ทีเร็กซ์ที่ตามองไม่เห็นยังคงบินหนีต่อไป แต่มันก็ถูกหานเซิ่นและจิ้งจอกสีเงินไล่ตามโจมตีไปตลอดทาง ตอนนี้อาการของมันสาหัสมาก แต่มันก็ยังคงดิ้นร่นและไม่ยอมตายง่ายๆ

 

ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเลือดของทีเร็กซ์ไหลออกไปจำนวนมากแค่ไหนแล้ว แต่แค่มองดูมันไหลไปตลอดทาง หานเซิ่นก็รู้สึกว่าครั้งนี้ยังไงมันก็ไม่น่าจะรอดไปได้

 

เมื่อเห็นมหาสมุทร หานเซิ่นก็เลือกที่จะลงมาที่ผิวน้ำและใช้ซิลเวอร์อีลตามมันไป แต่เขาก็รักษาความเร็วให้พอๆกับทีเร็กซ์ที่อยู่ด้านบน

 

หานเซิ่นเองก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน ถ้าเขายังคงฝืนบินต่อไป ตัวเขาเองอาจจะเป็นฝ่ายที่ร่างกายทนไม่ไหวก่อนก็ได้

 

พวกเขาไล่ตามทีเร็กซ์ไป 8 วัน ในวันที่ 8 ทีเร็กซ์ก็ไม่สามารถที่จะบินหนีได้อีกต่อไป และในที่สุดมันก็ล่วงลงไปในทะเล

 

ด้วยขนาดตัวอันมหึมาของมัน เมื่อมันล่วงลงไปในทะเลก็ทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่ ทีเร็กซ์พยายามอย่างหนักเพื่อจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ก็ไม่เป็นผล

 

แม้มันจะไม่สามารถขึ้นมาจากน้ำได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะตายแล้ว หลังจากที่หานเซิ่นกระโดดขึ้นไปบนหลังมัน เขาก็พบว่ามันไม่มีแรงที่จะต่อสู้ได้แล้ว แต่เนื่องจากเขาไม่มีอาวุธที่มีพลังพอจะเจาะทะลุเกล็ดของมันได้ หานเซิ่นจึงได้แค่รอให้มันตายไปเอง

 

หลังจากที่เขารอมา 2 อาทิตย์ ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต

 

“ทีเร็กซ์เกล็ดอัคคีขั้นสุดยอดถูกฆ่า คุณได้รับวิญญาณอสูรทีเร็กซ์เกล็ดอัคคี เมื่อกินผลึกพลังชีวิตของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยขั้นสุดยอด”

 

หานเซิ่นมองดูร่างขนาดใหญ่ของทีเร็กซ์สลายหายไปกับตา ผลึกที่เหมือนกับคริสตัลสีแดงล่วงลงมาจากซากศพของมัน มันเป็นคริสตัลที่สวยงามมาก ขนาดของมันใหญ่พอๆกับกำปั้น

 

หานเซิ่นรีบรับคริสตัลไว้ทันที แต่ไฟของมันเผามือของเขา เขารีบดึงกลับมา ทำให้คริสตัลล่วงลงไปในทะเล

 

มันเป็นเหมือนกับลูกไฟที่ตกลงไปในทะเล น้ำทะเลรอบๆระเหยกลายเป็นไอ ตอนนี้น้ำทะเลเริ่มเดือดขึ้นมาแล้ว

 

“อะไรเนี่ย! แล้วเราจะกินมันเข้าไปได้ยังไง?” หลังจากที่มันตกลงไปในทะเล หานเซิ่นก็กลัวว่าจะมีมอสเตอร์ที่อยู่ใต้ทะเลมาแย่งมันไปรึเปล่า เขารีบเรียกหน้าไม้นกยูงออกมาและใช้มันเขี่ยคริสตัลขึ้นมา

 

ผลึกพลังชีวิตไม่ได้เย็นลงเลย แม้มันจะตกลงไปในทะเลแล้วก็ตาม

 

หานเซิ่นนั่งมองดูคริสตัลที่อยู่บนหน้าไม้นกยูง เขาขมวดคิ้ว

“แล้วเราจะกินมันเข้าไปได้ยังไง? ถ้าเราเลียมันเหมือนตอนที่อยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ลิ้นเราก็คงจะถูกเผาแน่”

 

จิ้งจอกสีเงินลงมาอยู่ตรงแขนของหานเซิ่น มันพยายามจะใช้อุ้งเท้าของมันแตะไปที่ผลึกพลังชีวิต หานเซิ่นรีบหยุดมันทันที เขาต้องการกินผลึกพลังชีวิตด้วยตัวเอง จีโนพ้อยขั้นสุดยอดมีความหมายต่อเขามาก เขาไม่มีทางให้จิ้งจอกกินมันแน่

 

แต่ดูเหมือนหานเซิ่นจะเข้าใจผิด จิ้งจอกไม่ได้ต้องการจะกิน ดูเหมือนมันแค่สงสัยเกี่ยวกับผลึกพลังชีวิต มันอาจจะคิดว่าเป็นแค่ลูกบอลเลยจะเล่น แต่เมื่ออุ้งเท้าของมันสัมผัสโดนผลึกพลังชีวิต มันก็โดนลวกทันที หลังจากนั้นมันก็เลิกสนใจผลึกพลังชีวิต

 

“นายไม่ต้องการกินมันหรอ?” หานเซิ่นเอาผลึกพลังชีวิตมาวางตรงหน้าจิ้งจอก มันมองผลึกพลังชีวิตด้วยสีหน้าที่ดูถูก จากนั้นมันก็เมินใส่

 

‘เฮ้! จิ้งจอกที่ตะกละแบบนี้กลับไม่สนใจของดีขนาดนี้งั้นหรอ?’ หานเซิ่นช็อค

 

หลังจากเห็นว่าจิ้งจอกไม่สนใจ หานเซิ่นก็อยากจะทดสอบต่อ เขาเรียกอาร์คแองเจิลออกมา จากนั้นเขาก็วางผลึกพลังชีวิตลงต่อหน้าเธอและถาม “เธออยากจะกินมันไหม?”

 

หลังจากที่นางฟ้าตัวน้อยมองผลึกพลังชีวิตแล้ว เธอก็ส่ายหัวทันที เหมือนว่าเธอจะไม่สนใจมันเลย

 

“เป็นไปได้ยังไงเนี่ย?” หานเซิ่นรู้สึกงงเป็นอย่างมาก เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคู่หูจอมตะกละอย่างจิ้งจอกและอาร์คเเองเจิลจะไม่สนใจของดีๆแบบนี้ นี่มันบ้าไปแล้วหรอ?

 

‘อาจจะเพราะมันร้อนเกินไปละมั้ง พวกมันเลยไม่สนใจ’ หานเซิ่นคิดหาเหตุผลที่พอเป็นไปได้มากที่สุด

 

น่าเสียดายที่นางฟ้าน้อยกับจิ้งจอกไม่สามารถพูดได้ ไม่งั้นพวกมันก็คงจะบอกเขาได้ว่าทำไมพวกมันถึงไม่สนใจผลึกพลังชีวิต

 

หานเซิ่นคิดแล้วคิดอีกว่าจะกินผลึกพลังชีวิตยังไง แต่เขาก็ยังคิดวิธีดีๆไม่มีได้เลย

“นี่มันยิ่งกว่าลูกเหล็กที่ถูกไฟเผาอีก แล้วเราจะกินมันยังไง?”

 

แม้เวลาจะผ่านไป แต่อุณหภูมิของผลึกพลังชีวิตก็ไม่ได้ลดลงเลย และก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้มันเย็นลงได้เลย หานเซิ่นลองพยายามเอาลิ้นไปแตะมันดู แต่โชคร้ายลิ้นของเขาก็ถูกไฟลวกเข้า

 

“อะไรว่ะเนี่ย พระเจ้ากลั้นแกล้งฉันรึไง?! แล้วฉันจะกินมันยังไง?”

หานเซิ่นจนปัญญา เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เขาเหนื่อยที่จะพยายามต่อแล้ว เขาต้องเก็บมันไว้ก่อนแล้วค่อยหาทางทีหลัง

 

โชคดีที่แม้มันจะร้อน แต่ตความร้อนของมันก็ไม่ได้ถึงขนาดไฟของทีเร็กซ์ เขาเอามันใส่ลงไปในกระติกน้ำที่ทำจากโลหะ โชคดีที่มันไม่ได้ร้อนถึงขนาดที่ทำให้โลหะละลายได้ เขาจึงสามารถเก็บมันไว้ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

 

“แปลกมาก” หานเซิ่นตรวจสอบผลลัพธ์จากการต่อสู้ทั้งหมด เขาพบว่าขนอีกาเสียหายเกือบหมด พวกมันถูกทีเร็กซ์เผาจนไม่เหลือชิ้นดี หานเซิ่นเหลือขนอีกาที่ใช้การได้อยู่เพียง 7 เส้น

 

แต่เมื่อแลกกับการฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดได้ แม้จะต้องสูญเสียมากแค่ไหนก็ยังคุ้มค่ามาก

 

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่หานเซิ่นจะเช็คดูของรางวัลที่ดีที่สุดที่เขาได้มาจากการล่า ซึ่งก็คือวิญญาณอสูรของทีเร็กซ์เกล็ดอัคคี

 

ประเภทวิญญาณอสูรทีเร็กซ์เกล็ดอัคคีขั้นสุดยอด : อัญมณี

 

เมื่อเห็นคำบรรยาย เขาก็อึ้งไปเลย เขายังไม่เคยได้วิญญาณอสูรประเภทนี้มาก่อนเลย แม้เขาจะเคยอ่านผ่านๆเจอว่าในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 มีวิญญาณอสูรประเภทนี้อยู่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไรได้

 

หานเซิ่นลองพยายามทดลองใช้ดู เขาเรียกวิญญาณอสูรทีเร็กซ์เกล็ดอัคคีออกมา แต่สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าเขาก็คืออัญมณีสีแดงขนาดเท่ากับฝ่ามือ ภายในอัญมณีเขาเห็นรูปของทีเร็กซ์อยู่ลางๆ

 

แม้หานเซิ่นจะจ้องมองมันยังไง เขาก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอัญมณีอันนี้ใช้ทำอะไรได้กันแน่

 

“คงต้องรีบกลับไปที่เมืองก่อน และค่อยไปหาข้อมูลเกี่ยวกับมันที่สหพันธ์ดวงดาว” หานเซิ่นกลับไปนั่งบนหลังของซิลเวอร์อีล เขาใช้มันแล่นกลับไปที่ทุ่งน้ำแข็ง

 

มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของหานเซิ่น เขาอยากจะรู้ว่าทำไมดวงของหวังอวี่ฮังถึงได้ซวยขนาดนั้น ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่าถ้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนคนนี้แล้วเขาจะซวยไปด้วย แต่เขากลับได้วิญญาณอสูรขั้นสุดยอดมา แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้รับความซวยมาจากหวังอวี่ฮังเลย

 

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่การที่เขาไม่รู้ว่าจะกินผลึกพลังชีวิตยังไง ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ มันเหมือนมีอะไรกวนใจเขาตลอดเวลา

 

หลังจากกลับมาที่ทุ่งน้ำแข็ง เขาก็พบว่าเกาะลึกลับยังคงอยู่ มันไม่ได้ถูกไฟเผาจนสลายหายไป ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกโล่งอก

 

เมื่อหานเซิ่นกลับไปที่เกาะลึกลับ หวังอวี่ฮังก็ยืนรอต้อนรับเขาอยู่แล้ว