“ถ้าดูจากปฏิกิริยาของจิ้งจอก ผลน้ำเต้าก็ไม่น่าจะเป็นของที่มีอันตรายอะไร แต่ถ้ามันดีจริงๆ ทำไมจิ้งจอกถึงได้เดินไปนอนแบบนั้น?”

หานเซิ่นยังไม่สามารถตัดสินได้ว่าผลน้ำเต้ามันเป็นของดีจริงรึเปล่า แต่เขาก็จะไม่ยอมเสี่ยง เมื่อหายดีแล้วเขาจะเอามันไปสถานที่ไกลๆและทิ้งมัน

 

มันจะดีกว่าถ้าเอามันขว้างมันไปทิ้งเข้าในป่าลึก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นถึงมันจะมีอันตรายคนบริสุทธิ์ก็จะได้ไม่ต้องรับผลกระทบไปด้วย

 

ไม่ใช่ว่าหานเซิ่นไม่ต้องการผ่าดูข้างในผลน้ำเต้า แต่มันแข็งเกินไป เขาไม่สามารถผ่ามันได้ เขาเคยลองใช้ดาบเลือดศักดิ์สิทธิเบอร์เซิร์กฟันมันแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล

 

หานเซิ่นได้รับบาดเจ็บหนักมา ถึงจิ้งจอกจะเลียจนแผลหายแล้ว แต่ความแข็งแรงของเขาก็ยังไม่กลับมา 100% อย่างน้อยๆคงต้องใช้เวลาประมานครึ่งเดือนกว่าที่เขาจะหายสนิทดี

 

หานเซิ่นยังมีขนอีกา 36 เส้นอยู่ในครอบครอง ถ้าเขาเปลี่ยนมันเป็นลูกธนู และใช้มันกับหน้าไม้นกยูงเนตรมรณะ บางทีเขาอาจจะสามารถเจาะผลน้ำเต้าได้

 

หานเซิ่นสังเกตดูขนอีกาอย่างละเอียด แต่ละอันมีความยาว 1 ฟุต พวกมันมีสีดำสนิท บริเวณด้ามของมันแหลมคมมาก ส่วนบริเวณขนนั้นแน่นสนิทไม่มีจุดที่ไม่มีขนเลย

 

ถ้าเอามือลูบเบาๆไปตามขน มันจะอ่อนตามนิ้วมือไป พวกมันดูนุ่มและเรียบเนียนมาก

 

แต่ถ้าไปโดนมันด้วยแรงระดับหนึ่งจะรู้สึกว่ามันคมจนน่ากลัว มันเหมือนกับหนามนับไม่ทั่วที่รวมตัวกันเป็นขนนก มันพร้อมที่จะฉีกกระชากทุกอย่างที่เข้ามาชนกับมัน

 

“อยากรู้ว่าถ้าใส่ขนนกเข้าไปในหน้าไม้นกยูงโดยตรงเลยมันจะเป็นยังไง?” หานเซิ่นเรียกวิญญาณอสูรนกยูงเนตรมรณะออกมา และลองพยายามบรรจุขนอีกาเข้าไป 1 เส้น

 

ดูมันจะดีกว่าที่หานเซิ่นคิดเอาไว้ เขานกมันใส่เข้าไปข้างในได้พอดิบพอดี ขนาดของมันพอเหมาะมาก ดังนั้นมันน่าจะยิงออกไปได้อย่างราบลื่นไม่ติดขัด แต่ข้อเสียของมันคือการเอาขนอีกาออกมา ถ้าดึงมันออกมาตรงๆก็ต้องจับบริเวณด้ามที่มีความแหลมคม ซึ่งมันเสี่ยงที่จะถูกบาดนิ้วมือ

 

หานเซิ่นลองทดสอบยิงขนอีกาดู แสงสีดำพุ่งตรงไปเป็นระยะทางกว่า 3 ไมล์ แม้มันจะพุ่งชนกับต้นไม้ขนาดใหญ่ ความเร็วของมันก็ไม่ได้ลดลงเลย มันพุ่งทะลุต้นไม้ขนาดใหญ่ทั้งหมด 4 ต้นกว่าที่มันจะหยุดอยู่ที่ต้นที่ 5

 

“ทรงพลังจริงๆ!” หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขมาก เขากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ และรีบวิ่งไปเก็บขนอีกาทันที

 

หานเซิ่นสามารถบรรจุขนอีกาลงไปในหน้าไม้ได้ 16 เส้น ขนของอีกาเล็กกว่าลูกธนูทั่วๆไป ซึ่งปรกติจะบรรจุได้แค่ 9 ดอก

 

หลังจากบรรจุขนอีกาพร้อมแล้ว หานเซิ่นก็ไปตรงไปที่หน้าผาแห่งหนึ่ง เขาวางผลน้ำเต้าไว้บนพื้น จากนั้นเขาก็ใช้หน้าไม้นกยูงเนตรมรณะยิงมันทันที

 

ตูม!

ขนอีกาพุ่งเข้าปะทะกับผลน้ำเต้าเต็มๆ ซึ่งทำให้เกิดแรงระเบิดที่รุนแรง เกิดหลุมขนาดใหญ่บนหน้าผา แต่กระนั้นผลน้ำเต้าก็ยังอยู่ดี มันไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลย

 

หานเซิ่นไม่อยากจะยอมแพ้ง่ายๆ เขาลองยิงมันต่อไป หลังจากยิงไปนับครั้งไม่ถ้วน หลุมบริเวณหน้าผาก็ลึกจนเป็นถ้ำ แต่ทว่าผลน้ำเต้าก็ยังไม่เป็นอะไรเลย

 

“บ้าไปแล้ว!” หานเซิ่นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

 

ตอนนี้หานเซิ่นกำลังคิดถึงเรื่องที่ผ่านๆมา อีกาเองก็ไม่สามารถทำอะไรเถาวัลย์ที่พันตัวมันได้เช่นกัน มันยอมสละขนบางส่วนเพื่อหลบหนีออกไป แสดงว่าขนของมันคงไม่สามารถทำอะไรผลน้ำเต้านี้ได้จริงๆ

 

หานเซิ่นเก็บผลน้ำเต้าขึ้นมาด้วยความมึนงงและสับสน หลังจากคิดอยู่สักพัก เขากัดฟันและตัดสินใจบินขึ้นไปให้สูงที่สุดแล้วก็ปล่อยผลน้ำเต้าลงมา

 

เขาติดสินใจทิ้งมัน หานเซิ่นไม่สามารถรับความเสี่ยงได้ เขาเองก็เคยได้ยินนิทานเรื่องชาวนากับงูเห่ามา การเก็บสิ่งที่น่าจะมีอันตรายไว้กับตัวตลอดเวลา ไม่รู้ว่าวันไหนมันจะเล่นงานตอนเขากำลังหลับ สักวันเขาอาจจะกลายเป็นเหยื่อของมัน

 

เมื่อหานเซิ่นทิ้งมันจากความสูง ผลน้ำเต้าเพิ่งหลุดจากมือของหานเซิ่นได้แค่เสี้ยววินาที จิ้งจอกสีเงินก็ใช้ปากงับมา จากนั้นมันก็ส่งคืนไว้ในมือของหานเซิ่น

 

“หมายความว่ายังไงเนี่ย?” หานเซิ่นถามจิ้งจอกสีเงิน ขณะถือผลน้ำเต้าที่เปื้อนน้ำลายอยู่ในมือ

 

แต่จิ้งจอกสีเงินมันพูดไม่ได้ ดังนั้นมันจึงอยู่บนไหล่ของหานเซิ่น และกระดิกหางอันสง่างามของมัน

 

หานเซิ่นไม่ได้รับคำตอบจากจิ้งจอก เขาเลยต้องทิ้งผลน้ำเต้าไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็ผลเหมือนเดิม จิ้งจอกสีเงินรีบคว้ามันไว้แล้วส่งคืนให้หานเซิ่น อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าจิ้งจอกต้องการให้เขาเก็บมันไว้

 

หานเซิ่นสังเกตดูปฏิกิริยาของจิ้งจอกอยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะตัดสินใจออกจากบริเวณนี้

 

ถ้านี่เป็นสิ่งที่จิ้งจอกยืนกรานให้เขาเก็บมันไว้ เขาก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นสิ่งที่อันตราย บางทีสักวันมันอาจจะกลายเป็นสมบัติจริงๆก็ได้

 

อย่างน้อยๆด้วยสัมผัสของเขา เขาก็สัมผัสถึงอันตรายจากมันไม่ได้เลย มันก็แค่อาการวิตกกังวลเท่านั้นที่ทำให้เขาอยากทิ้งมันไป

 

จังหวะการเต้นที่เหมือนกับจังหวะของหัวใจ มันรบกวนจิตใจของหานเซิ่นเป็นอย่างมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาถือมันไว้ในมือ เขาก็จะรู้สึกว่ามันเต้นอยู่ หลังจากที่เขาลงจากภูเขาเวหามา มันก็ไม่เคยหยุดเต้นเลย แม้มันจะเต้นแบบอ่อนๆก็ตาม

 

หานเซิ่นยังคงถือผลน้ำเต้าเล่นต่อไปอีกหลายวัน เขาไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นเพราะเขาเล่นกับมันรึเปล่า แต่ผลน้ำเต้าที่ดูเหมือนไร้ชีวิตเริ่มดูสว่างสดใสขึ้น ตอนนี้มันดูเหมือนกับหยกสีเหลือง มีเส้นคล้ายๆกับเส้นเลือดสีทองพันรอบๆมันอย่างสลับซับซ้อน ดูงดงามจริงๆ

 

หานเซิ่นพักรักษาตัวเป็นเวลาครึ่งเดือน ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาฟื้นสภาพกลับมาอย่างสมบูรณ์แล้ว

 

ตอนนี้หน้าไม้นกยูงและลูกธนูขนอีกาก็พร้อมแล้วด้วย ถ้าเขาเจอกับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับอีกา เขาก็อาจจะล่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้จริงๆ

 

‘อืมม แต่เราจะไปหาเป้าหมายได้ที่ไหน? ถ้าเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่เหมือนกับลาตัวนั้นก็ดี เราจะได้ยิงมันได้ง่ายๆ ถึงมันจะไม่ตาย อย่างน้อยเราก็หนีมันได้’ หานเซิ่นครุ่นคิด

 

แต่ภูเขาเวหาก็เป็นที่อยู่อาศัยของอีกาด้วย เขาไม่กล้าพอที่จะโผล่ไปที่นั่นอีก

 

ส่วนมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่อยู่ในทะเลก็ตัดไปได้เลย เพราะหน้าไม้ของเขาจะอ่อนพลังลงถ้าต้องไปใช้ยิงในน้ำ

 

ในขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดว่าจะกลับไปที่ทุ่งน้ำแข็ง อยู่ๆก็มีใครบางคนมาเคาะประตูห้องของเขา

 

“ใครอยู่ข้างนอก?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว

 

“น้องหาน ฉันเอง!” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากอีกฝากของประตู เขาก็คือเฉินรัน

 

หานเซิ่นแปลกใจ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายแก่คนนี้จะเอาชีวิตรอดมาได้และยังมีหน้ามาหาเขาอีก ชายคนนี้ต้องการอะไรกันแน่?