มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่หลี่ซิงหลุนพูดถึง คือหมีสีขาวขนาดใหญ่ที่อาศัยอยู่ในเขตทุ่งน้ำแข็ง

 

จากที่หลี่ซิงหลุนสังเกตมา หมีน้ำแข็งตัวนี้ถึงขนาดตัวจะใหญ่จนน่ากลัว แต่พลังของมันก็ถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ ถ้าเทียบกับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตัวอื่น แถมความเร็วของมันยังค่อนข้างต่ำ หมีน้ำแข็งตัวนี้ถือว่าล่าได้ไม่ยากเท่าไหร่

 

หลังจากที่หานเซิ่นได้ฟังข้อมูลหมีน้ำแข็งที่หลี่ซิงหลุนรวบรวมมา เขาก็รู้สึกอยากไปล่ามันมาก พลังน้ำแข็งสำหรับเขาแล้วมันไม่ได้น่ากลัวเท่าไหร่ หลังจากที่เขาปลดล็อคยีนขั้นแรกของวิชากายหยกได้ พลังธาตุน้ำแข็งก็ทำอะไรร่างกายของเขาไม่ได้มาก

 

ที่สำคัญเนื่องจากมันเป็นหมีขนาดใหญ่ และยังเคลื่อนที่ได้ค่อนข้างช้า ทำให้มันเป็นเป้าหมายที่วิเศษมาก เพราะถ้าพวกเขาพลาด อย่างน้อยพวกเขาก็ยังหนีเอาชีวิตรอดได้

 

หลังจากหารือกับหลี่ซิงหลุนเสร็จเรียบร้อย หานเซิ่นก็รู้สึกตื่นเต้นมาก พวกเขาตัดสินใจว่าจะไปลองล่าหมีตัวนี้ด้วยกัน

 

หลังจากที่หานเซิ่นกลับมาที่เมืองเทพธิดา เขาก็ได้ยินข่าวของหลูฮุยและผู้ครองดินแดนทางเหนือที่ร่วมมือกันออกล่าราชาหมาป่า ผลปรากฏว่าพวกเขาพ่ายแพ้ยับเยิน และเสียหายค่อนข้างหนัก พวกเขาต้องดิ้นร่นกว่าจะเอาชีวิตรอดมาได้

 

จากข้อมูลที่หานเซิ่นได้มาบอกว่า พวกเขาได้เปรียบในช่วงแรก จนกระทั่งฝูงเพกาซัสปรากฏตัวออกมาช่วยเหลือพวกหมาป่า พวกมันร่วมมือกับบดขยี้กองกำลังของมนุษย์ ทำให้พวกเขาต้องล่าถอยไป

 

‘ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ต้องแพ้อยู่แล้ว’ หานเซิ่นถอนหายใจ ตัวเขาเองได้เห็นความสามารถของพวกมันมากับตา ทำให้หานเซิ่นไม่กล้าที่จะไปยุ่งกับพวกมัน หลังจากที่ได้เห็นแบบนั้นแล้ว เขาก็คิดว่าล่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดที่อยู่ตัวเดียวน่าจะดีกว่า

 

เขานัดพบกับหลี่ซิงหลุนและหวังอวี่ฮังเพื่อเตรียมตัวสำหรับการออกล่าหมียักษ์สีขาว

 

หานเซิ่นไม่ได้พาจิ้งจอกสีเงินไปด้วย เนื่องจากเขาอยากจะล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ์ในระหว่างการเดินทางด้วย

 

หลี่ซิงหลุนบอกหานเซิ่นว่าที่ที่พวกเขากำลังจะมุ่งหน้าไปมีมอนสเตอร์ที่เหมือนกับเพนกวิน พวกมันตัวค่อนข้างเล็ก พวกเขาสามารถกินเนื้อมันหมดได้ง่ายๆ ทำให้พวกเขาสามารถได้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิจำนวนมากในเวลาอันสั้น

 

หมียักษ์สีขาวอาศัยอยู่ใกล้ๆกับชายหาดน้ำแข็ง น้ำทะเลบริเวณนั้นจะจับตัวกันเป็นน้ำแข็ง ซึ่งมีแนวโน้มสูงว่าหมียักษ์สีขาวจะอยู่บริเวณนั้น

 

เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั้น ไม่นานพวกเขาก็เจอมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ์

 

พวกเขามองเห็นมันจากระยะไกล มันคือนกตัวสีขาวขนาดใหญ่ มันกำลังยืนทำความสะอาดขนของมันอยู่ มันดูเหมือนนกกระเรียน มอนสเตอร์ตัวอื่นๆดูเหมือนหลีกเลี่ยงที่จะเข้าใกล้มัน พวกเขาคิดว่านกกระเรียนตัวนี้คงจะมีนิสัยที่ดุร้ายแน่

 

“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาแบ่งเนื้อมอนสเตอร์แบบนั้น เอางี้ดีไหม? ใครที่ฆ่ามันได้ก็เอาเนื้อไปเลย” หวังอวี่ฮังแนะนำ

 

“แน่นอนไม่มีปัญหา” หานเซิ่นยิ้ม

 

หานเซิ่นรู้สึกว่าถึงอาเล็กคนนี้จะไม่มีโชคเอาซะเลย แต่เขาก็มีนิสัยชอบเดิมพัน ซึ่งมันค่อนข้างแปลก ที่สำคัญหานเซิ่นยังไม่เคยเห็นเขาชนะเลย

 

“โอเคเอาตามนั้น” หลี่ซิงหลุนต้องการร่วมสนุกด้วย เขาเพิ่งจะปลดล็อคยีนได้ นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้ลองทดสอบพลัง

 

“งั้นพวกเรามายืนเรียงแถวกัน ถ้านับถึง 3 เมื่อไหร่ก็ออกตัวพร้อมๆกัน หลังจากนั้นก็ตัวใครตัวมัน” หวังอวี่ฮังพูด หลังจากนั้นพวกเขาก็ยืนเรียงแถวหน้ากระดานทันที

 

หวังอวี่ฮังนับ 1-3 หลังจากที่เขานับเสร็จ คนที่วิ่งออกไปก็มีแค่หวังอวี่อํงกับหลี่ซิงหลุน ส่วนหานเซิ่นนั้นไม่ได้วิ่งไปด้วย

 

ในสายตาของหลี่ซิงหลุน ตอนนี้เหมือนกับว่ากาแล็กซี่กำลังหมุนอยู่ ความเร็วในการวิ่งของเขาสูงอย่างไม่น่าเชื่อ แค่พริบตาเขาก็วิ่งไปเกือบถึงนกกระเรียนแล้ว

 

หวังอวี่ฮังไม่ยอมแพ้ เขาคำรามออกมา จากนั้นเขาก็เพิ่มความเร็วขึ้น เขาวิ่งตามหลี่ซิงหลุนไปติดๆ พวกเขา 2 คนดูเหมือนกับลูกอุกกาบาตที่กำลังจะพุ่งเข้าชนเป้าหมาย

 

หานเซิ่นยกหน้าไม้นกยูงที่เพิ่งจะเสร็จสิ้นการอัพเกรดเป็นเบอร์เซิร์กขึ้นมาอย่างช้าๆ เขาเล็งไปที่นกกระเรียน จากนั้นเขาก็เหนี่ยวไกทันที

 

สวบ!

แสงสีดำพุ่งไปด้วยความเร็วสูง มันพุ่งไปได้ไกลเป็นไมล์ในชั่วพริบตา มันพุ่งผ่านหลี่ซิงหลุนกับหวังวอวี่ฮังไปทะลุร่างของนกกระเรียน

 

“ปักษาเหมันต์เลือดศักดิ์สิทธิ์ถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ์”

 

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาในหัวของหานเซิ่น เขาหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็วิ่งไปหาหลี่ซิงหลุนและหวังอวี่ฮัง พร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณมาก!”

 

“บ้าเอ้ย! โกงนิหว่าแบบนี้! ใช้อาวุธแบบนั้นมันก็ไม่ยุติธรรมสิ” หลี่ซิงหลุนและหวังอวี่ฮังพูดเกือบๆจะพร้อมกัน

 

“ไม่มีกฎว่าห้ามใช้อาวุธแบบนี้นิน่า พวกคุณเองจะใช้อาวุธระยะไกลก็ได้ถ้าต้องการ” หานเซิ่นพูด เขาเก็บร่างของปักษาเหมันต์ขึ้นมาใส่กระเป๋าเป้ เขาจะเอามันออกมากินในช่วงที่หยุดพัก

 

“ฉันก็อยากจะใช้อยู่ แต่อาวุธของฉันมันไม่มีพลังมากพอ แล้วนายไปเอาหน้าไม้นั่นมาจากไหน? ทำไมมันถึงได้มีพลังขนาดนั้น?” หวังอวี่ฮังถาม

 

ในตอนที่พวกเขาล่าทีเร็กซ์เกล็ดอัคคี หวังอวี่ฮังเคยเห็นหน้าไม้นกยูงมาครั้งหนึ่งแล้ว เขารู้ว่ามันเป็นอาวุธที่ทรงพลังมาก แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะทรงพลังขนาดยิงมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ์ทีเดียวตาย ทั้งๆที่มันอยู่ห่างออกไปเป็นไมล์

 

หานเซิ่นคิด’ แน่นอนมันต้องทรงพลังอยู่แล้ว มันคือหน้าไม้ขั้นสุดยอดเบอร์เซิร์ก ส่วนลูกธนูก็ทำจากขนของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดด้วย ถ้ามันใช้ฆ่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ก็เอามันไปทำฟืนดีกว่า’

 

หลังจากเหตุการณ์นั้น หวังอวี่ฮังก็ไม่กล้าเสนอความคิดที่จะให้แข่งกันล่าอีก เพราะหานเซิ่นมีหน้าไม้ที่ทรงพลังอยู่

 

แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่เจอกับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ์เลยสักตัว พวกเขาพบกับฝูงเพนกวินที่หลี่ซิงหลุนพูดถึง แต่เท่าที่ดูก็ไม่เห็นจะมีตัวไหนที่น่าจะเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ์เลย

 

เนื่องจากจีโนพ้อยระดับกลายพันธ์ของพวกเขาทั้ง 3 คนเต็มหมดแล้ว เลยไม่มีเหตุผลจะต้องล่าพวกมัน พวกเขาตัดสินใจเดินทางกันต่อโดยไม่สนใจพวกมัน

 

หลี่ซิงหลุนและหวังอวี่ฮังต้องมาทนดูหานเซิ่นแบกร่างมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ์ไปตลอดทาง พวกเขาคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ทำให้พวกเขาแอบด่าหานเซิ่นไปตลอดทาง

 

พวกเขาเริ่มเข้าใกล้พื้นที่ที่หลี่ซิงหลุนบอกไว้แล้ว ซึ่งเป็นจุดที่หมียักษ์สีขาวน่าจะอาศัยอยู่ ทำให้พวกเขาเพิ่มความระมัดระวังขึ้น พื้นน้ำแข็งบริเวณนี้ค่อนข้างบางทำให้สามารถมองเห็นน้ำทะเลสีฟ้าที่อยู่ด้านล่างได้ชัด

 

“นายแน่ใจว่าเป็นที่นี่แน่ใช่ไหม? ไม่เห็นมีหมียักษ์สีขาวเลย?”

หลังจากที่เขาเดินทางมาครึ่งวันแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่เจอหมีเลยสักตัว ทำให้หวังอวี่ฮังต้องเอ่ยถามหลี่ซิงหลุน

 

แต่ในตอนที่หลี่ซิงหลุนกำลังจะตอบ ก็มีน้ำกระเพื่อมขึ้นมาจากใต้น้ำแข็ง หมียักษ์สีขาวกำลังว่ายน้ำ ตอนนี้มันกลับขึ้นมาบนพื้นน้ำแข็งแล้ว พร้อมกับปลาที่ยาวกว่า 1 เมตรในปาก หมียักษ์สีขาวอยู่ห่างจากหวังอวี่ฮังเพียงแค่ 2 เมตรเท่านั้น ตอนนี้มันกำลังจ้องตากับเขาอยู่