มอนสเตอร์ตัวนี้ดูเหมือนกับไทแรนโนซอรัส(ทีเร็กซ์) มันมีเกล็ดสีแดงห่อหุ้มเอาไว้ทั้งตัว และมันยังมีปีกที่ห่อหุ้มด้วยเพลิง 4 ปีก เขาบนหัวของมันมีลักษณะเป็นเกรียวๆและมีเปลวไฟถูกพ่นออกมาจากจมูกของมันตลอดเวลา

 

ตาที่ดูเหมือนกับเปลวเพลิงของมันกำลังจ้องมาที่หานเซิ่นและหวังอวี่ฮัง มันหายใจออกมาเป็นควัน เหมือนกับปล่องภูเขาไฟที่พ่นควันออกมา

 

“แยกกัน คุณไปทางซ้าย ส่วนผมจะไปทางขวา” หานเซิ่นตะโกน ก่อนที่เขาจะเริ่มวิ่งหนี

 

มอนสเตอร์ตัวนี้มีขนาดที่ใหญ่มาก แม้หานเซิ่นจะเรียกหน้าไม้นกยูงออกมายิงมัน แต่ก็ไม่น่าจะทะลุผ่านผิวหนังหนาๆของมันได้

 

เมื่อหวังอวี่ฮังได้ยินที่หานเซิ่นพูด เขาก็รีบวิ่งไปทางซ้ายทันที มอนสเตอร์พ่นไฟออกจากปากของมัน ซึ่งมันเผาไหม้วิหารสปิริต สิ่งก่อสร้างพังทำลายลงมาภายใต้ความร้อน

 

มอนสเตอร์ที่ดูเหมือนกับทีเร็กซ์เลือกที่จะวิ่งไล่ตามหวังอวี่ฮังไป เนื่องจากเขาไม่ต้องการจะถูกทีเร็กซ์กิน หวังอวี่ฮังจึงวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด พร้อมกับร้องตะโกนไปตลอดทาง มันช่างเป็นภาพที่น่าเวทนา

 

ตอนนี้เสื้อผ้าของหวังอวี่ฮังเริ่มที่จะติดไฟแล้ว หวังอวี่ฮังร้องลั่น ขณะที่เขากำลังวิ่งสุดฝีเท้า

 

หานเซิ่นเองก็วิ่งเร็วยิ่งกว่าสายลม เขาคิด ‘คนคนนี้เป็นคนที่ดวงซวยจริงๆ มอนสเตอร์ดันเลือกเขา ทั้งๆที่เขาอยู่ไกลกว่าแท้ๆ แต่เป็นแบบนี้ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ’ ขณะที่หานเซิ่นกำลังพูดกับตัวเอง เขาก็มาถึงทางออกเมืองโลหะดำแล้ว

 

แต่เขาก็ได้ยินเสียงของหวังอวี่ฮังที่ดังมา ซึ่งหวังอวี่ฮังยังคงถูกทีเร็กซ์ไล่ตามอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนเขาไม่น่าจะหนีรอดไปได้ ถ้าหานเซิ่นไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย

 

‘อย่าไปสน พวกเราพึ่งจะพบกันครั้งแรก ยังไงเรากับเขาก็ไม่ได้สนิทกัน’ หานเซิ่นพยายามจะทำใจให้ได้ แต่ขาของเขาไม่ยอมทำตาม

 

แม้หวังอวี่ฮังจะเป็นคนที่ดวงซวยมาก แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร เขาถือเป็นคนดีคนหนึ่ง ที่สำคัญเขายังเป็นอาของหวังเหมียนเหมียนด้วย หานเซิ่นจะรู้สึกผิดมากถ้าทิ้งให้เขาตาย

 

‘แต่เขาดวงซวยมาก ถ้าเราไปช่วยชีวิตเขา เขาก็จะไม่รอดพ้นจากความตายในอนาคตอย่างแน่นอน ถ้าเขายังดวงซวยอยู่แบบนี้’ หานเซิ่นคิด หลังจากนั้นเขาก็กัดฟันและหันหลังกลับไป เขาวิ่งลุยกองเพลิงเข้าไปในเมืองอีกครั้ง

 

หวังอวี่ฮังตระหนักถึงความซวยของตัวเองดี แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังเลือกที่จะวิ่งตามคำแนะนำของหานเซิ่น ซึ่งเขารู้ดีว่ายังไงมอนสเตอร์ก็วิ่งตามเขาแน่ เขาถือเป็นคนดีจริงๆ

 

‘ไม่เป็นไร เราจะทำเท่าที่ทำได้ แต่เราจะไม่เอาชีวิตไปเสี่ยง เราจะช่วยเขา แต่เขาก็ต้องพยายามด้วยตัวเองด้วย’ หานเซิ่นเรียกหน้าไม้นกยูงออกมาและใส่ขนอีกาลงไป จากนั้นเขาก็เริ่มเข้าไปใกล้ๆมอนสเตอร์

 

ตอนนี้ทั้งเกาะลึกลับกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว แค่ลมหายใจของทีเร็กซ์ก็สามารถละลายสิ่งก่อสร้างในเมืองได้แล้ว ที่สำคัญมันยังวิ่งได้เร็วมากอีกด้วย หวังอวี่ฮังไม่สามารถสลัดมันหลุดได้เลย ตอนนี้ร่างกายของเขามีบาดแผลที่เกิดจากไฟเผาหลายแห่ง เสื้อผ้าของเขาขาดและมีรอยไหม้จำนวนมาก ผมของเขากระเซอะกระเซิง

 

แต่แม้หวังอวี่ฮังจะเป็นคนที่โชคร้าย แต่เขาก็เป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งมาก ถึงจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังแบบนั้น แต่เขาก็ยังวิ่งได้เร็วพอที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีจากทีเร็กซ์ได้ เขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ยังไม่มีบาดแผลที่น่าจะเป็นห่วง

 

หานเซิ่นไม่ใช่คนที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ดังนั้นเขาเลยต้องสำรวจพื้นที่แถวนี้ก่อน เพื่อหาวิธีช่วยที่น่าจะปลอดภัยที่สุด เขาจะไม่บุกเข้าไปลุยแบบโต้งๆ การช่วยจากระยะไกลดูจะปลอดภัยมากกว่า

 

เมื่อสังเกตเห็นสภาพตอนเขาโดนวิ่งไล่ หานเซิ่นก็ตระหนักถึงความโชคร้ายของหวังอวี่ฮัง เขาไม่รู้ว่าทำไมทีเร็กซ์ถึงได้ตัดสินใจไล่ตามหวังอวี่ฮังแบบนั้น ราวกับว่ามันล็อคเป้าไว้แล้ว ไม่ว่าจะมีอะไรมาขวาง มันก็จะไล่หวังอวี่ฮังให้ถึงที่สุด

 

‘คนคนนี้น่าจะเป็นตัวชนให้ทีมได้ เขาเป็นตัวล่อมอนสเตอร์ชั้นดีเลย!’ หานเซิ่นสังเกตการณ์จากระยะไกล

 

หลังจากสังเกตได้สักพัก หานเซิ่นก็ยังมองไม่เห็นจุดอ่อนของมอนสเตอร์ตัวนี้เลย ทั้งตัวมันมีเกล็ดสีแดงห่อหุ้มไว้หมด แค่ดูเขาก็พอจะบอกได้เลยว่าเกล็ดของมันแข็งมากแค่ไหน

 

แต่ถึงมอนสเตอร์ตัวนี้จะไว แต่มันก็ถือว่าค่อนข้างช้าถ้าเทียบกับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่นๆ ไม่ต้องเทียบกับอีกาเพราะมันเร็วเกินไป แม้จะเทียบกับลาขี่เมฆสีแดง ทีเร็กซ์ัตัวนี้ก็ยังดูช้ากว่าพอสมควร

 

‘ถ้ามันวิ่งได้เร็วแค่นั้น เราก็คงไม่จำเป็นต้องกลัวตอนมันวิ่งไล่แล้ว ลองดูหน่อยว่าเราจะเบนความสนใจได้ไหม’ หานเซิ่นกำลังยืนอยู่บนหลังคาสิ่งก่อสร้างภายในเมือง เขายกหน้าไม้นกยูงขึ้นมาเล็งไปที่ดวงตาของทีเร็กซ์ เมื่อเขามั่นใจแล้ว เขาก็เหนี่ยวไก

 

ปัง!

หานเซิ่นยิงหน้าไม้จากระยะ 50 เมตร ในระยะแค่นี้สำหรับหานเซิ่นแทบไม่มีโอกาสพลาด การันตีได้เลยว่ายังไงขนอีกาก็ต้องพุ่งเข้าไปที่ดวงตาของทีเร็กซ์อย่างแน่นอน แต่ในตอนที่ขนอีกากำลังจะปะทะกับดวงตา ทีเร็กซ์ก็กระพริบตา

 

ขนอีกาแทงทะลุเข้าไป แต่เปลือกตาของมันหนามาก ขนอีกาคาอยู่บนเปลือกตาของมัน มันไม่สามารถสร้างความเสียหายกับดวงตาได้เลย

 

เปลือกตาของทีเร็กซ์เป็นส่วนที่ไม่มีเกล็ดป้องกัน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นจุดที่อ่อนกว่าจุดอื่นในร่างกาย หลังจากถูกยิง มันก็ชะงักไปชั่วครู่ มันส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด และหันไปมองทางหานเซิ่น

 

หานเซิ่นเริ่มวิ่งออกตัวก่อนที่ทีเร็กซ์จะไล่ตาม เขารู้สึกราวกับว่ามีดอกไม้ไฟลูกใหญ่กำลังไล่ตามหลังเขามา มันกำลังเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ อากาศรอบๆตัวเขาเริ่มร้อนขึ้น เสื้อผ้าของเขาพร้อมที่จะลุกไหม้

 

“น้องหาน นายเป็นคนดีจริงๆ ฉันเกือบคิดว่านายจะทิ้งฉันให้เป็นอาหารของไดโนเสาร์นั่น!” หวังอวี่ฮังซาบซึ้งในน้ำใจของหานเซิ่นมาก เขาตะโกนข้ามฝากมา

 

“ผมไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดนั้น” หานเซิ่นตอบกลับไป

“ถ้าคุณดึงความสนใจของมันได้อีกสักครั้ง มันจะดีมาก ผมต้องการดูว่าผมจะสามารถยิงเข้าไปที่ดวงตาของมันได้ไหม ด้วยโชคของผม งานนี้อาจจะจบดีกว่าที่เราคิดก็ได้”

 

“แน่นอน” หวังอวี่ฮังไม่ลังเลที่จะตอบรับหานเซิ่น

 

หานเซิ่นกะให้หวังอวี่ฮังเรียกวิญญาณอสูรธนูออกมา หรือไม่อย่างน้อยก็เป็นหอกสำหรับขว้างก็ยังดี เพื่อดึงความสนใจของมอนสเตอร์ไป

 

แต่ใครจะไปรู้ว่าหวังอวี่ฮังกับไปเก็บก้อนหินมาแบบสุ่มๆ และก็ขว้างไปทางมอนสเตอร์ที่กำลังไล่หานเซิ่น

 

ปัง!

ก้อนหินถูกขว้างไปโดนเกล็ดของทีเร็กซ์ ความรุนแรงที่มันทำได้เกือบจะเป็น 0

 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันน่าเหลือเชื่อ มันดึงความสนใจของมอนสเตอร์ไปที่เขาอย่างน่าประหลาด มันเลิกไล่ตามหานเซิ่น และก็หันกลับไปหาหวังอวี่ฮังทันที

 

“ทางนี้ ไอ้ไดโนเสาร์หน้าโง่ ฉันอยู่ตรงนี้มาไล่ฉันเร็ว เนื้อฉันมันน่าอร่อยนะ!” หวังอวี่ฮังเรียกทีเร็กซ์ เขาถึงขั้นโน้มตัวมาข้างหน้าและกวักมือเรียกทีเร็กซ์ จากนั้นเขาก็เอามือตีก้นตัวเองเพื่อล้อเลียนทีเร็กซ์

 

ตอนนี้เสื้อผ้าของหวังอวี่ฮังไหม้ไปเกือบจะหมดแล้ว และหานเซิ่นก็สามารถมองเห็นก้นของเขาได้อย่างชัดเจน หานเซิ่นถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นสิ่งที่หวังอวี่ฮังทำ

 

หานเซิ่นมองไปที่เขาอย่างสิ้นหวัง เขาคิด ‘หมอนี้บ้าไปแล้วหรอ? สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่ดึงความสนใจของทีเร็กซ์ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลย แค่โจมตีและวิ่งไปเรื่อยๆก็พอ’

 

ทีเร็กซ์ดูจะโกรธจัด มันส่งเสียงคำรามดังจนไปถึงท้องฟ้า จากนั้นมันก็พ่นไฟไปทางหวังอวี่ฮัง

 

เมื่อเห็นเช่นนั้นหวังอวี่ฮังก็เริ่มวิ่งหนีไม่คิดชีวิต โดยมีทีเร็กซ์วิ่งตามไปติดๆ

 

“เห้ย! มันได้ผลจริงๆ” หานเซิ่นเบิกตากว้าง ในตอนแรกเขาคิดว่าหวังอวี่ฮังทำอะไรโง่ แต่เขาก็ต้องโยนความคิดนั้นทิ้งไปทันที

“น้องหาน ฉันขอให้นายรีบๆลงมือ ก่อนที่ฉันจะถูกย่างซะก่อน!”

หวังอวี่ฮังวิ่งเร็วสุดเท่าที่เขาทำได้ ส่วนมือของเขาก็พยายามจะดับไฟที่ก้น

 

“ยื้อไว้ก่อนอาเล็ก” หานเซิ่นยกหน้าไม้นกยูงขึ้นมา และเล็งไปที่ดวงตาของทีเร็กซ์อีกครั้ง