แม้หานเซิ่นจะเริ่มวิ่งหนีเป็นคนแรก แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าชีวิตของเขาไม่ปลอดภัย เขากำลังภาวนาให้อีกาไม่เลือกเขาเป็นเป้าหมายของมัน

 

‘บ้าเอ้ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมมันถึงปล่อยให้พวกเราหนีไปได้ไกลก่อน ถึงเริ่มเคลื่อนไหว’ หานเซิ่นรู้สึกแปลก แต่กระนั้นเขาก็ไม่มีเวลาที่จะให้คิดอะไรแล้ว เขาต้องพยายามหนีเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อน

 

หานเซิ่นไม่กล้าที่จะเรียกปีกวิญญาณอสูรออกมาใช้ การเจอมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดประเภทบินได้ และเรียกปีกออกมาใช้ถือเป็นเรื่องที่สิ้นคิดมาก

 

พวกเขาทั้งหมดกำลังวิ่งหนีลงภูเขาด้วยความเร็วสูงสุด พวกเขาไม่สนใจว่าจะไปเจอมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอีกตัวหรือไม่ ตอนนี้อีกาสีดำกำลังจ้องมองพวกเขา

 

มันดูเหมือนกับราชาผู้ควบคุมท้องฟ้า เมื่อมันปรากฏตัวออกมาท้องฟ้าก็โล่งทันที ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนจะกล้าโผล่หน้าออกมา

 

หานเซิ่นหันไปมองข้างหลัง และเห็นว่าอีกากำลังไล่ตามพวกเขามา ถึงมันจะไม่ใช่มอนสเตอร์ตัวใหญ่ แต่แรงกดดันของมันก็ทำให้หานเซิ่นกลัวไม่ต่างจากมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่นเลย

 

อีกาล่อนอยู่บนท้องฟ้าแบบชิวๆ ดูเหมือนมันจะไม่ได้ใช้ความพยายามในการบินหรือกระพือปีกเลย แต่ก็น่าแปลกที่ไม่ว่าพวกเขาจะวิ่งหนีเร็วแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถทิ้งห่างจากมันได้เลย

 

หลังจากที่พวกเขาวิ่งหนีกันมาได้ 1000 เมตร พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หัวใจเกือบจะหยุดเต้น

 

กา!

เสียงร้องแหลมๆดังก้องไปทั่วบริเวณ อีกไม่กี่วินาทีต่อมาอีกาก็เร่งความเร็วขึ้น ราวกับว่ามันเทเลพอร์ตเลยก็ว่าได้ มันบินโฉบลงมาที่ผู้ติดตามของเฉินรัน ปีกสีดำของมันตัดผ่านคอของคนคนนั้นไป

 

อีกาเร็วมากจนคนคนนั้นไม่มีเวลาได้ตอบโต้อะไรเลย แค่เสี้ยววินาทีหัวของเขาก็หลุดออกจากคอเรียบร้อยแล้ว

 

ด้วยความเร็วของอีกา ง่ายมากที่มันจะหลีกเลี่ยงไม่ให้เลือดกระเด็นมาติดตัวมัน แต่ทว่ามันกลับเลือกที่จะลดความเร็วลงเพื่อให้เลือดกระเด็นมาอาบตัวมัน แววตาของมันดูมีความสุขมากเมื่อได้อาบเลือดของเหยื่อ มันแลบลิ้นออกมาลิ้มรสชาติของเลือด และดูเหมือนมันจะพอใจมากด้วย

 

เมื่อคนอื่นๆเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจของพวกเขาก็เกือบจะหยุดเต้น ขนของพวกเขาตั้งขึ้นทั่วทั้งร่าง คนที่วิ่งอยู่รั้งท้ายมีฝีมือสูงระดับหนึ่ง แต่เขาก็ไม่มีเวลาจะโต้ตอบอะไรได้เลย มันดูเป็นการตายที่สิ้นหวังจริงๆ อีกาตัดหัวของเขาได้แบบสบายๆเหมือนไม่ต้องออกแรงอะไรเลย

 

ไม่มีใครกล้าที่จะลดความเร็วลง ทุกคนวิ่งหนีสุดกำลัง แต่อีกาก็ไม่ปล่อยให้พวกเขาหนีได้อีกต่อไป ด้วยแววตาที่ดูกระหายเลือดของมัน มันบินไล่ผู้ติดตามของเฉินรันที่วิ่งอยู่รั้งท้ายต่อไป

 

“ช่วยฉันด้วย!” มีเสียงใครบางคนร้องดังมาจากด้านหลัง แม้เขาจะรู้ว่าอีกากำลังเข้ามา แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็คงไม่มีใครกล้าลดความเร็วลงและหันกลับไปช่วยเขาอย่างแน่นอน ตอนนี้ทุกคนต่างก็กลัวจนไม่กล้าหันกลับไปมองด้านหลัง

 

อีกามันรวดเร็วมาก พวกเขาไม่มีความสามารถพอที่จะหลบการโจมตีของมันได้ แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องโจมตีสวนกลับเลย

 

หานเซิ่นปลดล็อคยีนเพื่อเพิ่มพลังสัมผัสทั้ง 7 ของเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมองไม่ทันจังหวะที่อีกาโจมตี มันราวกับว่าอีกาหายตัวไป จากนั้นปีกของมันก็ฟันคอของเหยื่อหลุดอย่างง่ายดาย

 

ระยะห่างจากจุดที่มันอยู่บนท้องฟ้าถึงจุดที่คนกำลังวิ่งหนีก็ห่างมากพอสมควร มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่แม้แต่หานเซิ่นจะปลดล็อคยีนแล้วก็ยังมองไม่ทัน หานเซิ่นเริ่มคิดว่ามันน่าจะมีความสามารถพิเศษบางอย่าง

 

กา!

เสียงร้องสูงๆดังขึ้นมาอีกครั้ง อีกาหันหัวเล็งไปยังคนที่วิ่งอยู่ท้ายสุดอีกครั้ง ครั้งนี้หานเซิ่นเพ่งสมาธิจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของมันอย่างเต็มที่

 

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ในจังหวะที่อีกาตัดสินใจจะลงมา เขาก็ไม่สามารถสัมผัสถึงการเคลื่อนที่ของมันได้เลย มันมาปรากฏตัวที่ด้านหลังของลูกน้องเฉินรันราวกับวาร์ปได้

 

ในระหว่างที่เขากำลังตกตะลึงกับความน่ากลัวของอีกกา อยู่ๆเขาก็เห็นเฉินรันกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูง และวิ่งแซงเขากับควีนไป

 

‘สมกับเป็นคนตระกูลเฉินที่เด่นด้านฟุตเวิร์คจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น’ หานเซิ่้นกัดฟันและรีบวิ่งตามไป เขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุด แต่กระนั้นเขาก็ไม่สามารถไล่ตามเฉินรันได้ทัน

 

ไม่นานนักก็มีเสียงร้องของอีกาดังขึ้นมาอีก มันกำลังสนุกกับการไล่ฆ่าเหยื่อทีละคนๆ เมื่อได้ยินเสียงของมันทีไร ทุกคนก็ได้แต่ภาวนาว่าครั้งนี้คงไม่ใช่พวกเขาที่เป็นเป้าหมายของมัน

 

คนที่ยิ่งวิ่งท้ายคนอื่นมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกกลัวและเสียขวัญมาก หัวใจของพวกเขาแทบจะหยุดเต้น

 

คนที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาทุกคนที่กำลังวิ่งอยู่ในตอนนี้ เมื่อได้ยินเสียงอีการ้อง เขาก็พยายามจะวิ่งตามอีก 3 คนที่อยู่ด้านหน้าไป แต่ในจังหวะที่เขากำลังวิ่งอยู่นั้น เขาก็สะดุดกิ่งไม้จนล้มลง

 

“ไม่! ช่วยฉันด้วย!อ้าาาก!”

เสียงกรีดร้องที่สิ้นหวังของเหยื่ออีกคนดังมา ซึ่งมันยิ่งทำให้คนที่เหลือเริ่มสิ้นหวังไปด้วย มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังวิ่งอยู่ในหุบเขาแห่งความตาย หานเซิ่นเริ่มที่จะตระหนักแล้วว่าถ้ายังวิ่งกันต่อไปด้วยความเร็วขนาดนี้ ทุกคนคงจะถูกฆ่าก่อนที่จะไปถึงครึ่งทางซะอีก

 

“ถ้าพวกเรายังหนีกันต่อไปแบบนี้ พวกเราคงไม่รอดแน่!” หานเซิ่นลดความเร็วลงและวิ่งมาตีคู่กับควีน

 

“แต่ถ้าพวกเราไม่สามารถเอาชนะมันได้ ยังไงเราก็ไม่รอดอยู่ดี” ควีนพูด ซึ่งหานเซิ่นก็เข้าใจความหมายของเธอ

 

ควีนกับหานเซิ่นมีความคิดอย่างเดียวกัน เมื่อวิเคราะห์ความเร็วของอีกาแล้ว ถึงจะโจมตีโดนมันไม่ได้เลย แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างยังไงมันก็จะไล่พวกเขามาอยู่ดี

 

“พวกเราลองแยกกันเป็นไง?” หานเซิ่นแนะนำด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

 

“ไม่! แยกกันจะมีประโยชน์อะไร?!” ควีนปฏิเสธข้อเสนอของหานเซิ่น ด้วยความเร็วที่น่ากลัวของอีกา ถึงแยกกันผลก็คงไม่เปลี่ยนแปลง ดูแล้วมันน่าจะทำให้ตายเร็วขึ้นด้วยซ้ำ

 

“นายยังจำมอนสเตอร์ที่ขี่เมฆสีแดงได้ไหม?” ควีนถาม

 

“คุณจะบอกว่าศัตรูของศัตรูก็คือมิตรใช่ไหม? แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะได้ผลรึเปล่า ดูยังไงตอนนี้เราก็น่าจะโดนประกบทั้ง 2 ด้าน ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราไม่รอดแน่!” หานเซิ่นเข้าใจความคิดของควีน แต่ยังไงเขาก็รู้สึกว่ามันยากอยู่ดี

 

“พวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง! ถ้ายังวิ่งกันต่อไป ยังไงพวกเราก็ตาย” ควีนพูด

 

หานเซิ่นครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของควีน เขาคิดว่าเธอน่าจะมีแผนบางอย่าง พวกเขาควรจะเลือกทางที่มีหวังถึงจะแค่ 1%

 

“แม้พวกเราอยากจะลองทำแบบนั้น แต่มอนสเตอร์ตัวนั้นก็ลงไปข้างล่างแล้ว พวกเราอาจจะถูกฆ่าตายก่อนที่จะวิ่งไปเจอมันก็ได้” ระหว่างที่กำลังหารือกันอยู่ พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องของเหยื่ออีกคนขึ้นดังมา

 

ครั้งนี้ก่อนที่คนคนนั้นจะถูกฆ่า เขาหยุดและหันไปพยายามที่จะสู้กับอีกา แต่ก่อนที่เขาจะโจมตีได้ ปีกของอีกาก็ตัดคอของเขาเสียก่อน หัวของเขาขาดกระเด็นทันที

 

แววตาของควีนยังคงเยือกเย็น ออร่าสีม่วงของเธอเรอ่มปรากฏออกมา ทันใดนั้นเองเสียงร้องของอะไรบางอย่าวงก็ดังมา แต่มันไม่ใช่เสียงของอีกา

 

ขณะที่หานเซิ่นเห็นควีนปลดล็อคยีน อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของม้าดังมาจากด้านล่างของภูเขา เสียงกีบเท้าเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มีบางสิ่งที่น่ากลัวกำลังใกล้เข้ามา