ช้างยังคงนั่งอยู่ใต้ต้นพีชไม่ขยับไปไหน หลังจากนั้นไม่นานหานเซิ่นก็ได้ยินเสียงดังมาจากป่าลึก ดูเหมือนกำลังมีอะไรบางอย่างมาทางที่พวกเขาอยู่

 

ไม่นานนักงูตัวเล็กๆสีชมพูก็ปรากฏตัวออกมา จากนั้นมันก็เลื้อยตรงเข้าไปที่ต้นพีชยักษ์อย่างเงียบๆ

 

หลังจากนั้นไม่นานเสือตัวสีน้ำเงินก็ปรากฏตัวออกมาจากอีกด้าน ซึ่งมันก็เข้าไปนั่งใกล้ๆต้นไม้ด้วย

 

มีเสียงกระพือปีกดังจนหานเซิ่นได้ยิน ไม่นานนักนกกระเรียนสีแดงก็บินลงมาที่ใต้ต้นพีช

 

เท่านั้นยังไม่พอหมีตัวสีดำเองก็เพิ่งจะมาถึง มันพาลูกๆของมันมาด้วย พวกมันพากันไปนั่งที่ใต้ต้นพีชยักษ์

 

ในเวลาไม่นานเท่าไหร่ก็มีมอนสเตอร์หลายตัวมานั่งที่ใต้ต้นพีช หานเซิ่นช็อคเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งถ้าดูจากลักษณะและความพิเศษของมอนสเตอร์แต่ละตัวแล้ว มีความเป็นไปได้สูงมากว่าพวกมันจะเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดทั้งหมด

 

หานเซิ่นไม่รู้ว่าทำไมพวกมันถึงได้มาอยู่ที่นี่ ต้นพีชต้นนี้มีอะไรที่ดึงดูดพวกมัน

 

ระหว่างที่หานเซิ่นกำลังสับสนอยู่นั้น จิ้งจอกสีเงินก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของซีโร่ มันเองก็เข้าไปที่ใต้ต้นพีชเช่นเดียวกัน

 

หานเซิ่นงงเป็นไกตาแตก เขาคิดว่านี่เป็นปรากฏการที่แปลกประหลาด เขาคิดว่าต้นพีชต้นนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ มันถึงสามารถดึงดูดมอนสเตอร์ให้เข้าไปใกล้ๆได้ หลังจากที่จิ้งจอกสีเงินวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว มันก็หันกลับมามองหานเซิ่น จากนั้นมันก็พยักหน้าให้หานเซิ่น ราวกับว่ามันบอกให้เขาตามมันไป

 

แต่ถึงจะเห็นแบบนั้นหานเซิ่นก็รู้สึกลังเล เนื่องจากที่ต้นต้นพีชตอนนี้มีมอนสเตอร์ที่ทรงพลังอยู่หลายตัว แล้วเขาจะกล้าเข้าไปได้ยังไง?

 

แต่จิ้งจอกก็ยังไม่ยอมเลิก มันยังคงพยักหน้าเรียกหานเซิ่น แม้มอนสเตอร์ทุกตัวจะดูทรงพลังมาก แต่หานเซิ่นก็ยังไม่เห็นพวกมันแสดงท่าทีก้าวร้าวออกมากันเลย พวกมันแทบจะไม่มองตัวอื่นด้วยซ้ำ พวกมันแต่ละตัวเลือกพื้นที่และอยู่กันอย่างสงบมาก

 

หานเซิ่นกัดฟัน เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ต้นพีชยักษ์อย่างช้าๆ หานเซิ่นเดินอย่างระมัดระวังตัวที่สุด เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นหรือว่าถ้ามีมอนสเตอร์หันมามองเขา เขาก็จะได้วิ่งหนีทันที

 

แต่ทว่าซีโร่กับทำให้หานเซิ่นต้องประหลาดใจ เธอไม่ได้มีความกลัวเลย เธอเดินตามจิ้งจอกเข้าไป แม้ซีโร่และจิ้งจอกสีเงินจะเข้าไปถึงใต้ต้นพีชแล้ว พวกมอนสเตอร์ตัวอื่นก็ไม่ได้สนใจอะไร พวกมันยังคงนั่งอยู่อย่างสงบต่อไป

 

หานเซิ่นเดินตามจิ้งจอกสีเงินไปด้วยที่หัวใจเต้นรัว หลังจากที่เข้ามาถึงพวกเขาก็เลือกหาที่นั่งเหมาะๆ โดยเลือกจุดที่ห่างจากช้างและมอนสเตอร์อีก 2 ตัว

 

ถัดจากหานเซิ่นไป 2 เมตรมีหมีตัวสีดำอยู่ แม้ขนาดตัวของมันจะไม่ได้ใหญ่เท่ากับช้าง แต่มันก็สูงเป็น 10 เมตร ถึงมันจะหมอบอยู่แต่มันก็ยังดูน่ากลัว เสียงลมหายใจของมันดังมาก

 

นี่เป็นครั้งแรกเลยสำหรับหานเซิ่นที่เข้ามาใกล้มอนสเตอร์หลายๆตัวแบบนี้โดยไม่มีการปะทะกัน มันทำให้หานเซิ่นรู้สึกทึ้งมาก ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนเลยที่แสดงท่าทีว่าต้องการจะฆ่าเขาออกมา

 

มอนสเตอร์ที่มาอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนี้ แม้พวกมันจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายป่าเถื่อนขนาดไหน แต่พอมาอยู่ที่นี่ก็ดูสงบมาก

 

จิ้งจอกสีเงินกำลังนอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยกรีบดอกไม้ มันหลับตาลงและหายใจเข้าออกอย่างสงบ มันเป็นจังหวะที่นุ่มนวลมาก มันเป็นสิ่งที่หานเซิ่นเคยเห็นมาก่อน หลังจากที่เขาฝึกศาสตร์ตงเสวียน เขาก็เห็นจิ้งจอกสีเงินทำแบบนี้เป็นประจำ

 

มอนสเตอร์ตัวอื่นก็ไม่ได้ต่างกันมาก พวกมันนอนลงใต้ต้นไม้ จากนั้นก็หายใจเป็นจังหวะอย่างสงบ

 

‘หรือว่าต้นพีชแปลกๆนี้จะช่วยทำให้สิ่งมีชีวิตฝึกฝนพลังได้ดีขึ้น?’ หานเซิ่นตั้งข้อสงสัย หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ตัดสินใจลองฝึกศาสตร์ตงเสวียนที่นี่มันซะเลย

 

หลังจากเริ่มเดินลมปราณ เขาก็รู้สึกว่ามีพลังที่พิเศษถูกร่างกายของเขาดูดซับเข้าไปโดยศาสตร์ตงเสวียน ความเร็วในการฝึกศาสตร์ตงเสวียนดูจะสูงขึ้นด้วย ราวกับว่ามันตอบสนองกับพลังงานแปลกประหลาดที่อยู่รอบๆ

 

‘มันมีอะไรที่พิเศษจริงๆด้วย’ หานเซิ่นยังคงฝึกต่อไป ในที่สุดร่างกายของเขาก็ส่งกลิ่นหอมๆออกไป กลิ่นหอมๆของเขาเข้าไปรวมกับกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยกลิ่นหอมๆ

 

เมื่อหานเซิ่นฝึกศาสตร์ตงเสวียนครบ 1 รอบ เขาก็สังเกตว่าศาสตร์ตงเสวียนของเขาพัฒนาไปไกลยิ่งกว่าเดิมที่เขาเคยฝึกประจำ ซึ่งมันทำให้เขาประหลาดใจมาก

 

แต่เมื่อหานเซิ่นหันไปดูมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ เขาก็ต้องประหลาดใจ บางทีอาจจะเป็นเพราะกลิ่นหอมของเขาเข้าไปรวมกับกลิ่นของดอกไม้ หลังจากที่เขาลืมตาขึ้นมามองจิ้งจอกสีเงิน เขาก็สามารถมองเห็นกระแสพลังของมันได้จริงๆ ตอนนี้เขาเห็นว่ากลิ่นหอมๆยังไม่ถูกจิ้งจอกดูดไว้โดยสมบูรณ์

 

เมื่อหานเซิ่นหันไปดูมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ เขาก็ต้องประหลาดใจยิ่งขึ้น ไม่ใช่แค่จิ้งจอกแต่ดูเหมือนมอนสเตอร์ทุกตัวบริเวณนี้ก็ดูดกลิ่นของศาสตร์ตงเสวียนกันหมดเลย แต่ที่แตกต่างกันก็คือวิธีการดูดซับพลัง

 

กลิ่นหอมๆภายในตัวของงูสีชมพู เสือสีน้ำเงิน นกระเรียนสีแดงและก็หมีตัวใหญ่สีดำดูพร่ามัว ซึ่งกลิ่นถูกร่างกายของพวกมันดูดซับเข้าไป

 

แต่สำหรับลูกหมีและช้าง หานเซิ่นเห็นว่าพลังงานกำลังไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายของพวกมันตามจังหวะการหายใจ มันดูเหมือนกับชี่กงของมนุษย์

 

“แปลกๆ หมีตัวใหญ่กับลูกหมีน่าจะเป็นมอนสเตอร์ชนิดเดียวกัน แล้วทำไมมันถึงได้แตกต่างกัน?” หานเซิ่นช็อคเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

 

ไม่นานหลังจากนั้น กลิ่นหอมของหานเซิ่นก็ถูกลูกหมีและช้างดูดซับไปจนหมด ส่วนนกกระเรียน เสือและงูยังคงดูดซับพลังของเขาต่อไปอย่างช้าๆ หานเซิ่นยังคงสัมผัสได้ถึงภายในตัวของพวกมัน

 

หานเซิ่นมองดูผลน้ำเต้าภายในมือ มันเองก็ดูดซับกลิ่นของหานเซิ่นเข้าไปหมดแล้ว

 

หานเซิ่นสังเกตมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่นๆต่อไป ขณะกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

 

หานเซิ่นคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่จิ้งจอกสีเงิน ลูกหมีสีดำ ผลน้ำเต้าในมือของเขาและก็ช้าง พวกมันน่าจะเกิดมาจากท้องแม่ของมัน ส่วนตัวอื่นๆมีความเป็นไปได้ที่พวกมันจะเกิดมาจากรังมอนสเตอร์

 

นี่ทำให้หานเซิ่นนึกไปถึงเรื่องของโกลเด้นโกรวเลอร์ เขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับโกลเด้นโกรวเลอร์ตัวแม่ก็จริง แต่หลังจากที่มันตาย ตัวแม่ก็เหลือผลึกพลังชีวิตและก็เนื้อไว้ให้ด้วย

 

‘ถ้าโกลเด้นโกรวเลอร์ตัวแม่กับช้างตัวนี้เกิดมาจากท้องแม่เหมือนกัน แสดงว่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่เกิดจากท้องแม้จะมีความพิเศษกว่าตัวอื่นๆ?’ นี่เป็นสมมุติฐานของหานเซิ่น

 

แต่สมมุติฐานนี้ก็นำไปสู่คำถามอื่นๆ ทำไมมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดบางตัวถึงให้เนื้อด้วย ส่วนตัวอื่นๆถึงให้แค่ผลึกพลังชีวิตล่ะ? หรือว่าจะต้องเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่เกิดจากท้องแม่เท่านั้นถึงจะให้เนื้อได้ แล้วดูเหมือนมันจะมีความสามารถพิเศษที่แตกต่างจากแม่มันด้วย

 

ก็เหมือนกับลูกหมีตอนนี้ พวกมันเป็นลูกของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด แค่ดูจากการดูดซับพลังก็พอรู้แล้วว่ามันมีพลังพิเศษที่แตกต่างจากแม่ของมัน

.

.

ฝากกดติดตามหรือกดLikeเพจด้วยครับ >>> SSG

(ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอนที่ 2057 แล้วครับ)