“คุณเฉิน ผมประหลาดใจจริงๆที่คุณมาหาผมถึงที่นี่” หานเซิ่นเปิดประตูออกมาและเห็นเฉินรันยืนอยู่

 

“จูถิงบอกว่านายเป็นเพื่อนที่ดีของเขา ส่วนเรื่องที่นายอยู่ที่เมืองนี้ ฉันก็ได้ยินมาจากเขาอีกที วันนี้ฉันเลยมาเยี่ยมนายหน่อย ทำไมฉันไม่เคยได้ยินนายพูดถึงเรื่องนี้เลย? ถ้าฉันรู้ก่อนว่านายเป็นเพื่อนของจูถิง พวกเราคงจะตอบรับดีกว่านี้” เฉินรันยิ้ม

 

หานเซิ่นคิดในใจ ‘การได้เป็นมิตรกับตระกูลของนายถือเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตฉันเลย’

 

จริงๆความสัมพันธ์ระหว่างหานเซิ่นกับตระกูลเฉินถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ พวกเขาไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งอะไรกัน และในตอนนี้เฉินรันก็รู้ว่้าเขาสนิทกับจูถิงด้วย แต่ถึงเขาจะสนิทกับจูถิง หานเซิ่นก็ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากถึงขนาดทิ้งพวกพ้องได้

 

“โปรดเข้ามาข้างในก่อน” หานเซิ่นเชิญเฉินรันเข้ามาข้างใน เขาพอจะรู้ว่าเฉินรันมาที่เพื่ออะไร เขาจึงไม่อยากจะหักหน้าเฉินรัน เฉินรันคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจูถิงที่เป็นทาญาติไม่เอาไหนของตระกูลแน่นอน

 

เฉินรันเดินเข้ามาในห้อง เขามองไปรอบๆและยิ้ม

“น้องหาน ดูเหมือนที่นี่ไม่เหมาะสมกับนายเลยนะ ย้ายไปอยู่เมืองของฉันดีไหม? ฉันจะเตรียมห้องที่ดีที่สุดไว้ต้อนรับเลย”

 

“ขอบคุณ แต่ผมว่าไม่ต้องดีกว่า ผมจะกลับทุ่งน้ำแข็งในอีก 2 วัน ถ้าคุณมีอะไรที่อยากจะพูดกับผม คุณควรจะรีบพูดตอนนี้เลย” หานเซิ่นพูด

 

“งั้นก็ได้ นายเป็นเพื่อนของจูถิงก็ถือว่าไม่ใช่คนอื่นคนไกล งั้นฉันขอพูดเข้าเรื่องเลยแล้วกัน”

เฉินรันมองหานเซิ่น จากนั้นเขาก็ครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ “เนื่องจากนายจะกลับไปที่ทุ่งน้ำแข็ง นายจะช่วยส่งวิญญาณอสูรของฉันไปให้จูถิงได้ไหม?”

 

“จะให้ส่งวิญญาณอสูรจำนวนเท่าไหร่?” หานเซิ่นถาม

 

“สัก 3-4 พันดวง” ก่อนที่หานเซิ่นจะได้พูด เฉินรันชิงพูดต่อก่อน

“แน่นอนว่าฉันไม่ให้นายเหนื่อยฟรีๆ ฉันจะให้ค่าเหนื่อยนาย 50 ล้านสำหรับการส่งวิญญาณอสูร”

 

หานเซิ่นพอรู้ว่าเฉินรันจะมาไม้นี้ เขาแอบหัวเราะอยู่ในใจ ‘ไอ้แก่นี่มันฉลาดไม่เบา ที่ทุ่งน้ำแข็งเป็นที่ที่ขาดแคลนวิญญาณอสูร ทั้งๆที่เราให้ส่งส่งวิญญาณอสูรจำนวนมากมายขนาดนั้น แต่กลับให้ค่าส่งแค่ 50 ล้าน ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะได้กำไรจากการขายเป็นพันล้าน’

 

“คุณเฉิน คุณคงจะรู้สถานการณ์ในทุ่งน้ำแข็งดี ถึงผมจะเป็นผู้นำของที่นั่น แต่อำนาจของผมก็มีจำกัดมาก ผู้มีอำนาจจริงๆคือหลี่ซิงหลุนและชีซิวเหวิน ถึงผมจะส่งพวกมันไปให้จูถิง แต่ผมก็ไม่เชื่อว่าพวกเขาจะอนุญาตให้จูถิงขายมันได้” หานเซิ่นยิ้ม

 

จริงๆแล้วทุ่งน้ำแข็งก็เหมือนกับเป็นของหานเซิ่น ซึ่งตลาดการซื้อขายก็เป็นของเขาด้วย แต่เขาแค่ไม่อยากช่วยเฉินรันด้วยจำนวนเงินแค่นั้น

 

“พวกเราก็เหมือนเป็นครอบครัว นายเป็นราชาของทุ่งน้ำแข็ง! ฉันหวังว่านายจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ดีๆ”

เฉินรันเอาบัตรเครดิตออกมา จากนั้นเขาก็ยื่นมันให้หานเซิ่น “นี่คือ 500 ล้าน ฉันหวังว่านายจะเอาเงินนี้ไปให้จูถิง เด็กคนนั้นต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวที่ทุ่งน้ำแข็ง เขาช่างน่าสงสาร”

 

หานเซิ่นไม่เชื่อเฉินรัน งูพิษอย่างเขามีหรอที่อยากจะช่วยทาญาติที่ถูกตระกูลทอดทิ้งอย่างจูถิง เขาคงอยากจะพูดอ้อมๆว่าถ้านายยอมทำงานนี้ เงิน 500 ล้านนี้นายจะเอาไปเองเลยก็ได้ หานเซิ่นมองเฉินรันตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นเขายิ้ม

 

“คุณเฉิน ผมรับเงินนี้ไม่ได้ ทุ่งน้ำแข็งไม่ใช่ของผมคนเดียว ถ้าคุณต้องการทำธุรกิจ ผมต้องขอ 20% จากรายได้การขายทั้งหมด” หานเซิ่นพูดออกไปตรงๆ

 

ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากหานเซิ่นพูดไปแบบนี้ สีหน้าของเฉินรันดูจะมีความสุขขึ้นมาทันที เขารีบพูด “แน่นอน ไม่มีปัญหาถ้านายพูดแบบนั้น!”

 

หานเซิ่นพูดต่อ “ผมเพิ่งจะพูดไปว่าทุ่งน้ำแข็งไม่ใช่ของผมคนเดียว นอกจากกองกำลังเทพธิดาแล้ว ยังมีกองกำลังสตาร์วีล กองกำลังแบล็คก็อตและกองกำลังฟิลิป การทำธุรกิจที่นั่นต้องได้รับอนุญาตจากพวกเขาด้วย ถ้าจะให้ผมช่วยจริงๆ คุณก็ต้องให้พวกเขาคนละ 20% ด้วย ไม่งั้นผมคงช่วยไม่ได้”

 

สีหน้าของเฉินรันเปลี่ยนไปทันที “น้องหานจะโหดร้ายเกินไปรึป่าว? ฉันก็คิดว่านายเป็นเพื่อนกับจูถิง ไม่ละอายใจบ้างหรอที่ยื่นข้อเสนอแบบนี้มา?”

 

หานเซิ่นยิ้ม “คุณเฉิน ผมก็อยากจะช่วยคุณ แต่การทำแบบนั้นจะทำให้ระบบตลาดของทุ่งน้ำแข็งผิดเพี้ยนไป การที่คุณได้ส่วนแบ่ง 20% ก็ถือว่าเยอะแล้ว! ที่สำคัญผมเห็นแก่ที่คุณบอกว่าเราคือครอบครัว ผมเลยยอมให้ 20% ไม่งั้นแค่ได้ 10% ก็ถือว่าคุณโชคดีแล้ว”

 

“พ่อหนุ่ม นายไม่สามารถทำธุรกิจแบบนี้ได้ ถ้านายจะขอสัก 50% ฉันก็ยังพอให้ได้ และบางทีฉันอาจจะทำธุรกิจกับนายต่อในอนาคต”

 

“งั้นผมก็ต้องขอโทษด้วย ผมเสียใจที่ต้องบอกว่าทุ่งน้ำแข็งไม่ใช่ของผมคนเดียว ถ้าคุณให้ผมแค่ 50% เห็นทีผมจะช่วยคุณทำธุรกิจนี้ไม่ได้” หานเซิ่นพูด

 

หานเซิ่นคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าไม่ทำประโยชน์อะไรให้ชายคนนี้ คนที่ยอมเสียสละเพื่อนตัวเองเพื่อเอาชีวิตรอด คนประเภทนี้จะไม่ทำประโยชน์อะไรให้กับเรา

 

“ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็ขอโทษด้วยที่มารบกวนวันนี้” เฉินรันพูดด้วยความไม่พอใจ ขณะเดินออกจากห้อง

 

หลังจากที่เฉินรันออกไปแล้ว ก็มีลูกน้องของเขาเข้ามาหา

“จับตาดูคนคนนี้เอาไว้ และก็รีบไปสืบประวัติของเขามาให้ฉันด่วนเลย”

 

หลังจากที่ได้รับมอบหมายแล้ว ลูกน้องของเฉินรันก็สืบข้อมูลของหานเซิ่นมา

….

 

“หะ อะไรนะ หนุ่มนั่นเป็นทาญาติของหานจิงจือ? ไม่มีทางที่ชายคนนั้นจะมีลูกได้” สายตาของเฉินรันเต็มไปด้วยความสับสน

 

หานเซิ่นกำลังนั่งเล่นกับจิ้งจอกอยู่ ช่วง 1-2 วันมานี้ด้วยประสาทสัมผัสของเขา เขารู้โดยไม่ต้องออกไปดูว่ามีคนกำลังจับตาดูเขาอยู่

 

‘ดูเหมือนคนพวกนี้จะไม่ยอมเลิกรานะ’ หานเซิ่นคิด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ถ้าเฉินรันไม่คิดจะมาเล่นงานหรือทำร้ายเขา ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเขาถูกลอบกัดละก็ อย่างน้อยเขาก็มีหน้าไม้นกยูงและลูกธนูขนอีกาอยู่

 

หานเซิ่นหยิบยาเสริมสร้างยีนออกมาจากกระเป๋า ซึ่งมันถูกชีตงลี่ส่งมาให้เขาตั้งแต่ 2 วันก่อน เนื่องจากจิ้งจอกชอบมันมาก ดังนั้นเขาเลยให้มันกินทุกวัน

 

แต่จิ้งจอกจะไม่กินเกิน 1 เม็ดต่อวัน บางทีอาจจะเป็นเพราะผลของยา ขนของจิ้งจอกดูนุ่มและเป็นประกายมากขึ้นเล็กน้อย แต่มันก็ยังไม่แตกต่างจนเห็นได้ชัดเท่าไหร่

 

“คนของชีตงลี่บอกว่าถ้าให้คนธรรมดากินเข้าไปแค่เม็ดเดียวก็ทำให้ยีนกลายพันธ์ได้แล้ว แต่จิ้งจอกก็กินไป 2 เม็ดแล้ว แต่ดูไม่เห็นจะเปลี่ยนแปลง?” หานเซิ่นมองดูจิ้งจอกด้วยความสงสัย

 

หานเซิ่นไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะยีนของจิ้งจอกแข็งแกร่งเกินไปจนยากที่จะกลายพันธ์ หรือมันใช้กับมอนสเตอร์ไม่ได้ผลกันแน่

 

เขาวางจิ้งจอกและผลน้ำเต้าลง จากนั้นเขาก็เริ่มฝึกศาสตร์ตงเสวียน

 

ช่วงที่ผ่านมาร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ เขาเลยต้องใช้กายหยกฟื้นร่างกายทุกๆวัน แต่ตอนนี้เขาหายดีแล้ว เขาจึงเริ่มกลับมาฝึกศาสตร์ตงเสวียนอีกครั้ง

 

หลังจากที่หานเซิ่นเริ่มฝึก ตัวของเขาก็เริ่มมีกลิ่นหอมๆอีกครั้ง กลิ่นฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

 

จิ้งจอกสีเงินที่นอนอยู่ข้างๆพยายามสูดดมกลิ่นของเจ้านายเข้าไป ไม่เพียงแค่มันเท่านั้น แม้แต่ผลน้ำเต้าเองก็เริ่มสั่น ราวกับว่ามันเองก็ดูดกลิ่นหอมเข้าไปเช่นกัน