เมื่อหานเซิ่นพยายามจะสัมผัสมันอีกครั้ง เขาก็พบว่ามันหยุดเต้นไปแล้ว ถึงเขาจะถือมันอยู่ในมือ แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันเต้นเหมือนก่อนหน้านี้

 

‘แปลกแหะ เมื่อกี้ยังรู้สึกว่ามันเต้นอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ไม่รู้สึกแล้วล่ะ?’ หานเซิ่นขมวดคิ้ว

 

หานเซิ่นไม่กล้าที่จะเอาผลน้ำเต้าใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้ออีก ดังนั้นเขาเลยถือมันอยู่ในมือต่อไป ถ้ามีอะไรผิดปรกติเกิดขึ้น อย่างน้อยเขาก็น่าจะรับมือได้ง่ายกว่า

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังเดินต่อไป จิตใจของเขาก็เฝ้าแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องผลน้ำเต้า ตอนนี้เขาไม่รู้สึกว่ามันเต้นอีกแล้ว แต่เขากับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเมื่อเก็บมันไว้กับตัว

 

‘มันแปลกๆจริง ตกลงมันคืออะไรกันแน่?’ หานเซิ่นอยากที่จะขว้างมันทิ้งไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แต่เมื่อเขาคิดว่ามันอาจจะเป็นสมบัติล้ำค่า ทำให้เขาลังเลที่จะขว้างมันทิ้งไป

 

หานเซิ่นรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้พาจิ้งจอกสีเงินมาด้วย เพราะถ้ามีมันอยู่ด้วยเขาสามารถรู้ได้ว่าผลน้ำเต้าเป็นของดีรึเปล่า โดยการดูจากปฏิกิริยาของจิ้งจอกสีเงิน

 

ในเมื่อเลือกที่จะเก็บมันไว้แล้ว คนเห็นแก่ตัวอย่างหานเซิ่นก็ยากที่จะโยนมันทิ้งไปง่ายๆ เขายังคงถือมันไว้ เขามีแผนที่จะเอามันไปให้จิ้งจอกสีเงินดูตอนกลับไปที่เมือง

 

โชคดีที่ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง ตอนนี้ผลน้ำเต้าดูไร้ชีวิตเหมือนกับตอนที่เขาเก็บมันมาใหม่ๆ

 

ระหว่างการเดินทางพวกเขาเจอมอนสเตอร์มาขวางทางอยู่เรื่อยๆ ดูเหมือนภูเขาแห่งนี้จะมีมอนสเตอร์อาศัยอยู่อย่างหนาแน่น พวกมันมีหลากหลายชนิดและขนาด แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์ทุกตัวระหว่างการเดินทางขึ้นไปยอดเขา โชคดีที่มีเฉินรันคอยนำทาง ทำให้พวกเขาหลีกเลี่ยงพื้นที่ที่เป็นอันตรายได้

 

ระหว่างทางยังไม่มีโอกาสให้ควีนและหานเซิ่นได้ลงมือเลยสักครั้ง มอนสเตอร์ที่เข้ามาถูกผู้ติดตามของเฉินรันฆ่าตายทั้งหมด ทำให้เขายังไม่ได้อะไรเลยระหว่างการเดินทาง แต่หานเซิ่นก็ไม่ได้กังวลมาก เพราะเขามาที่นี่เพื่อล่าเหยี่ยวเวหาโดยเฉพาะ

 

ภูเขาลูกนี้สูงกว่าที่พวกเขาคิดไว้ตอนแรกมาก พวกเขาเดินขึ้นเขามา 2 วันเต็มๆแล้ว แต่พวกเขาก็ยังมาได้ไม่ถึงครึ่งทางเลย

 

แต่ทันใดนั้นอยู่ๆก็มีเสียงของม้าดังมาจากด้านหน้าของพวกเขา สีหน้าของเฉินรันและผู้ติดตามเปลี่ยนไปทันที

 

“เร็วเข้า! พวกเราต้องรีบซ่อนตัว” เฉินรันรีบวิ่งไปข้างหน้า เพื่อหาจุดที่พอจะซ่อนตัวได้ ซึ่งเป็นรอยแยกที่อยู่บริเวณหน้าผา

 

ดูจากท่าทางที่รีบร้อนของเขาก็แสดงให้เห็นว่ามอนสเตอร์ตัวนั้นน่ากลัวขนาดไหน คนอื่นๆรีบตามเฉินรับไปโดยไม่ลังเล พวกเขาเข้าไปหลบในรอยแยกตรงหน้าผา

 

เสียงฝีเท้าเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างคล้ายลาที่กำลังขี่ก้อนเมฆสีแดงอยู่ก็เคลื่อนที่ผ่านพวกเขาไป หานเซิ่นจำได้ว่าก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาได้อ่านข้อมูลซึ่งมีคนรายงานว่าเคยเจอมอนสเตอร์ที่รูปร่างคล้ายม้ากำลังขี่เมฆสีแดงอยู่แถวๆภูเขาเวหา นี่คงจะเป็นมอนสเตอร์ตัวที่เขาพูดถึง

 

แต่พอมาดูด้วยตาตัวเองแล้ว หานเซิ่นคิดว่ามันดูเหมือนลามากกว่า แต่ถ้าดูจากเมฆสีแดงรอบๆตัวมันก็ทำให้ลาตัวนี้เหมือนกับสิ่งมีชีวิตในเทพนิยายเลย ตอนนี้มันกำลังมุ่งหน้าลงไปที่ด้านล่างของภูเขาด้วยสีหน้าที่มีความสุขและตื่นเต้น แต่มันตื่นเต้นเรื่องอะไรนั้นหานเซิ่นก็เดาไม่ออก

 

หลังจากที่มันผ่านไปได้ภายไป 2-3 นาที เสียงฝีเท้าของมันก็หายไป

“มอนสเตอร์ตัวนั้นแข็งแกร่งมาก มีคนหลายคนเดินทางมาที่นี่และต้องการขึ้นไปบนยอดเขา แต่ก็ต้องมาตายด้วยพลังที่น่ากลัวของมัน พวกเราอุส่าเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว ซึ่งปรกติทางนี้เป็นทางที่มันไม่ค่อยจะผ่านมา น่าแปลกที่วันนี้เรามาเจอมันเข้า” หลังจากที่มอนสเตอร์ตัวนั้นผ่านไปแล้ว เฉินรันก็อธิบายสถานการณ์

 

ควีนและหานเซิ่นหันมามองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร นี่คงเป็นเหตุผลที่เฉินรันลงทุนมานำทางให้ด้วยตัวเอง เขาคงไม่อยากจะให้หานเซิ่นและควีนเห็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด

 

“ตอนนี้เราสวนทางกับมันแล้ว ต่อไปคงต้องภาวนาว่าอย่าเจอมันตอนขากลับ” สวี่ตงจินพูด

 

ทุกคนในกลุ่มต่างก็ไม่อยากจะไปเจอกับมอนสเตอร์ตัวนี้อีกครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเร่งเดินทางขึ้นไปบนยอดเขา ถึงภูเขาแห่งนี้จะอันตรายมาก แต่ระหว่างทางภายใต้การนำของเฉินรัน พวกเขาก็ไม่เจอกับอันตรายเลย

 

หลังจากเดินทางมา 6 วัน พวกเขาก็เกือบจะไปถึงยอดเขาแล้ว

หานเซิ่นลองมองลงไปดูข้างล่าง และพบว่าแทบมองไม่เห็นอะไรเลย ความสูงของภูเขาแห่งนี้ไม่ธรรมดา ด้านล่างมีทะเลเมฆคอยบดบังไม่ให้มองเห็นได้ ราวกับว่าเขามาถึงสวรรค์แล้ว

 

ที่ยอดเขามีต้นไม้โบราณขนาดใหญ่ กิ่งก้านของมันแยกออกมาทุกทิศทาง กิ่งของมันทั้งหนาและยาวมาก ดูเหมือนกับร่มที่ปกคลุมทั่วทั้งยอดเขา มันดูเป็นต้นไม้ที่ยิ่งใหญ่อลังการจริงๆ

 

หานเซิ่นมองดูมันจากระยะไกล แม้เขาจะอ่านข้อมูลมาและรู้ว่ามีต้นไม้แบบนี้อยู่ด้วย แต่เมื่อมาเห็นมันด้วยตาตัวเอง มันก็คนละเรื่องกับที่คนบอกเล่ามา นี่มันดูยิ่งใหญ่อลังการมาก

 

มอนสเตอร์จำนวนมากอาศัยอยู่แถวต้นไม้นั้น นกสีขาวบินออกมาจากพุ่มไม้ และยังมีมอนสเตอร์อีกหลากหลายชนิดทำรังอยู่บนต้นไม้

 

ต้นไม้ขนาดใหญ่นี้ดูเหมือนกับโลกขนาดย่อมๆเลย มันเป็นที่อยู่อาศัยของมอนสเตอร์ประเภทนกหลากหลายชนิด

 

“มีมอนสเตอร์นับหมื่นอาศัยอยู่ที่ต้นไม้นั่น เหยี่ยวเวหาที่พวกคุณต้องการจะอยู่กันเป็นฝูงใหญ่ ในบรรดาพวกมันก็มีตัวที่เป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิรวมอยู่ด้วย” สวี่ตงจินอธิบาย

 

หานเซิ่นขมวดคิ้ว มันยากที่จะเชื่อว่ามีมอนสเตอร์จำนวนมากอาศัยอยู่ในต้นไม้ที่ใหญ่ขนาดนี้ ถ้าเขาเข้าไปใกล้ไม่เพียงแค่เขาจะต้องรับมือกับเหยี่ยวเวหาเท่านั้น แต่มอนสเตอร์ชนิดอื่นก็คงจะเห็นเขาเป็นผู้บุกรุก ทำให้พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ลำบาก

 

เมื่อเห็นควีนและหานเซิ่นยืนนิ่งเงียบ เฉินรันก็ยิ้มและพูด “แม้ต้นไม้นี้จะมีมอนสเตอร์อยู่หลายชนิดก็ตาม แต่ไม่ต้องกลัวแต่ละชนิดจะมีกฎและเขตที่อยู่อาศัยแบ่งกันอย่างชัดเจน แต่ยังไงเหยี่ยวเวหาก็อาศัยอยู่ส่วนยอดของต้นไม้ ซึ่งมันเป็นส่วนที่ล่าได้ยากที่สุด”

 

เห็นได้ชัดว่าเฉินรันและผู้ติดตามไม่ได้สนใจจะช่วยออกล่า พวกเขาเลือกที่จะยืนดูอยู่เฉยๆ เพื่อดูว่าควีนและหานเซิ่นจะแสดงฝีมืออะไรออกมา

 

ตอนที่ควีนบอกว่าเธอมาที่นี่เพื่อล่าเหยี่ยวเวหา เฉินรันก็คิดว่าแค่เธอคนเดียวยังไม่น่าจะล่ามันได้

 

ต้นไม้นี้มีมอนสเตอร์อาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก มันยากมากที่จะไปให้ถึงยอด บวกกับความเร็วของเหยี่ยวเวหาที่ถือว่าสูงมาก ความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ใช่น้อยๆ

 

เฉินรันเชื่อว่าเจตนาที่ควีนมาที่นี้ก็เพื่อสืบข่าวเรื่องมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด ส่วนการล่าเหยี่ยวเวหาคงจะเป็นข้ออ้างมากกว่า

 

ควีนมองหานเซิ่น เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะล่าเหยี่ยวเวหา แม้พวกเขาจะมีปีกเลือดศักดิ์สิทธิ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถบินผ่านมอนสเตอร์ชนิดอื่นๆไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้

 

“เฒ่าเฉิน ถ้าพวกเราเลือกปีนต้นไม้ขึ้นไป มันจะเป็นไปได้ไหม?” ควีนถามเฉินรัน

 

เฉินรันยิ้ม “ที่ลำต้นเป็นที่อยู่ของแมลงจำนวนมาก พวกมันไม่ใช่แค่มีผิวหนังที่แข็งอย่างเดียว แต่จำนวนของพวกมันก็มากยิ่งกว่านกซะอีก นอกจากนั้นถึงจะปีนขึ้นไป พวกนกก็จะตามเธอไปอยู่ดี การปีนขึ้นไปจึงแทบเป็นไปไม่ได้”

 

“ทุกคนรออยู่ที่นี่ก่อน ผมจะขึ้นไปล่าเหยี่ยวเวหา”

ก่อนที่หานเซิ่นจะมาเขาก็ได้ศึกษาข้อมูลมาดีแล้ว เขารู้ว่าเรื่องที่เฉินรันพูดมาไม่ได้โกหก แต่เขาเองก็ไม่ได้มาล่าโดยไม่ได้เตรียมแผนไว้ก่อน