เธอคือสปิริตสาวในชุดเกราะที่ดูเหมือนกับชุดเดรส ซึ่งมันทำให้ขาที่งดงามของเธอดูโดดเด่นขึ้นมา หูของเธอมีลักษณะเป็นหูแหลมๆ และปีกที่ด้านหลังของเธอดูเหมือนกับปีกผีเสื้อ สปิริตตนนี้ดูงดงามเหมือนกับพวกเอลฟ์

 

เมื่อหวังอวี่ฮังเห็นสปิริตที่มีรูปร่างเหมือนเอลฟ์ เขาก็ยิ้ม “ตอนนี้ฉันเริ่มเสียใจแล้วสิที่ไม่ได้บุกเข้ามาที่นี่คนเดียว ไม่งั้นฉันก็คงจะมีโอกาสเอาชนะหล่อน และอาจจะได้สปิริตที่งดงามขนาดนี้มาครอบครอง”

 

“ถ้าอาเล็กอยากจะแข่งกับผม งั้นพวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน แล้วมาดูว่าใครจะได้เธอไปครอบครอง”

 

“ไม่ ตระกูลหวังจะไม่ทำอะไรที่เป็นการหยามเกียรติตัวเอง ฉันบอกแล้วว่าทุกอย่างจะเป็นของนาย น้องหาน” หวังอวี่ฮังพูด

 

หานเซิ่นไม่รอช้า เขาวิ่งตรงไปที่กลางวิหารทันที เมื่อสปิริตเห็นหานเซิ่นกำลังวิ่งตรงเข้ามา เธอก็ไม่ลังเลที่จะวิ่งเข้าไปต่อสู้กับเขา

 

ตอนนี้มอนสเตอร์ตัวอื่นล่าถอยไปหมดแล้วเหลือแค่สปิริตตนนี้ ซึ่งมันดูเป็นการต่อสู้ที่สิ้นหวัง

 

หานเซิ่นไม่อยากจะลงมือด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาเลยเรียกเจ้าหญิงหยินและเจ้าหญิงหยางออกมา เขาปล่อยให้สปิริตต่อสู้กันเอง ส่วนตัวเขาก็เดินตรงไปที่สปิริตสโตน

 

“โอโห! สปิริตฝาแฝดงั้นหรอ?!” เมื่อหวังอวี่ฮังเห็นเจ้าหญิงหยินเเละเจ้าหญิงหยาง ตาของเขาก็เบิกกว้าง

 

สปิริตที่รูปร่างเหมือนกับเอลฟ์ต้องการจะเข้าไปหยุดหานเซิ่น แต่เธอก็ถูกเจ้าหญิงหยินและเจ้าหญิงหยางเล่นงานอยู่ ทำให้เธอไม่มีโอกาสจะหยุดเขาได้ ไม่นานนักหานเซิ่นก็เดินไปถึงที่ตั้งสปิริตสโตน เขาหยิบสปิริตขึ้นมาทันที

 

“ข้า เจ้าหญิงว่างเปล่า ขอสามิภักดิ์ต่อเจ้านายคนใหม่ ข้าจะเป็นข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ของท่านนับจากนี้ไปจนนิรันดร์” สปิริตที่มีรูปร่างเหมือนกับเอลฟ์ยอมจำนน เธอคุกเข่าลงต่อหน้าหานเซิ่น

 

หวังอวี่ฮังช็อคเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาได้แต่ยืนมองหานเซิ่นวางสปิริตสโตนลงบนหน้าผากของเจ้าหญิงว่างเปล่า มีแสงส่องออกมาจากสปิริตสโตน จากนั้นเจ้าหญิงว่างเปล่าก็หายไป

 

“หานเซิ่น.. ไม่สิฉันควรจะเรียกว่าน้องหาน… นายมันน่าเหลือเชื่อมาก นายทำแบบนั้นได้ยังไง? นายสอนฉันหน่อยได้ไหมว่าฉันต้องทำยังไง ถึงจะมีสปิริตระดับเจ้าหญิงแบบนั้นบ้าง” หวังอวี่ฮังเดินเข้ามาหาหานเซิ่น สีหน้าของเขาตอนนี้เหมือนกับเด็กๆ

 

“ทั้งหมดขึ้นอยู่กับดวงล้วนๆ” หานเซิ่นพูด

 

“โชคเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยมี ฉันเฝ้าสวดภาวนาทุกวัน โดยเฉพาะก่อนที่ฉันจะบุกเมืองสปิริต ฉันถึงขั้นไปอาบน้ำมนตร์ แต่สปิริตทุกตนที่ฉันเจอกับยอมทำลายสปิริตสโตนของตัวเองมากกว่าที่จะยอมจำนน” สีหน้าของหวังอวี่ฮังดูท้อแท้

 

“อาเล็ก ผมเสียใจจริงๆที่ผมคงจะช่วยอะไรคุณเกี่ยวกับเรื่องนี่ไม่ได้”

หานเซิ่นทำหน้าเหมือนอยากจะช่วย แต่เรื่องนี้เห็นทีว่าเขาจะทำอะไรไม่ได้จริงๆ

 

“จริงหรอ? งั้นนายสอนฉันหน่อยได้ไหมว่าฉันต้องทำยังไง? หรือถ้านายอยากจะขายสปิริตสักตน ฉันก็ยอมจ่ายในราคาสูง”

หวังอวี่ฮังเกือบจะน้ำลายไหลออกมาในขณะที่เขากำลังพูด ตาของเขายังคงมองเจ้าหญิงหยินและเจ้าหญิงหยาง เขาพูดต่อ “นายอยากจะขายเท่าไหร่ก็บอกมาได้เลย เรื่องเงินมันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับฉันอยู่แล้ว”

 

“อาเล็ก แบบนี้เป็นยังไง? ครั้งหน้าถ้าคุณเจอสปิริต คุณก็มาเรียกผม เดี๋ยวผมจะเป็นคนไปสัมผัสสปิริตสโตนให้เอง โชคของผมน่าจะดีกว่าคุณ ผมมั่นใจ 90%ว่าสปิริตจะยอมจำนน” หานเซิ่นรีบเรียกเจ้าหญิงหยินและเจ้าหญิงหยางกลับ

 

หานเซิ่นทุ่มเทแรงและเวลาไปเยอะมากกว่าจะได้สปิริตคู่แฝดนี้มา ไม่มีทางเลยที่เขาจะขายพวกเธอ ยิ่งกว่านั้นเขามักจะเรียกพวกเธอออกมานวดไหล่ให้เขาบ่อยๆ บวกกับปราสาทคริสตัลมีขนาดใหญ่มาก การมีสปิริตคอยช่วยงานย่อมเป็นเรื่องที่ดีกว่า

 

“แบบนั้นก็ฟังดูเข้าท่าดี ถ้าเป็นแบบนั้นความสุขในอนาคตของฉันก็อยู่บนบ่าของนายแล้ว” หวังอวี่ฮังเลียริมฝีปาก ตอนนี้เขาเหมือนพยายามจะซ่อนความผิดหวังที่ไม่สามารถซื้อสปิริตแฝดได้

 

แต่หวังอวี่ฮังก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก หลังจากที่ได้ยินว่าหานเซิ่นจะช่วยเขาในครั้งหน้า จากที่ได้เห็นเจ้าหญิงหยินและเจ้าหญิงหยางแล้ว บวกกับที่ได้เห็นหานเซิ่นได้ความภักดีจากเจ้าหญิงว่างเปล่าอีก หวังอวี่ฮังก็รู้สึกว่าเทพีแห่งโชคลาภเหมือนจะอยู่ข้างหานเซิ่นจริงๆ

 

“เอ่อ อาเล็ก นี่มันยุคไหนแล้ว? คุณยังเชื่อเรื่องโชครางอยู่อีกหรอ?” หานเซิ่นพูด

 

“น้องหาน นายไม่รู้ถึงความเจ็บและทรมานของคนที่ต้องอยู่โดยมีแต่โชคร้าย เดี๋ยวฉันจะให้นายได้เห็นว่าพี่ใหญ่คนนี้เป็นคนที่โชคร้ายแค่ไหน ความอับโชคมันติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิด รู้ไหมว่าสมัยที่ฉันอยู่โรงเรียน ห้องของฉันมีผู้ชาย 25 คน ผู้หญิง 23 คน ซึ่งที่นั่งจะถูกจับแบ่งกันเป็นคู่ชายหญิง และจะมีแค่ 1 คู่ที่เป็นชายทั้งคู่ รู้ไหมว่าทุกปี 1 ในชายผู้โชคร้าย 2 คนนั้นจะต้องเป็นฉัน ฉันไม่เคยได้นั่งกับผู้หญิงเลยตลอดเวลาที่เรียนอยู่”

หลังจากหวังอวี่ฮังเล่าเรื่องความรันทดสมัยเรียนแล้ว ตาของเขาก็มีน้ำตาคลอ แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ หวังอวี่ฮังยังคงพูดต่อ “และตอนที่พวกเราเล่นเกม ฉันก็ต้องจับคู่กับผู้ชายที่นั่งข้างๆ แต่เขาดันมักจะไม่มีเรียน ฉันเลยต้องไปจับคู่กับคุณครูเกือบจะทุกวัน นายไม่รู้ถึงความเจ็บปวดของฉันหรอกน้องชาย! นายไม่เข้าใจ!”

 

“และหลังจากที่ฉันเรียนจบมาจนกระทั่งทุกวันนี้ ฉันก็ยังไม่เคยถูกล็อตล็อตตารี่เลย ฉันไม่เคยชนะเกมที่ต้องใช้ดวงเลยด้วย ถ้าฉันออกไปล่ามอนสเตอร์ตัวเล็กๆ ฉันขอรับประกันเลยว่าฉันจะเป็นตัวเรียกให้พวกมอนสเตอร์โหดๆเข้ามารุมยำ เมื่อฉันฆ่ามอนสเตอร์พวกนั้นได้ ฉันก็ไม่เคยได้วิญญาณอสูรเลยสักครั้ง แม้ฉันจะได้สปิริตสโตน แต่ฉันก็ไม่เคยได้ความภักดีจากสปิริตเลยแม้แต่ครั้งเดียว ฉันต้องทนทุกข์กับโชคชะตาจนกระทั่งทุกวันนี้ หลังจากที่ฉันได้พบนาย ก็เหมือนกับมีเทพมาโปรด”

น้ำตาของหวังอวี่ฮังไหลออกมา ในขณะที่เขาเล่าเรื่อง เขากุมมือของหานเซิ่นเอาไว้ มันเป็นภาพที่เหมือนกับคนที่โสดมาตลอด 30 ปีได้พบผู้หญิงที่มีชะตาต้องกันเป็นครั้งแรก

 

“เอ่อ… อาเล็ก? ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าผมมี…งาน ใช่ๆผมมีงานที่จะต้องรีบไปจัดการตอนนี้เลย ไว้พวกเรามาคุยเรื่องนี้กันวันหลังเป็นยังไง?” หานเซิ่นรู้สึกว่าไม่ควรอยู่ใกล้คนคนนี้

 

หวังอวี่ฮังคือคนที่ดวงซวยแบบโคตรซวย หานเซิ่นไม่เคยเห็นใครจะดวงซวยเท่านี้มาก่อน หานเซิ่นคิดว่าเขาควรจะรีบออกไปห่างๆชายคนนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่โชคของเขาจะถูกความซวยของคนคนนี้บดบังจนหมด

 

แต่หวังอวี่ฮังก็ยังคงจับมือของเขาแน่น ราวกับว่าเขาพบของล่ำค่า เขาอยากที่จะอยู่พึ่งพาหานเซิ่นไปทั้งชีวิต หานเซิ่นพยายามจะดึงมือของเขากลับไป แต่หวังอวี่ฮังไม่ยอม

 

เสียงคำราม!

ทันใดนั้นอยู่ๆก็มีเสียงคำรามดังมากจนทำให้พื้นสั่นสะเทือน หานเซิ่นรู้สึกวิงเวียนจากความดังของเสียง เขาเกือบที่จะล้มลงไป

 

“โอ้ไม่!” สีหน้าของหานเซิ่นเปลี่ยนไปทันที ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่สัมผัสได้ถึงอันตราย แต่จิ้งจอกสีเงินก็ด้วย มันส่งเสียงขู่ไปทางที่เสียงคำรามดังมา

 

หานเซิ่นรีบออกจากวิหารสปิริตทันที หวังอวี่ฮังเองก็รีบวิ่งตามหานเซิ่นไปเช่นกัน

 

พวกเขา 2 คนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า และสิ่งที่พวกเขาเห็นทำให้พวกเขาต้องหน้าซีด

 

หลังจากที่หานเซิ่นได้ความภักดีจากสปิริต มอนสเตอร์ทุกตัวในเมืองต่างก็หนีไปจนหมด แต่เหลืออยู่เพียง 1 ตัว มันกำลังพุ่งทะลุก้อนเมฆตรงมาที่เกาะลึกลับ

 

ตอนนี้ท้องฟ้ากำลังถูกเปลวไฟเผา และอีกไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็มีเงาขนาดใหญ่ล่อนลงมาที่เมืองโลหะดำ ซึ่งมันทำให้ทั้งเกาะสั่นสะเทือน ห่างจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ 20 เมตร มีมอนสเตอร์ตัวหนึ่งกำลังจ้องมาที่พวกเขาด้วยดวงตาที่เหมือนกับเปลวไฟ