เมฆที่อยู่รอบๆตัวเพกาซัสเริ่มกระจายตัวออกไป เมฆจำนวนมากพุ่งลงไปหามอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดิน พวกมันลอยไปติดอยู่กับหนวดของมอนสเตอร์เหมือนกับกาว

 

เมฆมันทั้งเหนียวและหนา ทำให้มอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดินไม่สามารถขยับหนวดของมันได้อย่างอิสระ มันพยายามดิ้นร่นโดยการใช้หนวดหวดไปหวดมาอย่างบ้าคลั่ง

 

เนื่องจากมอนสเตอร์ตัวนี้มีขนาดใหญ่และยังทรงพลังมาก หลังจากที่มันเอาตัวดันพื้นแรงๆ มันก็สามารถที่จะฉีกก้อนเมฆสีขาวๆได้ หลังจากนั้นมันก็ไล่ตามหานเซิ่นและลูกม้าสีแดงต่อไป

 

เพกาซัสและราชาเพกาซัสไม่สนใจหานเซิ่น พวกมันพยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจของมอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดิน พวกมันกระหน่ำโจมตีแทบจะทุกส่วน ทั้งลำตัว หนวดและขา

 

บรู๊ววว!

เสียงหอนที่น่าขนลุกดังขึ้นมาจากฝั่งหมาป่า มีหมาป่าตัวหนึ่งกำลังวิ่งตรงมายังจุดที่มีการต่อสู้ด้วยความเร็วสูง

 

ข้างหลังของมันมีฝูงหมาป่าวิ่งตามมาราวกับคลื่นสึนามิ รอยตรงหน้าผากของราชาหมาป่าส่องแสงสีฟ้าออกมา ทำให้ขนของหมาป่าตัวอื่นๆส่องแสงสีฟ้าออกมา และดวงตาของพวกมันก็ดูเหมือนกับไพลิน

 

หานเซิ่นช็อค เขาคิดว่าฝูงหมาป่าจะต้องมาโจมตีพวกเพกาซัสแน่ แต่ทว่าฝูงหมาป่ากับเข้าไปโจมตีมอนสเตอร์ที่กำลังต่อสู้อยู่กับเพกาซัส ดูเหมือนพวกมันจะมาช่วยพวกเพกาซัสมากกว่า

 

ราชาหมาป่าส่งเสียงหอนอีกครั้ง รอยสีฟ้าบนหน้าผากของมันส่องแสงออกมา ซึ่งมันดูสว่างที่สุดเท่าที่หานเซิ่นเคยเห็น แสงพวกนั้นส่องไปที่พวกเพกาซัส ดูเหมือนมันจะช่วยเพิ่มพลังให้กับพวกเพกาซัสด้วย พวกเพกาซัสดูจะแข็งแกร่งและรวดเร็วขึ้นในทันที

 

ราชาเพกาซัสกระพือปีกอย่างรวดเร็ว มันบินวนไปรอบๆ จากนั้นมันก็ยิงลำแสงสีขาวๆลงมาด้านล่างราวกับห่าฝน ลำแสงพวกนั้นพุ่งไปปักบนหนวดและขาของมอนสเตอร์ที่อยู่ใต้ดิน

 

ฝูงหมาป่าและเพกาซัสรุมโจมตีมอนสเตอร์ตัวนั้นโดยไม่เกรงกลัว ซึ่งมันทำให้มอนสเตอร์ตัวนั้นโกรธมาก มันอ้าปากและเขมือบเพกาซัสและหมาป่าเข้าไปหลายตัว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้พวกหมาป่าและเพกาซัสเสียขวัญ พวกมันร่วมมือกันหนักแน่นยิ่งกว่าเดิม

 

ตอนนี้บนตัวของมอนสเตอร์ตัวนั้นเต็มไปด้วยหมาป่าและเพกาซัส ซึ่งทำให้มันเคลื่อนไหวได้ลำบาก มันเริ่มรู้สึกรำคาญจากการโดนหมาป่าและเพกาซัสกัดนับครั้งไม่ถ้วน

 

แต่การโจมตีของพวกหมาป่าและเพกาซัสก็ยังทำอะไรมันไม่ได้มาก แต่เนื่องจากลูกน้องของพวกมันเข้าไปก่อกวนมอนสเตอร์ตัวนั้นเองต่อเนื่อง ทำให้ราชาหมาป่าและราชาเพกาซัสต่อสู้ได้อย่างสะดวกมากขึ้น

 

หานเซิ่นอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้เขาค่อยๆบินลงจากท้องฟ้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นการต่อสู้ของมอนสเตอร์ที่มีจำนวนมากมายขนาดนี้

 

ที่สำคัญการที่มอนสเตอร์ทั้ง 2 ชนิดมาร่วมมือกัน เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ ส่วนเรื่องที่พลังของราชาหมาป่าช่วยสนับสนุนพวกเพกาซัสนี้ก็ทำให้หานเซิ่นประหลาดใจมาก เขาคิดว่าราชาหมาป่ามีความสามารถที่ค่อนข้างพิเศษ

 

แม้ตัวราชาหมาป่าเองจะมีระดับความแข็งแกร่งที่ถือว่าด้อยกว่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่นๆ แต่พลังในการสนับสนุนของมันก็น่าประทับใจมาก

 

ฝูงหมาป่าไม่สามารถบินได้ แต่ด้วยพลังสนับสนุนที่ราชาหมาป่าส่งให้ตัวอื่นๆ ทำให้พวกมันล่อนอยู่ในอากาศได้ค่อนข้างนาน นี่เป็นความสามารถที่วิเศษจริงๆ

 

“น่าคิดจริงๆ วิญญาณอสูรของราชาหมาป่าตัวนี้จะต้องเป็นวิญญาณอสูรออร่าแน่” หานเซิ่นสงสัย

 

พลังของราชาเพกาซัสก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าราชาหมาป่า ระดับความแข็งแกร่งของมันเองก็ถือว่าด้อยกว่าค่าเฉลี่ยของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด แต่เมฆสีขาวที่มันปล่อยอกไปมีลักษณะเหมือนกับกาว มันใช้ได้ผลดีในการยึดตัวมอนสเตอร์เอาไว้ไม่ให้เคลื่อนที่ได้

 

นี่ค่อนข้างเป็นความสามารถที่พิเศษเช่นกัน ดูมันเป็นพลังเฉพาะทาง หานเซิ่นเลยบอกไม่ได้ว่ามันเป็นธาตุอะไร

 

ตอนนี้กรงเล็บของราชาหมาป่าแทงทะลุเข้าไปเปลือกของมอนสเตอร์ตัวนั้นแล้ว ทำให้มันสั่นด้วยความเจ็บปวด

 

ราชาเพกาซัสบินลงมาจากท้องฟ้า และเริ่มโจมตีไปที่บริเวณท้องของมอนสเตอร์ตัวนั้น มันใช้เขาบนหัวของมันแทงเข้าไปจนมิด ดูแล้วน่าจะทำให้เกิดบาดแผลลึก

 

มอนสเตอร์ตัวนั้นดูจะโกรธจนถึงขีดสุด แต่ภายใต้การรุมโจมตีจากทั้งหมาป่าและเพกาซัส ทำให้มันไม่สามารถทำอะไรได้มาก มันกำลังจะพ่ายแพ้ในการต่อสู้ มันพยายามอย่างหนักที่จะกลับลงรูไปให้ได้

 

ราชาเพกาซัสเรียกเมฆออกมาเพื่อปิดกั้นรูบนพื้นเอาไว้ เนื่องจากกรงเล็บของมอนสเตอร์ตัวนั้นไม่ได้แหลมคม ทำให้มันไม่สามารถเจาะเมฆของราชาเพกาซัสเพื่อลงไปใต้ดินได้

 

แต่ทว่ามอนสเตอร์ตัวนั้นก็พยายามจะขุดรูอื่นแทน แต่เนื่องจากรูมีเล็กเกินไปทำให้ตัวของมันติดอยู่ การที่มันทำแบบนี้ยิ่งทำให้ราชาเพกาซัสและราชาหมาป่าสู้ได้ง่ายขึ้นอีก

 

ราชาหมาป่าวิ่งไปบนตัวของมัน จากนั้นก็ใช้กรงเล็บโจมตีอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าส่วนไหนก็ตามที่กรงเล็บของราชาหมาป่าไปสัมผัสโดนก็จะถูกฉีกขาด

 

เขาของราชาเพกาซัสเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากรงเล็บของราชาหมาป่า แต่ละครั้งที่มันแทงเข้าไป ทำให้มอนสเตอร์ตัวนั้นส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

“ดูเหมือนยังไงจำนวนเยอะกว่าก็ได้เปรียบ ถ้าสู้กันตัวต่อตัวยังไงพวกมันคงจะเอาชนะมอนสเตอร์ตัวนั้นไม่ได้แน่” หานเซิ่นยืนสังเกตการณ์จากระยะไกล

 

ลูกม้าสีแดงยังนอนพักอยู่ในอ้อมแขนของหานเซิ่น มันมองดูการต่อสู้ด้วยแววตาที่ตื่นเต้น

 

แววตาของหานเซิ่นเปลี่ยนไปทันที “ในเมื่อราชาเพกาซัสกำลังต่อสู้อยู่ นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะหนีไป แล้วค่อยมาคิดอีกทีว่าจะเอายังไงกับลูกม้าตัวนี้ดี ถ้าเอามันไปเลี้ยงได้แบบจิ้งจอกสีเงินก็น่าจะดีไม่น้อย”

 

หานเซิ่นรู้สึกตื่นเต้น เขาหันหลังเตรียมที่จะหนีออกจากที่นี่ แต่ขณะที่เขากำลังจะหนี เขาก็พบว่าไม่ไกลจากเขามีกลุ่มของเพกาซัสเลือดศักดิ์สิทธิกำลังยืนอยู่แถวนั้น พวกมันกำลังจ้องมองมาที่เขาตลอดเวลา

 

แค่กๆ! หานเซิ่นต้องยกเลิกแผนการที่จะลักพาตัวลูกม้าสีแดงในทันที ฝูงของเพกาซัสมันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะเอาชนะได้ ถ้าเขาต้องการจะขโมยลูกม้าจริงๆ ดูแล้วเขาก็ไม่น่าจะหนีจากการไล่ตามของพวกมันได้ เพราะถ้าราชาเพกาซัสไล่ตามเขาทันเมื่อไรทุกอย่างก็จบ

 

หานเซิ่นวางลูกม้าสีแดงลง จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและเริ่มเดินหนีไปอย่างช้าๆ

 

ฝูงเพกาซัสก็บินลงมาล้อมลูกม้าสีแดงเอาไว้ทันที หานเซิ่นพยายามจะหนีไป แต่ก็มีเพกาซัสหลายตัวเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้

 

ลูกม้าสีแดงส่งเสียงร้องไปทางหานเซิ่น จากนั้นพวกเพกาซัสที่ขวางทางหานเซิ่นอยู่ก็เปิดทางให้เขาทันที

 

หานเซิ่นประหลาดใจมาก หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เขาก็ตระหนักได้ถึงจิตใจของพวกมอนสเตอร์ว่ามันต่างจากความเชื่อเดิมๆของเขา เขาหันหลังกลับไปมองที่ลูกม้าสีแดงและโบกมือลา ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

 

ในตอนนี้มอนสเตอร์ตัวนั้นใกล้จะตายเต็มทีแล้ว หานเซิ่นกลัวว่าหลังจากมันตายแล้ว ราชาหมาป่าและราชาเพกาซัสจะมาจัดการเขา ดังนั้นเขาไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่นาน

 

ฝูงของเพกาซัสมีขนาดใหญ่มาก จำนวนของมันมีหลายหมื่นตัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมมอนสเตอร์ตัวนั้นถึงต้องซ่อนตัวอยู่ใต้ดิน และเหตุผลที่มันยอมออกมาก็คงเป็นเพราะลูกม้าสีแดงหนีออกมาจนห่างจากฝูง เมื่อมันเห็นลูกม้าอยู่ตัวเดียว มันก็พยายามจะเล่นงานทันที แต่มันก็ทำไม่สำเร็จ ตอนนี้มันกำลังโดนราชาเพกาซัสและราชาหมาป่ารุมอยู่ อีกไม่นานมันก็น่าจะตาย

 

หานเซิ่นคิดว่าแผนที่จะฆ่าราชาหมาป่าของหลูฮุยมันน่าขำสิ้นดี ถึงจะไม่นับราชาหมาป่าแค่ฝูงหมาป่าก็แข็งแกร่งมากอยู่แล้ว เท่านั้นยังไม่พอถ้าเพกาซัสให้ความช่วยเหลือพวกมันอีก พวกเขายังจะไม่โอกาสอยู่อีกหรอ?

 

ออร่าสนับสนุนของราชาหมาป่าเป็นอะไรที่วิเศษมาก พลังที่เพิ่มให้กับลูกสมุนของมันสูงเกินกว่าจินตนาการ หานเซิ่นไม่เชื่อว่าจะมีมนุษย์หน้าไหนมาฆ่าราชาหมาป่าได้ ตราบใดที่มันยังมีลูกสมุนอยู่

 

เมื่อหานเซิ่นได้ยินเสียงกรีดร้องสุดท้ายของมอนสเตอร์ตัวนั้น หานเซิ่นก็เพิ่มความเร็วในการวิ่งขึ้นทันที เขาต้องการจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

 

หลังจากวิ่งหนีมาทั้งวัน ในที่สุดหานเซิ่นก็ออกห่างจากอาณาเขตของพวกมันจนได้ แต่ทันใดนั้นอยู่ๆก้อนเมฆก็ปรากฏออกมารอบๆ ราชาเพกาซัสบินออกมาจากเมฆ พร้อมกับลูกม้าสีแดง ลูกม้าสีแดงเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ