่มีลูกเบอร์รี่สีแดงอยู่ ควีนขมวดคิ้วและถาม

 

“ผมกำลังสงสัยว่าเราจะกินมันได้รึเปล่า ผมเบื่อกับการกินเนื้อปลาเต็มทีแล้ว ผมอยากจะลองกินผลไม้แบบนี้ดู” หานเซิ่นตอบ

 

“อย่าไปกินอะไรมั่วๆ ถ้าที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ เราก็ต้องทนกินปลาต่อไป” ควีนพูด

 

แม้เธอจะเบื่อปลาแล้วเช่นกัน แต่พืชก็เป็นอะไรที่อันตรายมาก ถึงลูกเบอร์รี่จะดูน่าอร่อย แต่ใครจะรู้ว่าถ้ากินเข้าไปแล้วมันจะเป็นอันตรายรึเปล่า?

 

“ผมคิดว่ามันน่าจะกินได้ ไม่มีปัญหาอะไรนะถ้าเราจะกินมัน” หานเซิ่นยังคงสังเกตเบอร์รี่ต่อไป จากความรู้ที่เขาได้รับมาเกี่ยวกับการแยกแยะพืช เขาค่อนข้างมั่นใจว่ามันน่าจะกินได้

 

ควีนไม่สนใจหานเซิ่น เธอเดินกลับไปที่ชายหาด และก็เริ่มหาปลามาทำเป็นอาหาร แค่เธอได้ดื่มน้ำจากบ่อน้ำแทนเลือดปลา เธอก็มีความสุขมากแล้ว เธอไม่คิดที่จะเสี่ยงกินผลไม้ในก็อตแซงชัวรี่

 

แม้หานเซิ่นจะมั่นใจว่ามันกินได้ แต่เขาเองก็ไม่กล้าเสี่ยงเช่นกัน ในตอนนี้ก็เกิดคำถามขึ้นในหัวของเขา ‘ทำไมลูกเบอร์รี่ที่ดูน่าจะกินได้ถึงได้มาเจริญเติบโตอยู่บนเกาะที่อยู่ห่างไกลแบบนี้? และทำไมพวกมันดูเหมือนกับไม่เคยถูกสัมผัสมาก่อนเลย?’

 

ในตอนที่อยู่ในทะเล หานเซิ่นเห็นนกจำนวนมากบินผ่านหัวพวกเขาไป และในละแวกใกล้ๆนี้ก็ไม่มีเกาะอื่นๆแล้วด้วย นี่มันทำให้หานเซิ่นคิดว่ามีบางอย่างแปลกๆ

 

หานเซิ่นเลิกสนใจลูกเบอร์รี่ชั่วคราวก่อน ตอนนี้เขาตัดสินใจว่าจะลองสำรวจเกาะแห่งนี้ดู เพราะเขารู้สึกว่ามันแปลกๆ

 

เกาะนี้ไม่ได้ใหญ่มาก มนุษย์สามารถเดินรอบมันได้ในเวลาครึ่งวัน ด้วยความสามารถของโกลเด้นโกรวเลอร์ การสำรวจจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา

 

นอกจากเกาะจะไม่ใหญ่มากแล้ว ภูเขาบนเกาะสีดูแปลกๆ พวกมันเป็นภูเขาหินที่ไม่สูงมาก พวกมันสูงเกือบๆ 20 เมตร

 

หานเซิ่นปีนขึ้นไปบนภูเขาและก็มองไปรอบๆ บนยอดภูเขาที่สูงที่สุด เขามองเห็นต้นไม้ที่ดูเหมือนกับดอกบัว

มันดูเหมือนกับดอกบัวธรรมดาๆ มันมี 7 กลีบที่มีสีขาวบริสุทธิ์

 

หานเซิ่นขมวดคิ้ว โดยปรกติแล้วดอกบัวมักจะเจริญเติบโตในน้ำ อย่างน้อยๆบริเวณที่มันอยู่จะต้องมีความชื่นสูง ซึ่งมันทำให้เขาสงสัยว่ามันจะเป็นดอกบัวจริงๆรึเปล่า

 

เนื่องจากมันเป็นแค่พืช เขาจึงไม่คิดว่ามีอะไรที่น่ากลัว หานเซิ่นอุ้มจิ้งจอกและปีนขึ้นไปบนภูเขา เขาขึ้นไปบนยอดเขาที่สูงที่สุด เมื่อขึ้นไปถึง เขาก็สังเกตดูดอกบัว 7 กลีบทันที

 

เมื่อดูใกล้ๆ หานเซิ่นก็มั่นใจว่ามันคือดอกบัวจริงๆ กลีบของมันขาวเหมือนกับหิมะ ดอกบัวนี้มีขนาดพอๆกับลูกฟุตบอล ก้านของมันเป็นสีขาว ซึ่งต่างจากดอกบัวปรกติที่ก้านจะเป็นสีเขียว

 

มันดูกึ่งๆโปร่งใส หานเซิ่นสามารถมองเห็นว่ามีเม็ดบัวสีแดงอยู่ภายใน เม็ดบัวพวกนี้ไม่ได้ใหญ่มาก ดูเหมือนมันจะยังไม่โตเต็มที่

 

หานเซิ่นยังคงสังเกตมันต่อไป แต่อยู่ๆจิ้งจอกสีเงินก็กระโดดออกจากแขนของเขา มันใช้จมูกสูดดมใกล้ๆดอกบัว มันกระพริบตาเหมือนมนุษย์ เหมือนมันจะสงสัยมาก มันเดินวนไปรอบๆดอกบัว หลังจากที่มันดูดอกบัวอยู่สักพัก มันก็ตัดสินใจนั่งลงข้างๆดอกบัว

 

“จิ้งจอกสีเงิน นายบอกฉันได้ไหมว่ามันคืออะไรกันแน่?” หานเซิ่นถาม ขณะที่เขากำลังจ้องมองจิ้งจอกด้วยความสงสัย เพราะปรกติแล้วถ้าจิ้งจอกมันต้องการกินอะไร มันจะกินทันทีโดยแทบไม่ต้องคิด เขายังไม่เคยเห็นมันนั่งรออย่างนี้มาก่อน

 

ดูจากหน้าของจิ้งจอกสีเงิน หานเซิ่นรู้ว่ามันอยากจะกินดอกบัวนี้มากๆ แต่กระนั้นมันก็ยังนั่งอยู่ข้างๆดอกบัว หานเซิ่นไม่แน่ใจว่ามันคิดอะไรอยู่

 

“นายอยากจะรอให้มันสุกก่อนใช่ไหม?” หานเซิ่นคิดว่ามีแค่ทางนี้ทีพอเป็นไปได้ เขาถามจิ้งจอก

 

แต่จิ้งจอกไม่ตอบ ตอนนี้สิ่งที่มันทำก็คือชำเลืองมองดอกบัว ขณะที่นั่งข้างๆมัน เหมือนกับว่าจิ้งจอกสีเงินกำลังนั่งเฝ้าดอกบัวอยู่

 

หานเซิ่นได้กลิ่นควันลอยมาจากชายหาด ซึ่งเขาคิดว่าควีนน่าจะกำลังทำอาหารอยู่ หานเซิ่นยื่นมือไปเพื่อจะอุ้มจิ้งจอก แต่มันไม่ยอมไป มันยังนั่งอยู่ข้างดอกบัวไม่ยอมขยับไปไหน

 

“ถ้านายอยากจะรอให้มันสุกก่อนมันจะต้องใช้เวลา ไม่มีใครแย่งมันไปหรอก พวกเราไปกินอาหารกันก่อนแล้วค่อยกลับมาก็ได้” หานเซิ่นพูดกับจิ้งจอก และพยายามจะอุ้มมันอีกครั้ง

 

แต่จิ้งจอกก็ยังไม่ยอม มันไม่ต้องการจะออกห่างจากดอกบัวนี้ มันตัดสินใจที่จะนั่งเฝ้าดอกบัวนี้อย่างจริงจัง

 

เนื่องจากเขาไม่สามารถทำอะไรได้ หานเซิ่นตัดสินใจกลับไปที่ชายหาดก่อน ระหว่างทางที่เขากำลังไปที่ชายหาดเขาคิด ‘ดอกบัวนั่นมันจะต้องเป็นของดีมากแน่ๆ ไม่งั้นทำไมจิ้งจอกสีเงินถึงได้ต้องการมันมากขนาดนั้น?’

 

‘ไม่ได้ เราจะให้จิ้งจอกเอามันไปกินคนเดียวไม่ได้! กล้าพนันได้เลยว่าจิ้งจอกกำลังรอให้เม็ดบัวสุกอยู่ ไม่งั้นมันก็คงกินไปตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะต้องนั่งรอแบบนั้น แต่เราจะหาทางแย่งมันมายังไง ถ้าเกิดจิ้งจอกสีเงินตัดสินใจสู้กับเราขึ้นมาจะทำยังไง?’

ตอนนี้หานเซิ่นกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เขามีข้อสงสัยหลายอย่างในหัว และเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

 

จิ้งจอกสีเงินไม่ยอมออกจากจุดนั้นเลย การขโมยเม็ดบัวจากมันคงเป็นเรื่องที่ยากมาก