อีกายังคงจับตาดูพวกเขาต่อไป เหมือนกับว่ามันไม่มีแรงจูงใจที่จะเคลื่อนไหว ลาขี่เมฆสีแดงวิ่งตรงมายังฝั่งที่มีหานเซิ่นอยู่ ซึ่งเป็นฝั่งที่มีจำนวนคนมากกว่า

 

เมื่อเห็นลาขี่เมฆแดงสี่เข้ามาใกล้ เขาผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ถ้าเป็นอีกาที่เลือกตามพวกเขามา มันจะอันตรายยิ่งกว่า

 

แม้ทุกคนจะรู้สึกผิดที่ต้องให้เฉินรันมาเสียสละตัวเอง แต่ไม่ว่าใครต่างก็ต้องการมีชีวิตรอดทั้งนั้น พวกเขารู้สึกขอบคุณเฉินรันจากใจจริง

 

เมื่อทุกคนอยู่ตรงหัวกะโหลกของโครงกระดูกแล้ว เฉินรันก็จะโกน “วิ่ง!”

เฮินรันพุ่งออกจากโครงกระดูกตรงส่วนหางด้วยความเร็วสูงราวกับสายฟ้า

 

เมื่อเห็นเฉินรันวิ่ง สวี่ตงจินและคนอื่นๆก็เริ่มวิ่งออกจากกะโหลกด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้

 

ในตอนที่ควีนกำลังจะวิ่งตามพวกเขาออกไป หานเซิ่นก็ดึงเธอกลับมา เธอหันไปมามองหานเซิ่นด้วยสีหน้าสับสน เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมวิ่งออกไป

 

แต่ไม่นานควีนก็ตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น อีกาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว แต่เป้าหมายของมันไม่ใช่เฉินรัน แต่เป็นกลุ่มคนที่วิ่งออกจากบริเวณหัวกะโหลก

 

สวี่ตงจินและคนอื่นๆวิ่งออกกันไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่พวกเขาออกไปลาขี่เมฆสีแดงก็เริ่มไล่ตามพวกเขาทันที ทำให้พวกเขาไม่สามารถหนีกลับเข้ามาในกระดูกได้อีกแล้ว เนื่องจากไม่สามารถหันหลังกลับได้แล้ว พวกเขาจึงได้แต่วิ่งต่อไปตามแผนเดิม

 

ควีนหันกลับไปมองทางเฉินรัน ซึ่งเขาวิ่งหนีไปได้หลายร้อยเมตรแล้ว

 

“ดูเหมือนอีกาจะเลือกตามคนกลุ่มใหญ่” ควีนขมวดคิ้ว

 

“ไอ้เฒ่าสารพัดพิษ!” หานเซิ่นพูด

“ไอ้แก่เฉินรันนั่นมันคิดจะเล่นลูกไม้กับเรา! ส่วนหางดูเหมือนว่าจะอันตรายกว่าในตอนแรก แต่ถ้าดูดีๆทางออกตรงหัวกะโหลกนั้นกว้าง ทำให้ถูกมอนสเตอร์สังเกตเห็นได้ง่ายกว่าส่วนหางมาก นั่นเป็นเหตุผลที่เฉินรันเลือกไปทิศทางนั้น มันคงรู้อยู่แล้วว่ามอนสเตอร์มีโอกาสตามคนกลุ่มใหญ่มากกว่า”

 

ควีนรู้สึกเสียใจ “เขาส่งลูกน้องตัวเองไปตายอย่างงั้นหรอ?”

ตอนนี้ควีนเริ่มเข้าใจสถานการณ์ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบเฉินรันมากขึ้น เฉินรันคิดจะให้ลูกน้องสละชีวิตเพื่อซื้อเวลาให้ตัวเองสามารถหนีได้

 

“สารเลวจริงๆ” ควีนสบถออกมาอย่างอดไม่ได้ มันยังโอเคถ้าเฉินรันใช้ลูกไม้นี่หลอกเธอกับหานเซิ่นเท่านั้น แต่นี่เขาถึงกับใช้กับลูกน้องตัวเองที่อยู่ด้วยกันมานาน เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอด

 

“ไม่ต้องห่วง การที่เขาทำแบบนี้ก็ทำให้เรามีโอกาสรอดชีวิตมากขึ้น” หานเซิ่นพูดอย่างใจเย็น ขณะมองดูเฉินรันวิ่งหนีไป

 

ควีนพอจะเข้าใจความคิดของหานเซิ่น ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ในกระดูกซีโครงของมอนสเตอร์ พวกเขายังไม่สามารถออกไปไหนได้ ไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของสวี่ตงจินและคนอื่นๆ ดูเหมือนพวกเขาชะตาขาดแล้ว

 

หลังจาก 10 นาทีผ่านไปเสียงร้องก็เงียบลงไป พวกเขาทุกคนคงจะถูกฆ่าไปแล้ว

 

หลังจากที่อีกาและลาจัดการพวกเขาเสร็จ มันก็กลับมา พวกมันมองหานเซิ่นและควีนด้วยแววตากระหายเลือด แต่เมื่อพวกมันเห็นพวกเขายังอยู่ในกระดูกและยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเลย พวกมันจึงเลือกที่จะวิ่งไปทิศทางที่เฉินรันวิ่งหนีไปแทน

 

“ผมจะนับ 1 ถึง 100 ถ้าผมนับ 100 เมื่อไหร่ พวกเราต้องรีบวิ่งออกไปจากส่วนกะโหลกทันที นี่เป็นโอกาสเดียวที่พวกเราจะรอด”

หลังจากพูดจบหานเซิ่นก็เริ่มนับทันที เขาปลดล็อคยีนเพื่อสัมผัสอีกาและลาวิ่งกันไปถึงไหนแล้ว

 

เขาคิดจะใช้ประโยชน์จากความโหดเหี้่ยมของเฉินรัน เมื่อพวกมอนสเตอร์ไล่ตามเฉินรันไปได้ไกลมากพอแล้ว หานเซิ่นก็เตรียมที่จะหนีไปอีกด้านหนึ่ง

 

เมื่อเขานับ 100 เขาก็ไม่สามารถสัมผัสถึงตำแหน่งของลาและอีกาได้อีกต่อไป เขาคิดว่าพวกมันคงจะวิ่งไปไกลจนเขาสัมผัสไม่ได้แล้ว หานเซิ่นรู้ว่านี่คือเวลาที่เหมาะแล้ว

 

หานเซิ่นและควีนพุ่งออกจากกะโหลกราวกับลูกธนู แต่หลังจากออกมาได้แค่ชั่วอึดใจ หัวใจของหานเซิ่นก็แทบจะทะลักออกมา เขาดึงมือควีนและตะโกนบอกให้กลับไป

 

ควีนมองไปรอบๆ และไม่เห็นว่าจะมีอันตรายอะไร แต่เธอก็เชื่อใจประสาทสัมผัสของหานเซิ่นมาก เธอวิ่งกลับไปที่กะโหลกพร้อมกับหานเซิ่นโดยไม่ลังเล

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังวิ่งกลับ เขาก็มองดูไปรอบๆเพื่อยืนยันให้แน่ใจว่าไม่มีอันตรายอะไร ซึ่งเขาก็มองไม่เห็นอะไรจริงๆ แต่กระนั้นเขาก็เชื่อในสัญชาตญาณตัวเอง สัญชาตญาณบอกเขาว่าต้องถอยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเขาจะต้องถูกฆ่าตายอย่างแน่นอน

 

ขณะที่เขากำลังวิ่งกลับไปที่กระดูกด้วยความเร็วสูงสุด เขาก็รู้สึกว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา ตัวของเขาสั่นไปหมด มันเป็นแรงกดดันที่น่ากลัวมาก ถึงจะอยู่ในโหมดปลดล็อคยีนและเร่งประสาทมสัมผัสจนถึงขีดสุด แต่เขาก็ยังสัมผัสอะไรไม่ได้เลย

 

ในเสี้ยนวินาทีหลังจากนั้นก็มีแสงพุ่งผ่านคอของหานเซิ่นไป เขาไม่ได้ยินอะไรเลย แต่เขาก็กระโดดไปข้างหน้าเพื่อเลี่ยงจุดสำคัญ เขาเห็นเงาบางอย่างพุ่งตรงมาที่เขา จากนั้นเลือดของเขาก็ทะลักออกมาเหมือนกับน้ำพุ

 

หานเซิ่นรู้สึกราวกับว่าหลังของเขากำลังถูกไฟเผา เขาคิดว่ากระดูกหลังของเขาคงจะหักไปแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมากังวลเกี่ยวกับบาดแผลในตอนนี้ เขากลิ้งและรีบปีนขึ้นไปบนกระดูกซี่โครง

 

อีกาดูจะโมโหมากที่มันไม่สามารถปลิดชีวิตของหานเซิ่นได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว มันหายตัวไปอีกครั้ง จากนั้นมันก็ทำเหมือนเดิม เมื่อมันปรากฏตัวออกมาอีกที ปีกที่เหมือนกับใบมีดของมันก็เฉือนไปที่บริเวณคอด้านหลังของหานเซิ่น

 

ในใจของหานเซิ่นได้แต่คิดว่า ‘มันจบแล้ว’

อีกาตัวนี้ทรงพลังมาก ความเร็วของมันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถหลบได้เลย

 

แต่ในตอนที่มันกำลังจะฟันคอของเขา พวกเถาวัลย์แห้งๆที่พันรูปกระดูก อยู่ๆก็เหมือนกับมีชีวิตขึ้นมา

 

พวกมันพุ่งเข้าใส่อีกาที่กล้าเข้ามาใกล้ๆกระดูกซี่โครงเหมือนกับงู พวกมันพันไปรอบๆตัวอีกาเพื่อกังขังมันเอาไว้ ถึงอีกาจะพยายามดิ้นร่นและกระพือปีกอย่างหนัก แต่มันก็ไม่สามารถหลุดเป็นอิสระได้

 

หานเซิ่นตะลึง เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าเถาวัลย์ที่ดูไร้ชีวิตจะมีพลังถึงขนาดนี้ มันสามารที่จะล็อคตัวของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดไม่ให้เคลื่อนไหวได้

 

ตอนนี้หานเซิ่นก็เข้าใจแล้วว่าที่มอนสเตอร์กลัว ไม่ใช่โครงกระดูก แต่มันกลัวเถาวัลย์ที่พันอยู่ต่างหาก

 

การที่หานเซิ่นไปดึงผลน้ำเต้าออกมาแล้วยังมีชีวิตอยู่ได้ หานเซิ่นคิดว่าเขาโชคดีมากจริงๆที่เถาวัลย์ไม่ได้คิดเล่นงานเขา

 

ตอนนี้ในกระเป๋าเสื้อของหานเซิ่น ผลน้ำเต้าเริ่มเต้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งที่ผ่านๆมา

 

หานเซิ่นรีบเอามันมาถือในมือทันที เขารู้สึกว่ามันเหมือนกับจังหวะการเต้นของหัวใจจริงๆ หานเซิ่นรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไปเองอย่างแน่นอน มันเป็นชีพจรที่อ่อนเหมือนกับชีพจรเด็กทารก ถึงจะเลือนราง แต่มันก็เหมือนกับมีชีวิต